Το ημερολόγιο ενός ταξιδευτή (Ταϊλάνδη 1)

Ταξίδια

admin / Μάιος 30, 2014

Της Εύας Παπαδοπούλου

ΤΑΪΛΑΝΔΗ (1)

Γοητευμένη από την Ινδοκίνα, περνώ με λεωφορείο τα σύνορα της Καμπότζης, με προορισμό την Ταϊλάνδη. Στη διαδρομή οι βίαιες καταιγίδες εναλλάσσονταν με γλυκές ηλιοφάνειες και το τροπικό τοπίο ήταν σαν μαγική εικόνα.

Μετά από πέντε ώρες διαδρομής, βρίσκομαι στην κοσμοπολίτικη Μπανκόνγκ, την πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Ταϊλάνδης. Κόσμος, βουητό, φώτα, μαγαζιά.

Μια μεγαλούπολη με όλα τα γνώριμα «αξεσουάρ»: ηχορύπανση, μόλυνση, πολυκοσμία και βρώμα! Μεγάλη αντίθεση από τα ήσυχα τροπικά χωριουδάκια που διέσχιζα λίγες ώρες πριν.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Βρίσκομαι στη καρδιά της Μπανκόνγκ και συγκεκριμένα στον δρόμο Κάο Σαν, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί – και όχι αδίκως – ως το κέντρο του «σύμπαντος των ταξιδευτών» (backpackers).

Εδώ συγκεντρώνονται ταξιδευτές από όλα τα μέρη του κόσμου, να ψωνίσουν, να ανταλλάξουν ιστορίες από τις περιπέτειες και τις εμπειρίες τους και να ξαποστάσουν προετοιμάζοντας τους καινούριους προορισμούς τους.

Είναι απίστευτο και μαζί γοητευτικό, που μέσα σε ένα δρόμο, περίπου ενός χιλιομέτρου και μερικούς μικρούς παράδρομους, χώρεσαν όλα όσα έλκουν τους ταξιδιώτες: αμέτρητοι φτηνοί ξενώνες, internet cafe, μπαρ και κλαμπ, εστιατόρια, αίθουσες μασάζ ή «μασάζ», ταξιδιωτικά γραφεία, βιβλιοπωλεία,υπαίθριες αγορές και φυσικά αμέτρητα μικροσκοπικά τατουάζαδικα.

Και όλα αυτά, μέσα σε ένα υπέροχο κλίμα ευφορίας και ανεμελιάς. Ένα κλίμα του στιλ «ότι να ‘ναι» .

Ενθουσιασμένη, αφήνω τον σάκο μου στο μοντέρνο ξενοδοχείο μου. Βιάζομαι να απολαύσω την μεθυστική ατμόσφαιρα!

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Επίσκεψη στο εντυπωσιακό «Μεγάλο Παλάτι» (Grand Palace). Πρόκειται για συγκρότημα κτιρίων που χρησιμοποιήθηκε ως επίσημη κατοικία των βασιλέων της Ταϊλάνδης, από τον 18ο αιώνα και μετά.

Εκτός από εξαιρετικά μεγάλο, το Παλάτι, είναι και εξαιρετικά χρυσό!! Είναι ολοφάνερο ότι το μήνυμα εδώ, είναι η επίδειξη ατελείωτης πολυτέλειας. Στολισμένο με χρυσό – όπου μπορεί να πάει ο χρυσός – σε τοιχογραφίες και σε αγάλματα, ενώ παντού βλέπεις ημιπολύτιμους λίθους.

Είναι ένας χώρος που ο μινιμαλισμός σίγουρα θα έβαζε τα κλάματα, αλλά και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το «άνωθεν μήνυμα ελήφθει»!!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της «τρελής» πολυτέλειας «Ο Σμαραγδένιος Βούδας», ένα αγαλματίδιο με 45 εκατοστά ύψος περίπου, φτιαγμένο από πράσινο jadeite (το οποίο δεν είναι σμαράγδι) ντυμένο με φύλλα χρυσού, που φυλάσσεται στο Ναό του «Σμαραγδένιου Βούδα», μέσα στο Μεγάλο Παλάτι.

Σύμφωνα με τον μύθο, το αγαλματίδιο φιλοτεχνήθηκε στην Ινδία το 43 π.Χ. Αφού πέρασε από πολλούς ιδιοκτήτες «ταξιδεύοντας» σχεδόν όλη την περιοχή της Ινδοκίνας, το 1779 έφτασε στην Ταϊλάνδη όπου και παρέμεινε.

Το πιο περίεργο της όλης υπόθεσης είναι, ότι το αγαλματίδιο έχει και τις «αλλαξιές» του. Δηλαδή, «ρούχα» από χρυσό που τα «φοράει» σε κάθε αλλαγή εποχής!

Επίσκεψη στο Γατ Φο. Έμεινα πραγματικά με το στόμα ανοιχτό αντικρίζοντας

το εξαιρετικά εντυπωσιακό σε όγκο, επιχρυσωμένο άγαλμα του ανακλινόμενου Βούδα. Ένα άγαλμα, που σου προκαλεί δέος (έχει 46 μέτρα μήκος και 15 μέτρα ύψος) και είχε δημιουργηθεί για να παρουσιάσει το πέρασμα του Βούδα σε Νιρβάνα.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Αφήνω πίσω μου την Μπανκόνγκ με προορισμό την Ayutthaya, την παλιά πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης. Στο δέκατο έκτο αιώνα, περιγράφεται από ξένους εμπόρους, ως μια από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες πόλεις της Ανατολής. Τώρα είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός μιας και διατηρεί πολλά μνημεία από την παλιά της δόξα.

Στην καθιερωμένη πλέον επίσκεψη σε διάφορους ναούς και αρχαία μνημεία, έφτασα στην Wat Mahatat. Αυτός ο αρχαίος ναός χτίστηκε κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα και καταστράφηκε το 1767, όταν ο στρατός της Βιρμανίας εισέβαλε στην Ayutthaya, την τότε πρωτεύουσα του Σιάμ. Ο ναός υπέστη βανδαλισμούς και πολλά από τα αγάλματα του Βούδα αποκεφαλίστηκαν.

Εκείνο όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το κεφάλι ενός χαμογελαστού Βούδα, πεσμένο στο χώμα, όπου η ρίζα ενός πελώριου δένδρου είχε -κυριολεκτικά – αγκαλιάσει, χωρίς να κρύψει το γαλήνιο πρόσωπο του. Λες και η φύση έδειχνε τον σεβασμό εκείνο, που δεν μπόρεσαν να δείξουν οι άνθρωποι.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Ο ναός Wat phanan Choeng στη νότια πλευρά της Αγιουτάγια, είναι από τους παλαιότερους ναούς της περιοχής. Η τεράστια εικόνα του Βούδα γύρω από την οποία κτίστηκε ο ναός πετάχτηκε στο 1324.

Ο κυρίως ναός, μόλις μετά βίας μπορεί να στεγάσει το κολοσσιαίο άγαλμα (19 μέτρα) του Βούδα. Μπαίνοντας στο προαύλιο, αποφάσισα να ακολουθήσω την τοπική παράδοση: Πρώτα, έκανα μια προσευχή κολλώντας στο άγαλμα ενός Βούδα το φύλλο χρυσού που μου είχαν δώσει στην είσοδο του ναού μαζί με μια γιρλάντα μοσχομυριστό γιασεμί, που το άφησα σε άλλο ιερό, στον προθάλαμο του ναού.

Μετά πέρασα στον κεντρικό ναό, όπου στην μέση δέσποζε ένας τεράστιος χρυσός Βούδας, καθισμένος οκλαδόν. Πάντα με γαληνεύει ο τρόπος που αποδίδεται ο Βούδας, με εκείνο το στωικό και γλυκό χαμόγελο. Άναψα ένα κερί.

Πιο εκεί, ένας ντόπιος με παρότρυνε να «δω την τύχη μου». Ο τρόπος έχει ως εξής: λαμβάνεις δοχείο γεμάτο ξυλάκια που προεξέχουν. Εσύ κουνάς το δοχείο μέχρι κάποιο από τα ξυλάκια να πέσει στο πάτωμα. Το ξυλάκι αυτό έχει επάνω του ένα αριθμό. Λαμβάνεις τον αριθμό και παίρνεις το αντίστοιχο χαρτάκι από ένα ταμπλό παραδίπλα.

Μετά κυνηγάς ένα ντόπιο που ξέρει αγγλικά για να σου κάνει την μετάφραση. Σου την κάνει: το μέλλον είναι μαύρο και εσύ είσαι κακός άνθρωπος! Δεν σου αρέσουν αυτά που λέει το χαρτάκι, οπότε το πετάς!

(Στην παραλλαγή της «επιστημονικής» αυτής μεθόδου που έκανα μετά από λίγες μέρες και το μέλλον προβλέφθηκε λαμπρό, το χαρτάκι παραμένει ακόμα, στο ημερολόγιο μου!)

Ένα πλήθος πιστών στεκόταν μπροστά στον καθιστό Βούδα και πετούσαν στην τεράστια αγκαλιά του, σαν να τον έραιναν, ρολά από πορτοκαλί τουλπάνι.

Ιερείς τα έπιαναν και τα πέταγαν ξετυλίγοντας τα, ακόμη πιο ψιλά, πάνω από τον ώμο του Βούδα, ντύνοντας σιγά – σιγά, με μια ιδιότυπη «ενδυμασία» το πελώριο άγαλμα.

Η έξοδος είχε φράξει από πολυάριθμο πλήθος πιστών. Στην προσπάθεια μου να βγω, βρέθηκα ξαφνικά κάτω από ένα τουλπάνι που είχε γυρίσει πίσω σε μας, από την αγκαλιά του αγάλματος.

Και καθώς μας σκέπαζε το «ένδυμα» του Βούδα, καθώς είμαστε όλοι καλυμμένοι κάτω από το πορτοκαλί λεπτό ύφασμα, θυμήθηκα στιγμές κατάνυξης στη Ελλάδα, όταν ακολουθούσαμε τον Επιτάφιο με το κερί. Όλοι- Ένα. Πόσο ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι τελικά….

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Διαδρομή μέσα σε εκπληκτικά καταπράσινα τοπία, οργιώδη βλάστηση, καταρράκτες, θερμές πηγές και μαϊμούδες παντού. Έφτασα στο Πάτσονγκ. Μικρή πόλη, καθόλου τουριστική. Το βράδυ περιπλανήθηκα στην αγορά. Έφαγα ένα περίεργο γλυκό με ριζάλευρο, ζάχαρη, αυγό, γάλα και από πάνω… ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμύδι!!!

Απορώ ποιος το σκέφτηκε και σε τι κατάσταση ήταν, όταν το σκέφτηκε!

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Πατσόνγκ. Το απίθανο της ημέρας: το δίωρο μασάζ από την κορυφή ως τα νύχια. Μεταξύ, ζουλήγματος, τραβήγματος και τσιμπήματος… βρήκα τη Νιρβάνα!

Καινούρια λέξη: «Μι φεντ κέινπι πορντ», βασική φράση όπου σημαίνει «όχι πολύ πικάντικο παρακαλώ» και το «μι» που είναι αρνητικό μόριο, το οποίο κάνει τη διαφορά στη φράση!

Καινούργια γεύση: Αυθεντικό «Παντ τάι» όπου είναι νούντλς με λαχανικά, κρέας η ψάρι και πράσινο κάρυ με ρύζι και πολύ τσίλλι!

Καινούριος ήχος: κυκλοφορία, tuk-tuks (τρίκυκλα), πλήθη της πόλης, αγορές και οι έμποροι της αγοράς, υπαίθρια εστιατόρια, μουσικοί του δρόμου, γέλια πολλά και η αίσθηση ευφορίας!