Της Εύας Παπαδοπούλου

ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ (2)

Μετά από δέκα, πολύ ενδιαφέρουσες, μέρες στο Βόρειο Νησί της Νέας Ζηλανδίας, παρέα με την Ανν – Ιρλανδέζα ομοιοπαθητικό που γνώρισα στο Όκλαντ -παίρνουμε το φέρυ από το Γουέλινγκτον και γεμάτες ενέργεια και ενθουσιασμό ξεκινάμε για το Νότιο Νησί.

Το Νότιο Νησί αν και έχει λιγότερο πληθυσμό, είναι το μεγαλύτερο από τα δύο μεγάλα νησιά που αποτελούν την Νέα  Ζηλανδία.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Ακολουθώντας διαδρομή μέσα από υπέροχα τοπία, φτάνουμε σε ένα χωριό δίπλα από το Εθνικό Πάρκο Abel Tasman. Αφού βόλεψα βιαστικά τον σάκο μου στο χόστελ, ξεκίνησα την πρώτη μου εξερευνητική βόλτα στην παραλία, όπου με περίμενε μια έκπληξη.

Βρέθηκα σε ένα παράξενο κήπο γεμάτο αγάλματα σκαλισμένα σε κορμούς δέντρων που είχε σμιλέψει ο χρόνος τα οποία απεικόνιζαν ήρωες από την πλούσια μυθολογία των Μαορί. Ήταν ένας γοητευτικός χώρος που με κράτησε εκεί μέχρι να βραδιάσει.

Το κρύο ήταν τσουχτερό και μια και ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες στο χόστελ, περάσαμε το βράδυ μαζί με την Ανν, αραχτές μπροστά στο τζάκι λέγοντας διάφορες ιστορίες από τις πατρίδες μας, αγκαλιά με τον πελώριο σκύλο και τον χαδιάρικο γάτο του πανδοχείου .

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Πεζοπορία στο Εθνικό Πάρκο Abel Tasman το οποίο βρίσκεται στο βόρειο άκρο του Νότιου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας. Το πάρκο ιδρύθηκε το 1942, και αποτελείται από δάση, λόφους, κοιλάδες, ποτάμια, καταρράκτες και υπέροχες παραλίες. Είναι δηλαδή κομπλέ από πλούσια φυσική ομορφιά!

Αφού ξεπεράσαμε τέσσερις ώρες πεζοπορίας, επιστρέφοντας κατάκοπες στο χόστελ, μας περίμενε ο ιδιοκτήτης με μια  ιδιαίτερη πρόταση. Μας ζήτησε, αν θέλουμε, να φυτέψουμε ένα δέντρο!

Παρά την κούραση μου, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να συνεισφέρω και εγώ στον «κήπο των επισκεπτών» και όταν μια μέρα θα επιστρέψω, θα δω το δέντρο μου, που θα έχει μεγαλώσει.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Μέσα από μια ενδιαφέρουσα διαδρομή ανεβήκαμε στο Χιονισμένο Βουνό, που ήταν όνομα και πράγμα. Δηλαδή πολύ χιόνι!

Εκεί συναντήσαμε τους περίφημους Κέα. Οι Κέα είναι ένα είδος μεγάλου παπαγάλου που βρέθηκε σε δασικές και αλπικές περιοχές στο Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας.

Το χρώμα του είναι συνήθως λαδί με λαμπερό πορτοκαλί κάτω από τις φτερούγες και έχει μεγάλο στενό καμπυλωτό γκρι – καφέ πάνω ράμφος. Ο Κέα είναι ο μοναδικός αλπικός παπαγάλος του κόσμου.

Παμφάγος, στη διατροφή του περιλαμβάνει από κουρούνα, μέχρι ρίζες, φύλλα, μούρα, νέκταρ και έντομα, ενώ έχει αναφερθεί ότι έχει επιτεθεί και σε πρόβατα!

Από το 1986 θεωρείται είδος σε πλήρη προστασία. Οι  Κέα είναι γνωστοί για την ευφυΐα και την περιέργειά τους, που είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή τους στο σκληρό περιβάλλον του βουνού.

Οι Κέα μπορούν  να λύσουν διάφορους γρίφους λογικής, όπως να πιέσουν ή να  τραβήξουν αντικείμενα σε μια συγκεκριμένη σειρά, προκειμένου να πάρουν την τροφή τους, ενώ έχουν την ικανότητα να συνεργαστούν μεταξύ τους, για να επιτύχουν ένα συγκεκριμένο στόχο! Δηλαδή, λειτουργούν κάπως σαν συμμορία!

Οι Κέα, επειδή είναι έξυπνοι και χαριτωμένοι, αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες, που τους αποκαλούν με το παρατσούκλι «κλόουν των βουνών». Συχνά μάλιστα τους χαρακτηρίζουν και «αναιδείς» αφού, το θράσος τους, πραγματικά, δεν έχει όρια.  Δηλαδή, δεν είναι καθόλου παράξενο, ένας παπαγάλος Κέα, να ψάχνει σακίδια, μπότες, ακόμα και αυτοκίνητα, προκαλώντας ζημιές ή, το συνηθέστερο, να κλέβει μικροαντικείμενα.

Η περιέργεια τους είναι τόση, ώστε δεν το έχουν σε τίποτα να ραμφίσουν και να μεταφέρουν μακριά ότι βρουν εκτεθειμένο μπροστά τους: από είδη ρουχισμού, μέχρι πορτοφόλια και διαβατήρια!

Και αφού ζήσαμε την εμπειρία μας με το χιόνι και τους Κέα, είπαμε να διανυκτερεύσουμε σε μια πόλη στους πρόποδες του βουνού.

Και εδώ η θερμοκρασία είναι στους -5C, και εμείς κάναμε ότι θα έκανε ο κάθε λογικός άνθρωπος της περιοχής: βάλαμε τα μαγιό μας, και πήγαμε στις υπαίθριες θερμές πηγές και μουλιάσαμε μέχρι το βράδυ.

Καθώς  βγαίναμε από την μια πηγή για να πάμε στην άλλη, ο αχνός που έβγαινε από το σώμα μας ήταν τόσο πολύς, ώστε… μοιάζαμε μάλλον, με κοτόπουλα στον ατμό!

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα πανέμορφο χιονισμένο πρωινό μας περίμενε όταν ξεκινήσαμε για το Christchurch. Το Christchurch είναι όμορφη περιποιημένη πόλη, η μεγαλύτερη στη Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας και η δεύτερη μεγαλύτερη αστική περιοχή της χώρας, μετά από Auckland.

Η πόλη πήρε το όνομά της το 1848 από τον John Robert Godley, ο οποίος είχε φοιτήσει στο πανεπιστήμιο Christ Church της Οξφορδης.

Όταν φτάσαμε το Christchurch είχε ήδη πληγεί από τον πρώτο σεισμό και οι ζημιές στην πόλη ήταν φανερές.

Στη ρεσεψιόν του χόστελ που μείναμε, μόλις έμαθαν ότι είμαι Ελληνίδα, αμέσως με πληροφόρησαν που θα έβρισκα το καλύτερο σουβλάκι στην πόλη! Φυσικά, έτρεξα να το γευτώ και πρέπει να ομολογήσω, ότι το «Σουβλάκι του Δημήτρη», είναι το καλύτερο σουβλάκι που έχω φάει ποτέ!

Όταν επέστρεψα στο Λονδίνο, έψαξα στο ιντερνέτ να βρω την διεύθυνση του , αλλά μετά τους τελευταίους σεισμούς, το μαγαζί θα πρέπει να έχει  μεταφερθεί αλλού…

Δυστυχώς το Christchurch έχει υποστεί τόσες καταστροφές από σεισμούς  τον τελευταίο χρόνο, ώστε  θα του πάρει καιρό να ανακάμψει. Σίγουρα όμως, είναι ένα μέρος που αξίζει να επισκεφτεί κανείς.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου  2010

Φτάσαμε στο εντυπωσιακό Franz Josef Glacier που βρίσκεται στο Westland Poutini Tai National Park στη δυτική ακτή. Μαζί με το Fox Glacier, είναι οι μοναδικές περιοχές που βρίσκονται μέσα στο πράσινο και την βλάστηση από το εύκρατο τροπικό δάσος.

Το Glacier είναι ουσιαστικά ένα παγωμένο ποτάμι, σε διαρκή αργή κίνηση και εξέλιξη, σχηματίζοντας στον πάγο, τούνελ, σπηλιές, λίμνες σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Δεδομένης της συνεχούς κίνησης είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Ο επισκέπτης θα πρέπει να συνοδεύεται από έμπειρους οδηγούς, οι οποίοι ελέγχουν την «κίνηση» του παγωμένου όγκου κάθε πρωί. Η ανάβαση στην περιοχή απαιτεί ειδικό εξοπλισμό, γιατί το το παγωμένο τοπίο αλλάζει σχεδόν καθημερινά με τους παγετώνες σε ασυνήθιστα γρήγορη ροή.

Εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε την ανάβαση με ελικόπτερο, αλλά, για μια ακόμη φορά ο καιρός μας τα χάλασε και έτσι, ως εναλλακτική λύση πήγαμε  – ξανά – στις  θερμές πηγές .

Έχω πλέον αρχίσει να καταλαβαίνω, πως το ταξίδι μου στην Νέα Ζηλανδία αντί να είναι γεμάτο περιπέτειες, είναι γεμάτο χαλάρωση και θερμά λουτρά!

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Φτάσαμε στο Κουίνσταουν, την πρωτεύουσα της  αδρεναλίνης, μια πόλη θέρετρο, χτισμένη γύρω από μια  λίμνη τριγυρισμένη από βουνά, με καταπληκτική θέα, που βρίσκεται στα νότιο-δυτικά του νησιού της Νότιας Νέας Ζηλανδίας.

Έκανα μια βόλτα στην λίμνη, με ένα ατμόπλοιο αντίκα σχεδόν 100 ετών το «TSS Earnslaw», το οποίο καίει ακόμα άνθρακα και χάρηκα με την ψυχή μου υπέροχη θέα. Οι μέρες ηλιόλουστες, αλλά το κρύο τσουχτερό. Έχω εθιστεί πλέον, στην ζεστή σοκολάτα που μου σερβίρουν σε κούπες τεραστίων διαστάσεων!

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου  2010

Τα φιόρδ του Marlborough είναι ένα εκτενές δίκτυο θαλασσινής δαντέλας, μέσα σε κοιλάδες που δημιουργήθηκε από έναν συνδυασμό καθίζησης του εδάφους και ανόδου της στάθμης της θάλασσας στα βόρεια του νησιού της Νότιας Νέας Ζηλανδίας.

Τα φιορδ βρίσκονται στην βόρειο-ανατολικότερο σημείο του νότιου νησιού, με  απότομους δασώδεις λόφους και μικρές ήσυχες παραλίες, οργιώδη βλάστηση, καταρράκτες και ήρεμα νερά που αποτελούν καταφύγιο  δελφινιών, και πιγκουΐνων .

Η φυσική ομορφιά της Νέας Ζηλανδίας είναι ασύγκριτη και είναι μια χώρα που σίγουρα  θα επισκεφτώ ξανά.

Προς το παρόν, αλλάζω ήπειρο, μια και απέχω μόλις ένα μήνα από την ολοκλήρωση  αυτού του μεγάλου ταξιδιού.

Καινούρια λέξη: Ε Νόχο Ρα. Σημαίνει, αντίο στη γλώσσα των Μαορί.

Καινούρια γεύση: Greenshells. Λιχουδιά με μύδια, που υπάρχουν στην Νέα

Ζηλανδία, τα οποία θεωρούνται από τα μεγαλύτερα του είδους, με χαρακτηριστικό το σκούρο καφέ χρώμα και την  πράσινη άκρη τους. Σερβίρονται μαγειρεμένα στον ατμό με κρασί και τζίντζερ .Ονειρική γεύση!!!

Καινούριος ήχος: ¨Η σιωπή που ενώνει¨. Ταξιδεύοντας στα φιόρδ με το φέρρυ, ο καπετάνιος έσβησε την μηχανή και μας ζήτησε να σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε και να μείνουμε σιωπηλοί για πέντε λεπτά. Ήμασταν περίπου 100 άτομα  στο πλοίο και όλοι υπακούσαμε σαν μαθητούδια τον δάσκαλο! Άνθρωποι από όλο τον κόσμο, μοιραστήκαμε την σιωπή σαν κάτι που μας ενώνει, που δεν μας χωρίζει.

Έπειτα από λίγα λεπτά, ο καπετάνιος έσπασε την σιωπή λέγοντας…’ αυτό  μπορεί να βάλει τα πράγματα σε μια άλλη προοπτική’… και είχε δίκιο!