Του Κώστα Βενιζέλου
Στην Κύπρο η πολιτική βρίσκεται πάντα ένα επεισόδιο πριν από τα «φρέσκα νέα». Η εξωτερική πολιτική χάνεται στην ανάγνωση και στις φοβίες που κυνηγούν από το 1974 και εντεύθεν τους πολιτικούς διαχειριστές του εθνικού θέματος.
Την ώρα που έκπαλαι είναι πρόδηλο ότι η εξωτερική πολιτική δεν καθορίζεται με συναισθηματισμούς, ούτε βέβαια οι σχέσεις οικοδομούνται στη βάση προσωπικών συμπαθειών αλλά στηρίζονται στην εξυπηρέτηση εθνικών συμφερόντων, στη Λευκωσία ανακαλύπτουν τον τροχό! Εάν το Ισραήλ και η Αίγυπτος σήμερα επιδιώκουν να αναπτύξουν σχέσεις με την Κύπρο, ένας επιπρόσθετος λόγος είναι οι συγκρούσεις που έχουν με την Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και με τη Ρωσία, το μόνο που η Μόσχα, είτε το θέλουν οι αγγλοαμερικανοθρεμμένοι είτε όχι, διατηρεί διαχρονικά την ίδια στάση.
Αλλά ακόμη κι εάν τοποθετηθούν όλες οι χώρες στο ίδιο τσουβάλι και αποδοθεί σε αυτές η σκοπιμότητα της… συγκυρίας, τότε γιατί έναντι του Ισραήλ και της Αιγύπτου υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση από τη Λευκωσία; Ο υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Κασουλίδης, ο οποίος εξακολουθεί να εκπλήσσει με τις δημόσιες τοποθετήσεις του, έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις γύρω από τη δήλωση με την οποία σχολίαζε τη ρωσική ανακοίνωση για τη στάση της Τουρκίας στο Κυπριακό. Μια δήλωση/ανακοίνωση η οποία ήταν σκληρή και επιβεβαίωνε τα όσα όλοι γνωρίζουν για την ακολουθούμενη πολιτική της Άγκυρας στο Κυπριακό. «Επιτρέψτε μου να μην παρέμβω σε αυτού του είδους τη συζήτηση. Προηγήθηκαν δημοσιεύματα από τρίτους για κάποιες θέσεις που εξέθεσε σε Τουρκοκύπριους ο κ. Ερντογάν. Αυτά ποτέ δεν επισημοποιήθηκαν σαν θέσεις. Νομίζω, πρέπει να μείνουμε ώς εκεί» είπε ο κ. Κασουλίδης. Δεν ήθελε να παρέμβει, λες και η δήλωση της εκπροσώπου του ρωσικού ΥΠΕΞ αφορούσε τη διαφορά Μόσχας– Ουάσινγκτον για την Αλάσκα ή τις αντιπαραθέσεις των βορείων χωρών για το κυνήγι της φάλαινας. Η δήλωση αφορούσε το Κυπριακό και ήταν μια τοποθέτηση στήριξης, η οποία ως φαίνεται προτιμούσαν στη Λευκωσία να μη γινόταν. Και το προτιμούσαν αυτό γιατί χαλά το πάρτι. Ποιο πάρτι; Της «κινητικότητας» και της ωραιοποιημένης εικόνας για την εν εξελίξει διαδικασία, που βαδίζει εδώ και καιρό στο κενό.
Κοντολογίς, δεν θέλουν μας υποστηρίζουν οι Ρώσοι, προτιμούν να είμαστε στα χέρια των Αγγλοαμερικανών, που συνηθίζουν να μας βάζουν τρικλοποδιές και τότε φωνάζουμε τους Ρώσους για να παρέμβουν.
Υπενθυμίζεται πως ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών, σε συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο», τον περασμένο Οκτώβριο, είχε απερίφραστα υποστηρίξει τα εξής: «Αν δεν λύσουμε το Κυπριακό με τον Ακιντζί, δεν θα το λύσουμε με κανέναν. Αυτή είναι πλέον η πραγματικότητα, είτε μας αρέσει είτε όχι. Έχει τεράστια σημασία».
Και τώρα που ανακαλύφθηκε πως ο κ. Ακιντζί μπορεί να μείνει διψασμένος εάν δεν ακολουθεί τις οδηγίες της Άγκυρας, ο πολύπειρος ΥΠΕΞ τι έχει να πει; Ακόμη μια λάθος ανάγνωση δεδομένων; Η πολιτική του αυτομαστιγώματος δεν έχει να κάνει μόνο με τις αντοχές, αλλά και με τη γενική αντίληψη μιας «ρεαλιστικής πολιτικής», που επί της ουσίας είναι η γνωστή πολιτική του «καλού παιδιού».
Πηγή : mignatiou.com
