Το ημερολόγιο ενός ταξιδευτή (5η & 6η εβδομάδα)

Ταξίδια

admin / Μάιος 21, 2014

Της Εύας Παπαδοπούλου

Εβδομάδα 5 & 6η – απομένουν 46 εβδομάδες.

Στην Νότιο Αφρική και την Ζιμπάμπουε πέρασα τις πρώτες τέσσερις άκρως ενδιαφέρουσες εβδομάδες του ταξιδιού μου.

Και με μια τόσο δυνατή αρχή, περιμένεις τα πράγματα να γίνουν ακόμη καλύτερα στον επόμενο προορισμό που είναι η Ναμίμπια.

Δευτέρα 30 Νοέμβριου 2009

Έτσι μετά από μια πτήση με επτά άτομα φτάνω στην Ναμίμπια για να περάσω δυο εβδομάδες σε ένα άσυλο για αγρία διασωθέντα ζώα… Μια έκταση τεράστια, στην οποία δεν υπάρχει ίχνος πολιτισμού όσο βλέπει το μάτι σου…

Φτάνω νύχτα και καμιά δεκαριά εθελοντές παίζουν χαρτιά στην κουζίνα. Για την ακρίβεια, εννέα γυναίκες και ένας άντρας, ο Ντον. Ψηλός, γεροδεμένος, ο τυπικός Αμερικανός «καλός καουμπόης» ο οποίος σε αντίθεση με την ψυχρή υποδοχή των κοριτσιών, σηκώνεται να με καλωσορίσει.

Κάτι σε «αγέλη» μου κάνει το σκηνικό, αλλά όντας εξουθενωμένη από το ταξίδι πάω στο δωμάτιο μου…

Καμία σχέση με την «πολυτέλεια» της Ζιμπάμπουε: Τέσσερις τσιμεντένιοι τοίχοι, με τρία (!!!) κρεβάτια, τρεις κρεμάστρες και τρία ράφια…

Και φυσικά αφού έφτασα τελευταία, αναγκαστικά, θα πάρω το μεσαίο κρεβάτι – που όλοι αποφεύγουν!

Πολύτιμη, η φιλική υπενθύμιση από τις συγκατοίκους μου, Κρίστι και Τζουλς: «Να ελέγχεις προσεκτικά κάτω από τα σκεπάσματα γιατί υπάρχουν σκορπιοί!!…»

«Ωραία, σκέπτομαι, το μέλλον θολό σε αυτή τη φάση»

Και το κερασάκι στην «τούρτα» της γκαντεμιάς μου: η Τζούλς ροχάλιζε σαν κομπρεσέρ όλο το βράδυ!! Εξαιρετικά…

Τρίτη 1 Δεκέμβρη 2009

Πρωινό εγερτήριο 5.30 π.μ. Οι εθελοντές ήταν γύρω στους είκοσι. Είχαμε χωριστεί σε τρεις ομάδες που αναλάμβαναν περιοδικά διαφορετικές εργασίες κάθε μέρα.

Ομάδα Α’: προετοιμασία φαγητού και τάισμα ζώων, Ομάδα Β΄: περίπολος και καταμέτρηση του προστατευτικού ηλεκτρικού ρεύματος στους φράκτες και Ομάδα Γ΄: βόλτα με την τσίτα και τουρίστες, σκάψιμο κ.α. Ως νεόφερτη βεβαίως, μπήκα στην πρώτη ομάδα, που σημαίνει πολλή λάντζα, προετοιμασία φαγητού και τα σχετικά!

Ίσως το πιο αηδιαστικό πράγμα που έχω κάνει. Το μενού είχε ως εξής για τις λεοπαρδάλεις, λιοντάρια και γενικά κρεατοφάγα, τεμαχίζουμε κατεψυγμένο σώμα γαϊδάρου.

Για τους μπαμπουίνους ανακατεύουμε τα αποφάγια μας, μαζί με τυρί, κιμά, γιαούρτι, μίλιμπαντ και φρούτα όπου τα πλάθουμε και τα κάνουμε μπάλες, επίσης από τα αποφάγια μας ξεδιαλέγουμε το κρέας και ότι περισσεύει το δίνουμε στις κότες. Ετοιμάζουμε φόρμουλες στα μπιμπερό για τα μωρά.

Εγώ για να αποφύγω την αηδία ανέλαβα να αφαιρέσω με πένσα από φύλλα φραγκοσυκιάς τα αγκάθια και να ταΐσω τις χελώνες… Προτιμώ να κατατρυπηθώ παρά να κάνω τα από πάνω.

Η επαφή με τα ζώα εξαιρετική, ήμερες τσίτες που τις χαϊδεύεις στο κεφάλι και γουργουρίζουν σαν γάτες. Η λατρεία μου ένα μωρό γαϊδουράκι, το οποίο ταΐζαμε με μπιμπερό. Το κούντου, ένα μεγάλο είδος αντιλόπης όπου έτρωγε τα πάντα και το κυνηγούσαμε από παντού.

Η ημέρα εξαντλητική ήδη και η ζέστη είναι αφόρητη.

Το απόγευμα τέσσερις εθελοντές και εγώ, πήγαμε βόλτα πέντε μπαμπουίνους, οι οποίοι σκαρφάλωναν στους ώμους μας. Σε κάποια φάση δυο μπαμπουίνοι άρχισαν να τσακώνονται και αφού τους χωρίσαμε τρεις από αυτούς αποφάσισαν να μου επιτεθούν, πηδούσαν επάνω μου από όλες τις μεριές και με δάγκωναν με δύναμη.

Ένας εθελοντής ήρθε και κάλυψε την πλάτη μου, αλλά η επίθεση συνεχίστηκε. Εγώ έχω πανικοβληθεί δεδομένου ότι είμαστε μακριά από την βάση, δεν βλέπω φως και τα δαγκώματα είναι εξαιρετικά επώδυνα. Πραγματικά δεν ξέρω, ποια θα ήταν η εξέλιξη του σκηνικού αν δεν είχαν περάσει τυχαία οι Βουσμάνοι με το τζιπ, οι οποίοι τρόμαξαν τους μπαμπουίνους…

…και έτσι τελείωσε η πρώτη μέρα στη Ναμίμπια, η οποία έδωσε τον τόνο της υπόλοιπης διαμονής…

Τετάρτη 2 Δεκέμβρη 2009

Σήμερα πέρα από τα καθημερινά, όμορφα καθήκοντα, για έξτρα απόλαυση το μεσημέρι, στους 45 βαθμούς Κελσίου, σκάβαμε ένα χαντάκι για να ξεθάψουμε τους παλιούς σωλήνες…

Πέμπτη 3 Δεκέμβρη 2009

…και η διασκέδαση συνεχίζεται… Ολοήμερο καθήκον με τα μωρά (μπαμπουίνους). Και εδώ είναι η παγίδα διότι ακούς μωρά και θεωρείς ότι είναι κάτι όμορφο και χαριτωμένο, αλλά μετά από 8 ώρες κλεισμένη σε ένα κλουβί χωρίς σκιά, στους 40 βαθμούς Κελσίου, με τέσσερα μπαμπουϊνάκια, τα οποία είτε χοροπηδάνε επάνω μου για να παίξουν, είτε κρέμονται επάνω μου για να κοιμηθούν και ΔΕΝ φοράνε πάνες, οπότε μετά από 8 ώρες καλυμμένη από ιδρώτα, σκόνη και κάτουρο μπαμπουίνων… έχω φτάσει τα όρια μου…

Το βράδυ είχα σύσκεψη με την Τζουλς την συγκάτοικο μου στο δωμάτιο για το μέγα σχέδιο λούφας. Πως θα καταφέρουμε να περνάμε χρόνο μόνο με τα ζώα που θέλουμε και να μην κάνουμε τις απαίσιες δουλειές.

Η Τζουλς, μια 65χρονη Αγγλίδα με κορμί γαζέλας και πρόσωπο μάγισσας που ζει στην Ίμπιζα και δεν φοβάται να πει την γνώμη της στα μούτρα των άλλων, η διπλωματία δεν είναι σίγουρα το δυνατό της σημείο… για αυτό και είναι εξαιρετικά μισητή από τους άλλους εθελοντές.

Στο μεταξύ ήρθε και άλλος ένας ομορφονιός, ο Σιμον, Άγγλος αστυφύλακας ο οποίος κάνει τον γύρο του κόσμου, οπότε όλες οι κοπελίτσες μεταξύ 18-28 γύριζαν γύρω από τα δυο αρσενικά, οι οποίοι ‘έπαιζαν’ ικανοποιημένοι με τη μεγάλη δυνατότητα επιλογής. Εμείς ‘οι γέροι’ όλοι οι 30+ που δεν ενδιαφέρονταν για το νυφοπάζαρο και μερικοί νεώτεροι που το θεωρούσαν μπανάλ το όλο σκηνικό, καθόμασταν ξεχωριστά και βάζαμε στοιχήματα ποια θα κερδίσει τα δυο κελεπούρια.

Οι μέρες κυλούσαν με τα νευρά μου κρόσσια, οι καλύτερες στιγμές ήταν όταν περνούσα χρόνο με τους ορφανούς ερπήστες (meerkats) και χελωνακια μεσα στο κλουβί.

Τρίτη 8 Δεκεμβρη 2009

Η Τζουλς έπεσε από το ηλεκτρικό αμάξι περιπολίας και χτύπησε το πόδι της. Και φυσικά κανείς δεν προθυμοποιήθηκε να την βοηθήσει… Έτσι, συνδυάζοντας την ‘ανθρωπιστική’ μου διάθεση και την βαθιά ανάγκη να λουφάρω, μετά το πρωινά παρόν πήγαινα στο δωμάτιο για να κάνω παρέα στη Τζουλς.

Τετάρτη 9 Δεκέμβρη 2009

Δεν μπορώ να πω ότι δεν με συγκίνησε όταν είδα την απελευθέρωση μιας λεοπαρδάλης πίσω στο φυσικό της περιβάλλον. Πως ζαβλακωμένη από το υπνωτικό βγήκε από το κλουβί, σιγά σιγά άρχισε να περπατάει και μετά να τρέχει προς την ελευθερία της…

Το βράδυ έκανα καθήκοντα μαμάς στα ορφανά μωρά μπαμπουίνους, όπου πρέπει να είναι γατζωμένοι πάνω σε ένα σώμα (ευτυχώς τους βάζουμε πάντα για το βράδυ) για να κοιμηθούν. Εγώ έχω δυο, και τους έχω κάτω από την ζακέτα μου, και εκεί που είμαι έτοιμη να ηρεμήσω πριν με πάρει ο ύπνος… Φωνές και τσιρίγματα… Ένας σκορπιός τσίμπησε την Σίνιντ, μια νεαρή ρέιντζερ. Έκανε 3 μέρες να περπατήσει ξανά… το μόνο που σκέφτομαι είναι να περάσουν οι μέρες και να φύγω από εδώ, ελπίζω καθέτως και όχι οριζοντίως, η σε πακέτα…

Παρασκευή 11 Δεκέμβρη 2009

Τελευταία μέρα και σήμερα δουλεύω στο σχολείο που έχουν φτιάξει για τα παιδιά των βουσμανων… πακετάρω…αύριο φεύγω – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!

Καινούρια λέξη: ΧΟ-ΧΟ, σημαίνει βάτραχος στη γλώσσα των βουσμάνων και προφέρεται σαν τον ήχο που κάνουν τα άλογα όταν καλπάζουν

Καινούρια γεύση: Πάρα πολύ κυνήγι, κούντου (μεγάλη αντιλόπη της Αφρικής), ζέβρα, όνυξ, σπρίνγκμποκ (μικρή αντιλόπη)… γενικά ότι σε αντιλόπη το έφαγα…

Καινούριος ήχος: οι μεγάλες χελώνες σε στιγμές αναπαραγωγής, ‘τρίζουν’ σαν κρεβάτι και βογγάνε σαν άνθρωποι!!!

Ένας χρόνος μετά

Η Τζουλς τελικά έσπασε ένα τένοντα από το πέσιμο, κάνει φυσιοθεραπεία και μάλλον θα χρειαστεί εγχείριση.

Ο Ντον και ο Σιμον, κάθε εβδομάδα ζούσαν τον ‘έρωτα’ με καινούριες εθελόντριες, μέχρι που έφυγαν.Το κούντου απο την λαιμαργία του καταβρόχθισε ένα μπουκάλι λάδι αυτοκινήτου και πέθανε.

Το ζεύγος Μπρατζελίνα έκανε μια μεγάλη δωρεά σε αυτό το μέρος – προφανώς δεν έκαναν την έρευνά τους!