Του Γιώργου Κράλογλου
Όσο «επιστημονικά» και να χειρισθούν, οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, τις «ρυθμίσεις» στη συνταγματική ελευθερία των μέσων ενημέρωσης, δεν θα φτάσουν το χουντικό ,»επιστήμονα» του είδους, Γεώργιο Παπαδόπουλο. «Η λογοκρισία είναι πρόληψη υγείας της κοινωνίας…» απάντησε, στον θαρραλέο ανταποκριτή Κώστα Βούλγαρη, όταν τον προκάλεσε για τη λογοκρισία, στην πρώτη συνέντευξη Τύπου. Οι χουντικές ιστορίες λογοκρισίας μόλις άρχιζαν.
Το 1968, δεύτερο χρόνο της χούντας, ήμουν ήδη (μια τετραετία) συντάκτης, θεμάτων βιομηχανίας και ενέργειας, στην οικονομική εφημερίδα ΕΞΠΡΕΣ.
Η εφημερίδα είχε την, ορθή, άποψη ότι ήταν καλύτερα αν οι συντάκτες, κάθε τομέα, (βιομηχανία-εμπόριο, ναυτιλία, τουρισμός, μεταφορές, παιδεία) παρουσιάζουν, στη λογοκρισία, τη σελίδα των θεμάτων τους ώστε (γνωρίζοντας καλά το θέμα) να απαντούν και στις χουντικές απορίες.
Μιας και ήμουνα νέος συντάκτης πήγαινα κάθε βράδυ, το δισέλιδο «Εμπόριο -Βιομηχανία – Ενέργεια», στη λογοκρισία, της οδού Ζαλοκώστα, να πάρω έγκριση με τη σφραγίδα, του λογοκριτή Διάκου, στην κορυφή του τυπωμένου (μέχρι την έγκριση) δοκιμαστικού.
Εκείνη την ημέρα, του 1968, είχα γράψει ρεπορτάζ για, υπόμνημα διαμαρτυρίας, του (τότε) προέδρου του Πανελληνίου Συνδέσμου Πλεκτοβιομηχανιών, Γιώργου Κατράντζου, σε επιχειρούμενη είσοδο στην Ελλάδα αμερικάνικου πολυεθνικού ομίλου, πρώτων κλωστοϋφαντουργικών υλών, που κάλυπτε όμως και η εγχώρια παραγωγή.
Στο ρεπορτάζ είχε μπει ο δίστηλος τίτλος «Μαλλιά κουβάρια οι πλεκτοβιομήχανοι».
Αυτό ήταν. Η λογοκρισία έγινε άνω-κάτω. Με φώναξε στο γραφείο του ο λογοκριτής «Μου εμφανίζεις τους πλέκτες σαν επαναστάτες… εναντίον της επαναστάσεως… Ξήλωσε τον τίτλο» .
«Μα είναι έγγραφη διαμαρτυρία (απάντησα) διαβάστε και το υπόμνημα που δημοσιεύω στο ρεπορτάζ. Το μαλλιά κουβάρια είναι τίτλος για να διασκεδαστεί η υπόθεση. Πουθενά δεν αναφέρει επανάσταση…» πρόσθεσα, μέσα στην αγωνία μου για το ανακάτωμα της σελίδας.
Με έβγαλε έξω για να συσκεφθεί… Το θέμα λύθηκε (με παρέμβαση του τοποτηρητή ταγματάρχη) μετά από μισή ώρα συζήτηση, με κλειστές πόρτες, και εμένα να περιμένω στον διάδρομο με την σελίδα στο χέρι.
Μου άλλαξαν τον τίτλο «Οι πλεκτοβιομήχανοι ενημερώνουν την κυβέρνηση συνεργαζόμενοι» έγραψαν. Βεβαίως και το κείμενο ξαναγράφηκε…
Το 1972 δεν είχαμε τη συγκεκριμένη υπηρεσία λογοκρισίας.
Στο υπουργείο Βιομηχανίας, ο χουντικός πρωθυπουργός Ανδρουτσόπουλος είχε διορίσει υπουργό τον Κυπραίο, με αρμοδιότητα και στις (τότε) έρευνες πετρελαίου στην Θάσο από την Oceanic σε εντοπισμένο κοίτασμα πετρελαίου.
Τις έρευνες παρακολουθούσε ο πτέραρχος Ευαγγέλου, ο οποίος και ενημέρωνε γραπτώς τον Κυπραίο.
Ένα έγγραφο, για τα πρώτα βαρέλια της άντλησης, έπεσε στα χέρια μου. Αλλά που να το δημοσιεύσεις χωρίς έγκριση του Κυπραίου. Τίποτε δεν απέκλειε να σου κλείσουν την πόρτα του υπουργείου ως ανεπιθύμητο δημοσιογράφο.
Ζήτησα έγκριση αφού εξήγησα ότι το έγγραφο το βρήκα από κοινοποίηση στην Εταιρία. Ο Κυπραίος συσκέφθηκε με τον πτέραρχο και με ένα ταγματάρχη τοποτηρητή του υπουργείου για τη δημοσίευση…
Μου δόθηκε η άδεια αλλά με ένα αυστηρό και αμετάκλητο όρο. Να βάλω τίτλο «Η Επανάσταση φέρνει και πετρέλαια στους Έλληνες»!!!
Ενημέρωσα τους εκδότες μου, για το έγγραφο και τον όρο. Αποφάσισαν να μην το δημοσιεύσουμε. Έτσι έχασα… την πρώτη μου αποκλειστικότητα.
Μετά από ένα χρόνο, στη Βουλή, (με τα ίδια λόγια του τίτλου που μου υποδείχθηκε) έκανε ανακοινώσεις, για τα πετρέλαια, ο Ανδρουτσόπουλος.
Οι ιστορίες τρέλας για τη χουντική λογοκρισία είναι πάμπολλες και σπαρταριστές. Όπως οι συντακτικές πονηριές από τα ΝΕΑ και πολλοί τίτλοι πολιτικών εφημερίδων, που τους χαιρόντουσαν και οι χουντικοί… Γιατί τόσο καταλάβαιναν.
Επέλεξα αυτές που έζησα προσωπικά. Αυτές που με θλίψη θυμάμαι, στην πρώτη πενταετία της δημοσιογραφικής σταδιοδρομίας ξεκινώντας, το 1964, ως βοηθός εκπαιδευμένος, στην ΑΘΗΝΑΙΚΗ, δίπλα σε συντάκτες που έστησαν, το 1965, την οικονομική ΕΞΠΡΕΣ και με πήραν κοντά τους.
Τις έφερα στο νου μου και σκέφθηκα να τις μοιραστώ μαζί σας, όχι για να σας απασχολήσω με αναμνήσεις μου. Άλλωστε ποιος (από τους παλαιούς) δεν έχει κάτι να θυμάται από τον εξευτελισμό της χώρας τη χουντική περίοδο.
Θέλησα, στο σημερινό μου σημείωμα, να επισημάνω, με στοιχεία και ιστορίες, πόσο γελοίοι γίνονται όσοι επιχειρούν να φιμώσουν την ελευθερία της πληροφορίας. Και πόσο γελοίοι θα γίνουν εκείνοι που σκοπεύουν να «ρυθμίσουν» τη δημόσια ενημέρωση, όπως ομολογούν , έστω και ως σκέψεις και σχέδια, οι Παππάς, Σπίρτζης, Γεροβασίλη, και κάποιος σύντροφος Βερναρδάκης χειροκροτούμενος αποκλειστικά… από κάποιον σύντροφο Πολάκη.
Πηγή : capital.gr
