Γράφει ο Δημήτρης Θ. Καλαντζής*
Περπατούσα χτες στη Φιλελλήνων και θυμήθηκα, με αφορμή όλη τη συζήτηση για το Mega εκείνο το Νοέμβρη του 1989, που σ’ ένα γραφειάκι τόσο-δα (το είχε παραχωρήσει προσωρινά ο Αλαφούζος) ανοίγαμε κουτιά, τα αναποδογυρίζαμε και πάνω σ αυτά τοποθετούσαμε τις μονταζιέρες.
Εμείς πρώτη φορά βλέπαμε τέτοια πράγματα. Το μόνο που ξέραμε – το είχαμε μάθει καλά από τον Αλέκο Φιλιππόπουλοκαι άλλους μεγάλους δασκάλους της εποχής – ήταν να γράφουμε ειδήσεις.
Εκεί στην οδό Νίκης λοιπόν, στο «δανεικό» γραφείο – μέχρι να ετοιμαστεί η Ξενοφώντος- ήταν και μερικοί που ήξεραν πολύ καλά το άθλημα. Πρώτος απ όλους ο άνθρωπος που «έστησε» κυριολεκτικά απ΄το τίποτα το Μεγάλο κανάλι. Στο επίσης «δανεικό» γραφείο του «Εθνούς» που δούλευε πάνω από ένα τρίμηνο με τον αείμνηστο Αγαμέμνωνα Φαράκο, τον Τάσο Παπαδόπουλο και δύο-τρεις ακόμη αφανείς ήρωες.
Μιλάω για τον Ιάσωνα Μοσχοβίτη, τον άνθρωπο που για περισσότερα από τρία χρόνια έβαλε τις βάσεις του οικοδομήματος που εδώ και 27 χρόνια κυριάρχησε στον εγχώριο ραδιοτηλεοπτικό ορίζοντα. Ίσως πέτυχε το ακατόρθωτο, για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι τον Πόλεμο του Κόλπου. Να συγκεράσει τις αντιμαχόμενες επιδιώξεις και τα αντικρουόμενα συμφέροντα των πέντε αρχικών μετόχων που πολλές φορές έφταναν στα πρόθυρα του εμφυλίου. Το ρητό του «μακριά απ τον @όλο μας κι ότι θέλει ας είναι…» έσωσε πολλές φορές την κατάσταση…
Από την Παιανία, με παρουσιάστρια την Λιάνα Κανέλη έδινε κάθε βράδυ, στις 8 ρεσιτάλ, με την ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ από την μια μεριά εκτός συναγωνισμού και τον ΑΝΤ1 ν αγκομαχά απ την άλλη.
Κι εμείς στην Ξενοφώντος, στο κυνήγι του πλάνου, του Que ή του On και άλλων περίεργων όρων που έμπαιναν σιγά-σιγά στο λεξιλόγιο μας και τον μακαρίτη τον Κώστα Διαβολίτση να μας κυνηγά με την σκαλέτα στο χέρι.
Θα μπορούσα να γραφώ ώρες για εκείνες τις μέρες, μέρες ένδοξες και ηρωικές, είτε για τις μέρες που ακολούθησαν με τον Γιώργο Λεβεντογιάννη και πολλούς ακόμη άξιους συναδέλφους. δημοσιογράφους και τεχνικούς που έμειναν ή σκόρπισαν για να εργαστούν στην πολύχρωμη τηλεοπτική αρένα.
Όμως σήμερα, όπως είναι τα πράγματα μόνο μια ευχή θα ήθελα να κάνω.
Ο γιος του Αλέκου, ο Θεοχάρης Φιλιππόπουλος να καταφέρει να πάρει το κανάλι και να το σώσει, έστω και στο και πέντε, από το βάραθρο της καταστροφής. Για όλους όσους δούλεψαν και δουλεύουν στο Μεγάλο Κανάλι…
*Δημοσιογράφος,
εκπρόσωπος των συνταξιούχων της ΕΣΗΕΑ
