Του Γιώργου Κράλογλου
Που είναι η έκπληξη; Ότι οι 153 δέσμευσαν προς πώληση το κράτος που έχτισαν Καραμανλής και Παπανδρέου ή ότι αφάνισαν (σε μια νύχτα) τους εργατοπατέρες που τους ανέβασαν στην εξουσία; Καμία έκπληξη. Μόνο οι «αριστεροί» ΣΥΡΙΖΑ και οι παρατρεχάμενοι ΑΝΕΛ ήταν σε θέση να ξαναβάλουν την Ελλάδα στο «γύψο». Γι’ αυτό και επιλέχτηκαν. Θα βγούμε όμως από το «γύψο»;
Οι Αμερικανοί, έως και Ομπάμα, δικαιώθηκαν για το απροκάλυπτο αγκάλιασμα προσωπικά στον Τσίπρα μέχρι και την παραμονή κατάθεσης του νομοσχεδίου!!!
Η Μέρκελ και ο Γιούνκερ επίσης δικαιώθηκαν που «συμφώνησαν» με τον Σόιμπλε να παίζουν τους καλούς… στον Τσίπρα όταν ο Σόιμπλε θα έδινε τις γνωστές εντολές να βαφτίσει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, να απομακρύνει «τσιμπούρια» σαν τον Βαρουφάκη και να βάζει τους ιθαγενείς της Ελλάδας να χορεύουν στο Σύνταγμα για να τους δείχνουν ελληνικές και ξένες τηλεοράσεις.
Αν μπορεί ο Σόιμπλε ας κάνει τα ίδια και με τους Βρετανούς που θα ψηφίσουν ναι ή όχι στο Brexit τον άλλο μήνα.
Τέλος πάντων. Σημασία έχει πως τα νταούλια που βαράνε Σόιμπλε, Λαγκάρντ και Ντάισελμπλουμ στον Τσίπρα για να χορεύει φτάνουν στο τέλος.
Το τρίτο μνημόνιο υπογράφεται και έρχεται το μαρτύριο της σταγόνας με τις δόσεις την πρώτη από τις οποίες (6-11 δισ.) εξασφάλισε το πλασματικό πλεόνασμα, στην πλάτη των επιχειρηματιών, με φέσια 7 δισ. ευρώ περίπου. Τα μόνιμα φέσια από το 2010 που βρήκε ο Τσίπρας στα 3 δισ. το 2015 και τα έφτασε, σε ένα χρόνο, στα 7 δισ.
Έχει τη δική της σημασία η ιστορία με τα κρατικά φέσια αν θελήσουμε να μεταφράσουμε ως θετικά, για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, την «υποσχετική» για το χρέος και τη δρομολόγηση σαφούς (για πρώτη φορά) πολιτικής αποκρατικοποιήσεων.
Έχει σημασία καθώς οφείλουμε να «ακτινοσκοπήσουμε» το επιχειρηματικό περιβάλλον της χώρας την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα χαρούμενα… στην οικονομία.
Βασικό εύρημα της «ακτινοσκόπησης» είναι ότι κανείς σοβαρός επενδυτής, όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες, οι μεγάλες βιομηχανίες τεχνολογίας στην πληροφορική, οι ναυπηγικές, τα συγκροτήματα πρώτων υλών και χημικών από αργό ή και φυσικό αέριο, οι διεθνείς μονάδες υλικών του κυκλώματος κατασκευών και οικοδομής (που έχουν ήδη κατευθυνθεί στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, Ισπανία, στη Ρουμανία, στη Σλοβακία και καλοβλέπουν Τουρκία και Βουλγαρία) δεν πατάει και δεν πρόκειται να πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα.
Η αποεπένδυση στην Ελλάδα συνεχίζεται γιατί επενδυτές (με υπολογίσιμες επενδύσεις, κεφάλαια και αξιοπρόσεκτες θέσεις εργασίας), δεν πηγαίνουν σε οικονομίες με ασταθέστατες κυβερνήσεις.
Πολύ δε περισσότερο όταν διακρίνουν ερασιτεχνισμούς, καθεστωτικές λογικές… και κόμματα εντός και εκτός Βουλής να μιλάνε για έξοδο από την Ε.Ε. με αλλαγή νομίσματος…
Τέτοιες χώρες τις επιλέγουν αποικιοκράτες για ξέπλυμα χρήματος, κρατικοδίαιτοι επενδυτές και αγνώστου προέλευσης κεφαλαιούχοι όπως συμβαίνει στην Αργεντινή και τη Βολιβία.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να τραβήξει (από τη διεθνή επενδυτική πίτα) μακροπρόθεσμες και σοβαρής απασχόλησης επενδύσεις με κυβέρνηση πλειοψηφίας 153 βουλευτών (σε περίοδο γενικευμένης λαϊκής κατακραυγής) με συνεχείς μεταβολές φορολογικού καθεστώτος, με οφειλές στις επιχειρήσεις (ως λύση για υποχρεωτικά πλεονάσματα), με capital controls, με αστάθεια στα τιμολόγια ενέργειας, με διαφθορά και σκόπιμη γραφειοκρατία συνδεδεμένη με τη διαφθορά.
Αυτά που συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στη χώρα (ανεξάρτητα από τις εξελίξεις με τη συμφωνία και το χρέος) δυσκολεύουν και θα δυσκολεύουν αφάνταστα τις εδώ Διοικήσεις των ξένων επενδυτικών Ομίλων καθώς θα είναι υποχρεωμένες να ερμηνεύουν, στις εκτός Ελλάδος μητρικές τους, τι καθεστώς επικρατεί κάθε φορά στην Ελλάδα.
Παρόμοιες αναστολές θα επικρατήσουν και στους αγοραστές των ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε περίπτωση που απαιτηθούν επενδύσεις μεγάλης κλίμακας όπως στις περιπτώσεις ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΟΛΘ, ΟΑΣΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, και ΔΕΗ.
Ακόμη και αν όλες οι ιδιωτικοποιήσεις ολοκληρωθούν στο τέλος του 2016 (πράγμα εντελώς αδύνατον για την Ελλάδα) για να ξεπεραστούν τα αντικίνητρα, να αλλάξει το κλίμα, να αρχίσουν επενδύσεις σε όσες ιδιωτικοποιηθούν θα φθάσουμε στο 2030 για να συμβάλλει η κινητικότητα αυτή σε νέους ρυθμούς ανάπτυξης.
Μέχρι το 2030 πιθανό «ελατήριο» εκτίναξης της οικονομίας θα παραμένει μόνο ένα αιφνίδιο τσουνάμι ιδιωτικών επενδύσεων. Που όμως δεν φαίνονται και ούτε θα φανούν στον ορίζοντα με ΣΥΡΙΖΑ, με δεκανίκια και με παρατρεχάμενους…
Οπότε με την Ελλάδα στο «γύψο» του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων και κυβέρνηση τους 153 ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (να προσφέρονται για τα πάντα), δεν είναι ανόητοι οι επενδυτές να αγοράσουν κράτος με υποχρεώσεις για επενδύσεις και δεδομένο το προσωπικό. Θα προτιμήσουν, παραλίες, μαρίνες, μικρά λιμάνια, ιδιωτικές βιομηχανικές εγκαταστάσεις σε περιοχές τουριστικού ενδιαφέροντος (μέσω κόκκινων δανείων) και βεβαίως όλα τα κρατικά ακίνητα. Οι επενδύσεις θα μένουν στα χαρτιά. Και ο «γύψος» του Ταμείου στην θέση του… όσο η «αριστερή» Ελλάδα θα πουλάει ανάπτυξη στιλ Μαδούρο…
Πηγή : capital.gr
