Τεράστιες οι ευθύνες ενός ηλίθιου αντιγερμανισμού και των συνιστωσών του…

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ  Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Χοακίμ Κ. είναι κηπουρός, 51 ετών, και εργάζεται σε ένα δημόσιο πάρκο στην δυτική πλευρά του Βερολίνου. Όπως και αυτός, είκοσι στους εκατό ψηφοφόρους στην περιοχή του, άνθρωποι του μόχθου οι περισσότεροι, ψήφισαν το AfD (Εναλλακτική για την Γερμανία). «Κάθε άλλο παρά ναζί είμαστε και θεωρώ απαράδεκτο να με αποκαλούν έτσι κάποιοι παπάρες της καλής κοινωνίας.

Η Γερμανία πάει καλά και κάποιοι θέλουν να την βλάψουν. Θέλουν να χάσουμε εμείς τις δουλειές μας για να κονομάνε αυτοί χωρίς να κάνουν μία. Καιρός ήταν να τούς δείξουμε ότι εμείς δουλεύουμε και την βγάζουμε χωρίς δανεικά. Από την άλλη, στην γειτονιά μου έχει πλακώσει η μισή Συρία και σε λίγο θα είμαι εγώ μετανάστης στην χώρα μου. Ψήφισα AfD για να την σπάσω στους καραγκιόζηδες των media.

Τέσσερα χρόνια τώρα, επειδή το κόμμα αυτό είχε πάρει 4,7% στις προηγούμενες εκλογές και δεν είχε μπει στην Βουλή, μάς απειλούσαν και μάς ζάλιζαν με τον κίνδυνο του ναζισμού και άλλα τέτοια παραμύθια. Μετά, όταν η Μέρκελ μάς φόρεσε ένα εκατομμύριο μετανάστες, εμένα, που είκοσι χρόνια τώρα ζω στην ίδια πολυκατοικία με μαύρους, κίτρινους και Τούρκους, άρχισαν να με λένε και ρατσιστή επειδή τόλμησα να πω ότι φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή βρεθώ χωρίς δουλειά. Δηλαδή τί; Δεν πρέπει να λέμε και την γνώμη μας, μπας και μάς θεωρήσουν αντιδραστικούς; Αν αυτό δεν είναι ρατσισμός, τότε τί είναι;».

Στέλεχος σε μεσαία γερμανική εταιρεία ηλεκτρονικού υλικού υψηλής εξειδίκευσης, ο Χορστ Κέστερμαν, 46 ετών, ψήφισε το AfD «γιατί βαρέθηκα την πολιτική ορθότητα των Μέρκελ και Σουλτζ. Με αφετηρία την ελληνική κρίση, άρχισε να αναπτύσσεται στην Ευρώπη ένας έντονος αντιγερμανισμός, με πρωτεργάτες αυτούς που πήγαν να διαλύσουν την ευρωζώνη, να κατηγορούν την Γερμανία που την στήριξε ότι αυτή φταίει για τα μαύρα τους τα χάλια.

Δηλαδή εμείς πληρώναμε για το μάρμαρο, εμείς τρώγαμε και τις σφαλιάρες. Στα πρώτα του βήματα, πριν οργανωθεί σε κόμμα, το AfD ήταν μία κίνηση που επεδίωκε να απενοχοποιήσει την Γερμανία που αυτά που έλεγαν εναντίον της άλλοι Ευρωπαίοι και προσπαθούσε να αποδείξει ότι, χωρίς την γερμανική στήριξη και παρουσία, το ευρώ θα πήγαινε περίπατο. Αργότερα, όμως, το 2013, όταν έγινε κόμμα, τότε άλλαξε κάπως και ο προσανατολισμός του. Τα περί ναζισμού όμως είναι σκέτα φούμαρα».

Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε κάποιες χιλιάδες τέτοιες δηλώσεις στο παρόν κείμενο, για να αποδείξουμε ότι οι θεωρίες πως το AfD είναι «ναζιστικό» κόμμα δείχνουν κατ’ αρχήν εκκωφαντική άγνοια τού πώς και γιατί προέκυψε ο ναζισμός στην Γερμανία, ποιες ήταν οι οργανωτικές δομές του και ποια η δράση του σε πρακτικό επίπεδο.

Από την πλευρά μας, την ύπαρξη και τις θέσεις του AfD είχαμε επισημάνει από τον Σεπτέμβριο του 2012, τονίζοντας ότι η Κίνηση είχε δημιουργηθεί από έναν οικονομολόγο, έναν δημοσιογράφο και ένα πολιτικό, σκοπό δε είχε να αντιταχθεί στην διάσωση της Ελλάδας και άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της κρίσης της ευρωζώνης.

Επισημαίναμε δε ότι ο έρπων αντιγερμανισμός αποτελούσε πολύτιμο καύσιμο για την Κίνηση αυτή, η οποία τελικά έγινε κόμμα το 2013. Επρόκειτο για ένα κόμμα με συντηρητική ατζέντα, όχι ιδιαίτερα αντιευρωπαϊκή, χωρίς ακρότητες. Στο πλαίσιο αυτό, εξάλλου, πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο και το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος, το οποίο από τις πρώτες δημοσκοπήσεις έδειχνε να έχει μία βάση του 5% έως 6%.

Στις ευρωεκλογές του 2014 το AfD κατέλαβε την πέμπτη θέση από τα γερμανικά κόμματα με 7,1%, εκλέγοντας επτά μέλη στο Ευρωκοινοβούλιο. Στην συνέχεια ξεκίνησαν οι τοπικές εκλογές στα γερμανικά κρατίδια και το κόμμα άρχισε να έχει μία σταθερή παρουσία με ποσοστά από 6% έως 10%, που φανέρωναν την δυναμική του. Είχαν επίσης φανεί οι εσωτερικές έριδες και έτσι υπήρξε αλλαγή ηγεσίας του.

Τον Ιούλιο 2015 ανέλαβε την προεδρία η Φράουκε Πέτρι, μέλος της εθνικοσυντηρητικής πτέρυγας, με μία σαφή στροφή προς τα δεξιά που έφερε στο προσκήνιο το θέμα των μεταναστών. Έτσι, στις εκλογές των κρατιδίων στις αρχές του 2016 τα ποσοστά του AfD διπλασιάστηκαν και στο συνέδριο του κόμματος περιελήφθησαν στην πλατφόρμα η αντίθεση στο Ισλάμ, η έκκληση για απαγόρευση των ισλαμικών συμβόλων και η φράση «το Ισλάμ δεν αποτελεί μέρος της Γερμανίας».

Προς τον προσανατολισμό αυτόν του κόμματος η μεταναστευτική πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ υπήρξε μέλι στην φρυγανιά του. Όπως βεβαίως και οι  γνωστές ισλαμικές κτηνωδίες που ακολούθησαν στην χώρα του Γκαίτε.

Στο συνέδριο του 2017 η Φρ. Πέτρι ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι υποψήφια καγκελάριος μια και οι εσωτερικές έριδες συνεχίζονταν. Αρχηγός εξελέγη ο Αλεξάντερ Γκάουλαντ και μαζί του στην προεδρία η Αλίς Βάϊντελ, γνωστή για την ομοφυλοφιλία της. Η τελευταία ουσιαστικά αναιρεί και τον ναζιστικό χαρακτήρα που κάποιοι θέλουν να δώσουν στο κόμμα, αγνοώντας προφανώς τις απόψεις των ναζί και του Χίτλερ για τους ομοφυλόφιλους.

Για να πάμε στην ουσία, λοιπόν, θα πρέπει να πούμε ότι το κόμμα υπό την νέα ηγεσία του μετέτρεψε τον «ήπιο» ευρωσκεπτικισμό του σε πιο «άγριο» και έδωσε έμφαση στην γερμανική ταυτότητα, όχι χωρίς κάποιες γελοίες κορώνες που παραπέμπουν στο μυστακοφόρο γελωτοποιό του 1939. Σήμερα, με ποσοστό περίπου 13,3% και άνω των 85 βουλευτών, το AfD συγκεντρώνει πάνω του όλα τα βλέμματα και φυσικά όλους τους φόβους.

«Θα ξαναπάρουμε πίσω την χώρα και τον λαό μας», ήταν τα πρώτα λόγια του Γκάουλαντ. «Θα κυνηγήσουμε την Μέρκελ, δεν θα την αφήσουμε σε χλωρό κλαρί», πρόσθεσε η Βάϊντελ. Η πόλωση της πολιτικής συζήτησης στην Γερμανία είναι πλέον δεδομένη, αλλά καθόλου αδικαιολόγητη. Γι’ αυτό, κάποιοι θα πρέπει να προσέχουν πολύ αυτά που λένε και κάνουν. Το δε Ισλάμ, όσο το χαϊδεύουν τόσο το χειρότερο για όλους μας.