Αλλά ας δούμε που βρισκόμαστε. Και τι είναι αυτό που δικαιώνει την ευστοχία του σχολιαστή.
Η κυβέρνηση (όπως από παντού προκύπτει) έχει συνδέσει προσφυγικό και μεταναστευτικό με την αξιολόγηση υπολογίζοντας (προφανώς) ότι όσους περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες κρατήσουμε να λιάζονται στην Ελλάδα… τόσο καλύτερα θα ξεμπερδέψουμε με την αξιολόγηση .
Άρα οι 55.000 πρόσφυγες, της πρώτης δόσης, είναι και «εργαλείο» για να βάλουμε στη γωνία το ΔΝΤ και να υποχρεώσουμε (έμμεσα) τον Νταισελμπλούμ να ξεκινήσει μέσα στον Απρίλιο συζητήσεις για ελάφρυνση του χρέους. Έτσι φαίνεται ότι νομίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και όλα αυτά τα σιγουρεύουν (επίσης έτσι νομίζουν) από τη συμφωνία των 28 που βάζει την Τουρκία στο παιχνίδι του επαναπατρισμού…
Τώρα γιατί ξεκαρδίζονται οι 27, για τη συμφωνία «συνεργασίας» με τους Τούρκους είναι μια άλλη πικρή ιστορία…
Τι τους νοιάζει άλλωστε αν στο Τσεσμέ οι Τούρκοι έχουν στοιβάξει, όπως – όπως, άλλα 2.800.000 πρόσφυγες με ό,τι αναλογεί για την Ελλάδα;
Με άλλα λόγια, η ανοησία της σύνδεσης του προσφυγικού-μεταναστευτικού με την αξιολόγηση και το χρέος ισοδυναμεί με τη γκάφα, μεγατόνων, του Βαρουφάκη το 2015.
Τότε που χόρευε… τους δανειστές και αρνήθηκε τις δόσεις του μνημονίου (προβάλλοντας απαιτήσεις για ελάφρυνση του χρέους) αλλά επέστρεψε με το τρίτο μνημόνιο, με πρόσθετα δανεικά 86 δισ. ευρώ (λόγω καθυστερήσεων) και τα capital controls στην τσέπη του.
Όποιος ερμηνεύσει προσεκτικά τον Σόιμπλε, στην τελευταία αναφορά του για το χρέος, βγάζει άνετα τις ειδήσεις των επομένων μηνών.
«Η Ελλάδα (είπε ο Σόιμπλε) εξακολουθεί να υστερεί στην εφαρμογή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων τις οποίες υποσχέθηκε το περασμένο καλοκαίρι, στους πιστωτές της με αντάλλαγμα τα κεφάλαια διάσωσης. Οι πιστωτές δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε συμφωνία για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να υιοθετήσει η Ελλάδα. Και χωρίς μια τέτοια συμφωνία, δεν μπορούν να ολοκληρώσουν την αξιολόγηση του προγράμματος διάσωσης των 86 δισ. ευρώ.»
Και (μπας και μας αφήσει παραπονεμένους) είπε για χρέος πως η βιωσιμότητα του δεν είναι το πιεστικό ερώτημα… Το ερώτημα είναι το αν μπορεί η Ελλάδα να έλθει σε πορεία βιώσιμης ανάπτυξης. Να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά της. Και να μεταρρυθμίσει την δημόσια Διοίκηση».
Αυτά είπε ο Σόιμπλε και (σε συγχορδία) ο Μοσκοβισί μας θύμισε… ότι θέλουν πολλή δουλειά οι μεταρρυθμίσεις…
Αλλά η κυβέρνηση, αλλού για αλλού… θέλει να εμφανίζεται κυρίαρχη στο παιχνίδι… Τόσο κυρίαρχη ώστε το μόνο που την απασχολεί είναι η διαπλοκή και οι φάκελοι διαφθοράς που βρίσκονται στη δικαιοσύνη.
Υπάρχει όμως εξήγηση και για τους νέους θεατρινισμούς.
Οι δανειστές βλέπουν ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν εξασφαλισμένο το γονάτισμα του Έλληνα στην φτωχοποίηση. Άλλωστε η φτωχοποίηση ταυτίζεται και με την ιδεολογία (μόνο κατά δήλωση) των αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ.
Οπότε η κυβέρνηση Τσίπρα (όπως κατά πάσα βεβαιότητα πιστεύει) δεν έχει να φοβάται υπονόμευση Ευρωπαίων και Αμερικάνων (ΔΝΤ) όσο εγγυάται, με την παρουσία της, φόρους, εφαρμογή μνημονίων και φτωχοποίηση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνεχίσει (ως μέχρι σήμερα) να κυβερνά μόνο με φόρους. Χωρίς να μειώνει το κράτος-τέρας. Χωρίς να νοιάζεται για τους άχρηστους Οργανισμούς. Για τις σπατάλες. Για το λαθρεμπόριο και άλλα παρόμοια.
Οπότε δηλώσεις, όπως του Μάρδα, για τους πρόσφυγες που θα τους κάνουμε επενδυτές…, σε συνδυασμό με «θεάματα τσίρκου» (η επόμενη «παράσταση» την Τρίτη στη Βουλή… μην την χάσετε), αρκούν και για τον ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώνει όσους του εξασφαλίζουν την πολυπόθητη παραμονή στην εξουσία. «Εν Τούτω Καρανίκα» λοιπόν…
Πηγή : capital.gr
