Του Νίκου Αναγνωστάτου
Τα κόκκινα δάνεια των νοικοκυριών και όχι μόνο, ταλαιπωρούν τους πολίτες, με πολλαπλούς κινδύνους και οικονομικές συνέπειες, και τούτο χωρίς καμία δική τους ευθύνη τις περισσότερες περιπτώσεις, όπως θα τεκμηριώσω αμέσως πιο κάτω και κατά συνέπεια δικαιούνται αναλόγου αντικειμενικής αντιμετώπισης, για να δυνηθούν να φανούν κατά το δυνατό συνεπείς και να ηρεμήσουν ψυχολογικά.
Η εξήγηση είναι απλή. Όταν ο πολίτης πήρε κάποιο δάνειο, είτε στεγαστικό είτε εμπορικό ή άλλο, οι οικονομικές συνθήκες και δυνατότητες του δανειολήπτη, του επέτρεπαν την ακώλυτη αποπληρωμή του, σύμφωνα με τους όρους που συμφώνησε. Όμως οι οικονομική κατάσταση άλλαξε άρδην έκτοτε, χωρίς ευθύνη του πολίτη, είτε άμεση είτε έμμεση, αλλά συνετέλεσε, σχεδόν αποκλειστικά, η μεγάλη οικονομική κρίση, αλλά και οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων. παραβλέπουμε στο σημείο τούτο τις πιέσεις των Τραπεζών προς τους πολίτες να λάβουν κάποιο δάνειο οιασδήποτε μορφής, ακόμη και διακοποδάνειο, κάτι που πρέπει να αναλυθεί σε άλλης μορφής σημειώματος, έχοντος σχέση με αυτή καθ’ εαυτήν την οικονομική κρίση και πως προέκυψε
Οι συνέπειες αυτής της κρίσης, για μεν τους ιδιώτες, περικόπηκαν δραστικά οι αποδοχές του, είτε του μισθού είτε της σύνταξης, κατά ποσοστό πάνω του 40%. Πολλοί έμειναν άνεργοι, αλλά και οι επιχειρήσεις υπέστησαν μεγάλες ζημίες λόγω της οικονομικής αυτής κρίσης, με συνέπεια όχι μόνο να μην δύναται να είναι συνεπείς στις δανειακές τους υποχρεώσεις, αλλά πολλές να κλείσουν ή στην καλύτερη περίπτωση, να αιωρούνται μεταξύ επιβίωσης και κλεισίματος. Αν υπολογίσει κανείς και τις επανειλημμένες φορολογικές και άλλες επιβαρύνσεις, τότε τα έσοδα τους, όσοι ακόμη έχουν έσοδα, υποχώρησαν κάτω του 50%, οπότε ως φυσική συνέπεια, τα δάνειά τους κοκκίνισαν αναπόφευκτα.
Το καίριο ερώτημα που προκύπτει, είναι αν οι Τράπεζες που χορήγησαν τα δάνεια, έχουν και ποια είναι η ευθύνη τους, έτσι ώστε να απαιτεί κανείς σημαντικό κούρεμα του δανείου του. Η απάντηση είναι εξ ίσου απλή. Οι Τράπεζες είχαν υποστεί και αυτές τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και για το λόγο τούτο έγιναν σημαντικές κεφαλαιοποιήσεις, για να τους είναι δυνατόν να λειτουργούν, αναγκαία προϋπόθεση για να κινείται η οικονομία. Τα ποσά που χρειάστηκαν είναι σε γενικές γραμμές γύρω στα 50 δις, ποσά τα οποία ανέλαβε το κράτος, και έτσι θα τα επιβαρυνθούμε εμείς οι πολίτες. Το ελάχιστο λοιπόν που οι πολίτες δικαιούνται, είναι τα δάνειά τους να περικοπούν σε ποσοστό των ποσών αυτών που έλαβαν οι Τράπεζες και θα επιβαρύνουν τους πολίτες, να αντιστοιχεί στο ποσό των κόκκινων και λοιπών δανείων. Το ποσοστό τούτο κατά πρόχειρους υπολογισμούς, υπερβαίνει το 40% των δανείων αυτών.
Η επιβάρυνση των πολιτών και των επιχειρήσεων με έκτακτους φόρους, άμεσους και έμμεσους, που έχουν φτωχοποιήσει σχεδόν όλη την ελληνική κοινωνία που επέβαλε το Κράτος, είναι υποχρέωσή του να καλύψει τους δανειολήπτες κατά το ποσοστό αυτό. Οι συνέπειες αυτών των επιβαρύνσεων να συνυπολογιστούν και να προστεθούν στο ποσοστό περικοπής των δανείων αυτών. Έτσι το ποσοστό περικοπής θα φθάσει γύρω του 60% ή και περισσότερο, χωρίς τόκους υπερημερίας. Δίκαιο και λογικό είναι να συμπεριληφθούν στις περικοπές αυτές και τα εξυπηρετούμενα δάνεια, τα οποία πέραν του γεγονότος ότι υπέστησαν και αυτά τις πιο πάνω συνέπειες, είναι αμφίβολο μέχρι πότε θα δύνανται να τα εξυπηρετούν ή/και με ποιές συνέπειες για την ανάπτυξη της οικονομίας, κατορθώνουν να τα εξυπηρετούν. Το υπόλοιπο των δανείων αυτών, να ρυθμιστεί σε λογικές και μακρόχρονες δόσεις, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η εξυπηρέτησή τους. Ας ακολουθηθεί το ίδιο σκεπτικό με ό,τι ισχύει σήμερα για άλλες υποχρεώσεις των πολιτών.
Άλλωστε έτσι κι’ αλλιώς, τα κόκκινα δάνεια, δεν θα αποπληρωνόταν ποτέ και με την πιο πάνω προτεινόμενη λύση, θα καταβληθούν ποσά τα οποία θα φανούν χρήσιμα στην αγορά, από την μια μεριά και θα ανακουφίσει τους πολίτες να ενεργοποιηθούν παραγωγικά και θα δώσει την δυνατότητα στις επιχειρήσεις να συνεχίσουν την δραστηριότητά τους, καλύπτοντας πολλές θέσεις εργασίας, αποφεύγοντας έτσι την αύξηση της ανεργίας, της κοινωνικής αυτής μάστιγας της κοινωνίας.
Η πιο πάνω ή παρόμοια λύση, είναι στα χέρια της Κυβέρνησης να νομοθετήσει αρμοδίως, έτσι ώστε να μην εξαρτάται από την ίδια την Τράπεζα, αλλά με βάση αιτιολογημένη πρόταση, να είναι υποχρεωτική για τις Τράπεζες η εφαρμογή. Από όσα γνωρίζω, οι Τράπεζες δεν έχουν αντίρρηση, ούτε θα μπορούσαν να έχουν, μια και όλες οι Τράπεζες αγοράστηκαν από ξένα funds σε εξευτελιστικές τιμές, και μάλιστα χωρίς δικαίωμα των Ελλήνων να αγοράσουν μετοχές Τραπεζών! Κάποια στιγμή κάποιος να μας εξηγήσει τους λόγους και να μας πείσει ότι δεν αποτελεί μέγα σκάνδαλο και κυριολεκτικά ξεπούλημα των Τραπεζών στους ξένους!
Τα στελέχη όμως των Τραπεζών, τα οποία τελικά θα αποφασίσουν και θα υπογράψουν τις περικοπές, ζητούν να είναι νομικά κατοχυρωμένα με ασυλία ως προς τις πράξεις τους αυτές, για να αποφύγουν τυχόν έστω και κακόπιστες ενέργειες πολιτών, κάτι που η κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει αντίρρηση να συμπεριλάβει στο σχετικό νομοσχέδιο. Έτσι θα λήξει αυτή η μακρόχρονη εκκρεμότητα που ταλανίζει τόσους πολίτες, αλλά και τις ίδιες τις Τράπεζες. Χρήμα θα εισέλθει στις Τράπεζες που το έχουν τόσο ανάγκη και δειλά αλλά σταθερά θα μπορούν οι Τράπεζες να επιτελούν τον προορισμό τους ενισχύοντας τις ανάγκες των επιχειρήσεων, που θα συμβάλουν στην ανάπτυξη σιγά-σιγά. Επομένως έχουν όλοι να ωφεληθούν από μια τέτοια λύση.
e-mail: nanagnostatos@gmail.com
Thiakos.blogspot.com
