Του Γιώργου Κράλογλου
Τον Ιούνιο του 2014 έκλεισε στον Ασπρόπυργο το συγκρότημα της Χαλυβουργίας Ελλάδος. Τον Οκτώβριο του 2014 η ΦΑΓΕ έβγαλε το «ενάμισι» πόδι της από την Ελλάδα. Το 2015 έκλεισε οριστικά η Hellenic Steel. Το 2016 μπαίνουν λουκέτα στην Softex και στην ΙΜΑΣ. Τι συνδέει τα γεγονότα; Τα συγκροτήματα αυτά λειτουργούσαν στην Ελλάδα (παραγωγικότατα) για μισό αιώνα!!!
Ωστόσο το συγκεκριμένο, θλιβερό, κεφάλαιο, 2014-2016, της ελληνικής βιομηχανικής ιστορίας δεν έκλεισε ακόμη.
Οι κλάδοι της χαλυβουργίας, της τσιμεντοβιομηχανίας, των μεταλλευτικών και μεταλλουργικών προϊόντων μαζί με ό,τι συνθέτει το χώρο παραγωγής οικοδομικών και κατασκευαστικών υλικών θα προσθέσουν τα δικά τους «επεισόδια» στο θρίλερ ελληνική δευτερογενής παραγωγή που μετράει και θα μετράει μόνο απώλειες και θύματα.
Μακάρι τα θύματα να είναι τα λιγότερα, από τις 700.000 που απασχολούνται σήμερα στον τομέα της μεταποίησης και των δράσεων που συνδέονται μαζί του.
Αντίθετα όμως (κατά την γνώμη μου) η ΛΑΡΚΟ θα είναι η επόμενη θλιβερή ιστορία καθώς ούτε σώζεται (έτσι όπως θέλουν να την σώσουν) ούτε «ανασταίνεται» μέσα από ιδιωτικοποίηση.
Ίδια πορεία θα έχει και η ΕΒΖ.
Και καλό είναι να ξεχάσουν (όσοι ελπίζουν ακόμη) τις κρατικές βιομηχανίες ειδών αμύνης, συναρμολόγησης, και ναυπηγείων.
Ο ελληνικός ναυπηγικός κλάδος (έτσι όπως τον γνωρίσαμε) κατευθύνεται ήδη στην οδό της ελληνικής βιομηχανικής ιστορίας;…
Οι δε χαλυβουργίες, τσιμεντοβιομηχανίες, βιομηχανίες χαρτιού, ξύλου, γυαλιού, λιπασμάτων και χημικών θα συνεχίσουν (όπως πιστεύω προσωπικά) με την παραγωγή τους στο ένα πόδι και την πατερίτσα… στο χέρι μέχρι να κοπεί και το δεύτερο…
Η προοπτική αυτή αλλά και ό,τι περιβάλλει την αποβιομηχάνιση και την μεταβολή του ελληνικού οικονομικού μοντέλου έχει ήδη κατεύθυνση προς δυστυχές τέλος και είναι δύσκολο έως αδύνατον να αλλάξει κάτι.
Το πρόβλημα της οικονομίας, κατ’ επέκταση και της βιομηχανίας μας, είναι τόσο βαθιά πολιτικό που πρέπει να συμβούν συνταρακτικά ή σεισμικά γεγονότα για να το λύσουν.
Η οποιαδήποτε όμως λύση επιβάλλεται να γίνει εντός του 2016 ή το αργότερο το 2017 γιατί το οξυγόνο στις επιχειρήσεις σώνεται και κανείς από τους ομίλους που λειτουργούν δεν είναι αποφασισμένος να το ανανεώσει.
Όπως μαθαίνω μάλιστα, στις Γενικές Συνελεύσεις των Οργανώσεων των παραγωγικών τάξεων όλης της Ελλάδας, το δίμηνο Μαΐου-Ιουνίου, θα ακουστούν όχι μόνο καμπάνες κηδείας… αλλά κραυγές αγωνίας και θλίψης για την οικονομική κατάντια της χώρας.
Της μοναδικής χώρας στην Ευρώπη που οδηγείται σε πλήρη αποβιομηχάνιση όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναπτύσσονται και χρηματοδοτούνται ευρύτατα σχέδια βιομηχανικής ανάπτυξης.
Αυτά παρακολουθούν στενά η Πορτογαλία και η Ισπανία που (εκτός μνημονίου) και μαζί με την Ιταλία αποσπούν την μερίδα του λέοντος…
Σε αυτά προσβλέπει η Ρουμανία που ανεβάζει τον πήχη της ανάπτυξης κοντά στο 4%, η Ιρλανδία που βρίσκεται ήδη στο 7%, η Κύπρος που (εκτός μνημονίου πλέον) μιλάει για αναπτυξιακά σχέδια και μεσογειακές συνεργασίες ουσίας.
Παρόμοιος προβληματισμός στροβιλίζεται στην Βουλγαρία με συνέπεια τα επενδυτικά κίνητρα του 10% φορολογίας στις επιχειρήσεις με 10ετή πάγωμα στις κλίμακες αλλά και στην Τουρκία που προσφέρονται και αλά-καρτ… συνεργασίες, ιδιωτικοποιήσεις και επενδύσεις, προσελκύοντας βαριά βιομηχανία (μεταξύ άλλων) στους κλάδους χημικών, ενέργειας και πρώτων υλών.
Και ενώ όλα αυτά μας συμπιέζουν ως χώρα και ως οικονομία εμείς καταφεύγουμε σε τριμερείς συσκέψεις… για να εξετάσουμε, λέει, τις αιτίες που κλείνει σήμερα η ΙΜΑΣ, χθες η SOFTEX, προχθές οι χαλυβουργίες και αύριο ή μεθαύριο ο Ελληνικός Χρυσός, τα ναυπηγεία, τα χημικά και τα οικοδομικά υλικά…
Όπως και να έχει όμως η κατάσταση δεν είναι καιρός ούτε για δάκρυα, ούτε για κλάψες. Ακόμη και για τον απαράδεκτο ρόλο των ελεγχόμενων εργατοπατέρων με τις υποσχέσεις για προωθήσεις σε διαδρομές εντός της Βουλής.
Γιατί αν ψάξουμε τις ευθύνες αυτές θα επιστρέψουμε, 40 χρόνια πίσω, στις εποχές των «αγώνων» για το κλείσιμο της Πιρέλι στην Πάτρα, της Νισάν στον Βόλο, του Σκαραμαγκά, των λιπασμάτων στην Βόρεια Ελλάδα και δεν έχει τελειωμό… το σίριαλ με τους «λύκους» που έβαλαν κόμματα και κυβερνήσεις να φυλάνε τα «πρόβατα»…
Ας απαντηθεί όμως, σε όλες τις «γλώσσες» της Βουλής, αν θα εξακολουθούν παρατάξεις και πολιτικό προσωπικό να βολεύονται πολιτικά… με το σημερινό (κάκιστο) αντίγραφο μιας Βαλκανικής χώρας του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Γιατί ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας με, ταυτόχρονη, σπέκουλα στο νόμισμα, με διωγμό επενδυτών, με φορολογική αφαίμαξη και Καρανίκες σύμβουλους πρωθυπουργών στην στρατηγική… δεν συμβαδίζουν.
Πηγή : capital.gr
