Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Έχω πολλούς φίλους που στην πορεία της ζωής τους συνδέθηκαν με ένα κόμμα ή με ένα πρόσωπο. Κατά καιρούς τους συμβούλευα να κρατήσουν αποστάσεις και να μην ταυτίζονται υπέρμετρα με πρόσωπα ή κόμματα, γιατί στο τέλος θα απογοητευθούν. Δεν με άκουγαν και τις περισσότερες φορές με έβλεπαν με καχυποψία, θεωρώντας ότι τα λέω επειδή υποστηρίζω κρυφά κάποιο αντίπαλο κόμμα.
Φυσικά δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Απλά μια εμπειρία σαράντα χρόνων στα ΜΜΕ μου έδειξε ότι κατά κανόνα κόμματα και πρόσωπα διαψεύδουν συνήθως τις προσδοκίες μας. Ο λόγος δεν αφορά όσους προσκολλώνται σε πρόσωπα ή σε κόμματα, με σκοπό να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, αλλά σε κάποιους και είναι αρκετοί αυτοί ιδεολόγους, που πίστεψαν στα λόγια τα μεγάλα των πολιτικών.
Όλα αυτά και τα όσα τραγικά συμβαίνουν στις μέρες μας στη χώρα μας, πιστοποιούν ότι είναι βαριά άρρωστο το πολιτικό μας σύστημα και αδύναμο έως ανίκανο να λύσει από τα απλά μέχρι τα σύνθετα προβλήματα που μας απασχολούν.
Να θυμίσω μόνο το πρόσφατο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο κέρδισε τις εκλογές πριν ένα χρόνο που, έλεγε «Η ελπίδα έρχεται». Σήμερα όσοι δεν έχουν παρωπίδες διαπιστώνουν ότι το κακό μπορεί να το διαδεχθεί το χειρότερο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Από τις υποσχέσεις για σκίσιμο των μνημονίων, μέχρι την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και την επάνοδο του κατώτατου μισθού στα 741 ευρώ.
Όλα αποδείχθηκαν λόγια κενά περιεχομένου… Αντί αυτών είδαμε βαρύτερα φορολογικά μέτρα, νέες περικοπές και τέλος ένα νέο δραματικό για τη χώρα μας πρόβλημα τις εγκλωβισμένες πια ροές των μεταναστών στη χώρα μας.
Γιατί οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν στο μεταναστευτικό, αποδείχθηκαν λανθασμένες, μια και η κυβέρνηση δεν κινήθηκε έγκαιρα και δραστήρια προκειμένου να τις αποτρέψει. Οι κουτοπονηριές του τύπου θα γίνουμε χώρα διέλευσης και μόνο, αποδείχθηκαν στην πορεία ατελέσφορες, μια και οι χώρες του τελικού προορισμού αντέδρασαν, με αποτέλεσμα τους φράχτες στα ελληνοσκοπιανά σύνορα.
Το κακό στη χώρα μας είναι ότι σε όλα τα προβλήματα δεν βλέπουμε σε τι φταίξαμε εμείς, δεν κάνουμε δηλαδή την αυτοκριτική μας , αλλά σπεύδουμε να ενοχοποιήσουμε κάποιον τρίτο, που τον κάνουμε εχθρό που δήθεν επιβουλεύεται την χώρα μας, γιατί τάχα είναι ένα καλό οικόπεδο, που όλοι επιθυμούν διακαώς να καταλάβουν.
Δεν θα πάψω να λέω κι ας φαίνομαι περιθωριακός, ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι η οικονομική κρίση, ούτε το μεταναστευτικό. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και πηγή του έχει την παιδεία, που παρά τα πάμπολλα πανεπιστήμια, στο επίπεδο της γνώσης εμφανίζεται υπέρμετρα υποβαθμισμένη.
Η παιδεία είναι ανάγκη να προσφέρει γνώση και όχι πτυχία προς χρήση για καλύτερο μισθό στο δημόσιο, ενώ η πολιτική πρέπει να πάψει να είναι μια επαγγελματική δραστηριότητα, αλλά ερασιτεχνική, με την έννοια των εραστών της προσφοράς στα κοινά και όχι των ανεπάγγελτων τυχοδιωκτών, που πολιτεύονται με κάθε κομματική σημαία ευκαιρίας, που τους προσφέρεται.
Βεβαίως αντίστοιχα προβλήματα με την σημερινή λειτουργία κομμάτων και προσώπων υπάρχουν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Όμως σε αυτή την χώρα, όπου λόγω συμπεριφοράς και νοοτροπίας, έχουμε απαξιώσει πλήρως θεσμούς, από την εκτελεστική εξουσία , μέχρι τη νομοθετική και τη δικαστική, είναι καιρός να υπάρξει η αναγέννηση, για να κάνουμε την έκπληξη την ώρα της ύστατης παρακμής και να συνδέσουμε τις δημοκρατικές λειτουργίες με αυτές των αρχαίων Ελλήνων, που η εναλλαγή στην εξουσία ήταν καθεστώς, μια και κανείς δεν μπορούσε να κατέχει κάποιο αξίωμα δια βίου.
Μόνο έτσι θα κοπεί ο ομφάλιος λώρος των κάθε μορφής πελατειακών σχέσεων και κομματικών βολεμάτων, μόνο έτσι θα γίνει μια σοβαρή αναδιάρθρωση στο δημόσιο, που είναι και το ζητούμενο, για ένα κράτος δικαίου, που σέβεται τους πολίτες και τους φορολογεί ανταποδοτικά και όχι για να τακτοποιήσει τις στρατιές των «ημετέρων», που ανεξέλεγκτα επιδίδονται σε κάθε λογής σπατάλες που επιβαρύνουν βάναυσα τους φορολογούμενους πολίτες.
Με δύο θητείες πλήρεις σε όλα τα αιρετά αξιώματα, με μηδενικά προνόμια με αποζημιώσεις εξαπλάσιες του βασικού μισθού, με κατάργηση της ασυλίας , με δικαστική ισότητα στην διερεύνηση αστικών και ποινικών υποθέσεων και γενικά με πολιτικούς που θα είναι πρώτοι μεταξύ ίσων, μπορεί να ελπίζει κανείς σε μια νέα Ελλάδα. Το χρωστάμε στους 300.000 νέους, που απογοητευμένοι έφυγαν να βρουν την τύχη τους στο εξωτερικό, το χρωστάμε στα παιδιά που γεννήθηκαν και θα γεννηθούν…
