Του Ηλία Καραβόλια
‘Aν δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα μάτια μας για να βλέπουμε, τότε θα τα χρειαστούμε για να κλάψουμε’, έλεγε ο Sartre. Ζούμε μέσα σε μια πλήρη αφυδάτωση των νοημάτων, μέσα σε μια αόρατη αλληλεπίδραση των πάντων. Γίναμε, εδώ και 6 χρόνια, ιμάντες μεταφοράς του κινδύνου στις παγκόσμιες αγορές χρήματος και κερδοσκοπίας. Με το δόλωμα της ελάφρυνσης του χρέους πορευόμαστε χωρίς πυξίδα, χωρίς αστρολάβο. Τα φορτία της σκέψης δεν καταλήγουν στα δάχτυλα της γραφής ή στις χορδές της φωνής.
‘Aν δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα μάτια μας για να βλέπουμε, τότε θα τα χρειαστούμε για να κλάψουμε’, έλεγε ο Sartre. Ζούμε μέσα σε μια πλήρη αφυδάτωση των νοημάτων, μέσα σε μια αόρατη αλληλεπίδραση των πάντων. Γίναμε, εδώ και 6 χρόνια, ιμάντες μεταφοράς του κινδύνου στις παγκόσμιες αγορές χρήματος και κερδοσκοπίας. Με το δόλωμα της ελάφρυνσης του χρέους πορευόμαστε χωρίς πυξίδα, χωρίς αστρολάβο. Τα φορτία της σκέψης δεν καταλήγουν στα δάχτυλα της γραφής ή στις χορδές της φωνής.
Στην Ελλάδα της κρίσης οι περιορισμοί αυξάνονται, οι ανισότητες διευρύνονται, οι ορθολογιστές περιθωριοποιούνται. Δεν πρόκειται απλά και μόνο για τα απόνερα του λαικισμού,για τις απλές συνέπειες μιας στρεβλωμένης δημοκρατίας. Η χώρα όλη χάθηκε στην φαντασιακή θέσμιση της συλλογικής θυσίας,της ατομικής ενοχής και της υποσυνείδητης οπισθοχώρησης.
Η επανάσταση δεν ταιριάζει πλέον στους Έλληνες.
Παλεύουμε για όλους αλλά ο καθένας μόνος του. Στο μεταίχμιο της δαρβινικής οικονομίας του νεοφιλελευθερισμού, είμαστε όλοι και μόνοι μας ταυτόχρονα. Με μόνιμο εχθρό το αδηφάγο, φαύλο και σπάταλο Κράτος. Χωρίς να ξέρουμε το Υποκείμενο » Αγορές» .Απρόσωπο, αόρατο, πανταχού παρών. Στα κουπόνια των ομολόγων μας γράφεται η θυσία μας,οι μισές συντάξεις, οι ελάχιστοι μισθοί, τα ανύπαρκτα κοινωνικά στηρίγματα των γερόντων μιας κοινωνίας με δημογραφικό πρόβλημα.
Αλλά η αλήθεια είναι αμείλικτη: Η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκωθεί ξανά στα πόδια της γιατί πολύ απλά τα πόδια ήταν πήλινα. Ο βασιλιάς ήταν γυμνός.Η καλοπέραση ήταν εφήμερη, με δανεικά. Η κατανάλωση ήταν αφαίρεση απο μελλοντικά αβέβαια εισοδήματα. Οι περισσότεροι ήθελαν να ανεβούν στον κοινωνικό ανελκυστήρα και όλοι μαζί στριμωχθήκαμε στο ασανσέρ της καθίζησης. Χωρίς φώς, χωρίς έξοδο κινδύνου. Η Ελλάδα αιωρείται στον φωταγωγό της παγκοσμιοποίησης ακριβώς γιατί νόμιζε ότι ήταν μέρος της.
Στην χώρα της κρατικοδίαιτης οικονομίας και του πρόχειρου επιχειρείν, της αρπαχτής με εικονικά τιμολόγια και απλήρωτα ένσημα, η μεσαία τάξη βλέπει τον πάτο να πλησιάζει.΄΄Η πραγματικότητα είναι αυταπάτη αλλά επίμονη΄΄ έλεγε ο Einstein. Aλλά ξέχασα !Τι Einstein και Sartre να διαβάζουμε τώρα, αφού οι πρόγονοι μας ,οι αρχαίοι Έλληνες, (νομίζουμε) ότι τα είπαν…. όλα ! Και κάτι ευλογημένοι γέροντες προφήτεψαν το Τέλος μας από την…Νέα Τάξη Πραγμάτων ! Καημένε Ρωμιέ τι σου έμελλε να πάθεις καθώς βαυκαλιζόσουνα με την ένδοξη ιστορία σου..
