ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ. ΑΘ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ
Για ακόμη μία φορά βρισκόμαστε στη φάση της… περήφανης διαπραγμάτευσης, η οποία όπως όλα δείχνουν θα οδηγήσει σε νέα χειρότερα μέτρα επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι όσο ο χρόνος κυλάει τόσο το κόστος μεγαλώνει και κάθε επόμενη λύση είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Η κυβέρνηση αλλά και παράγοντες του δημόσιου βίου εγκαλούν τους ξένους ότι απέτυχαν στην εφαρμογή των προηγούμενων προγραμμάτων διάσωσης της Ελλάδας γιατί έπεσαν έξω στις προβλέψεις τους, ενώ θεωρούν ότι με βάση τα μέτρα που πρέπει να θεσπιστούν είναι σαν να μας λένε να πέσουμε από τον πέμπτο όροφο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία, από τη στιγμή μάλιστα που όλοι γνωρίζουμε ότι από το πρώτο μνημόνιο η αναλογία μείωσης δαπανών και αύξησης φόρων είχε προσδιοριστεί στο 70%-30% αντίστοιχα, ενώ σήμερα είναι ακριβώς το… αντίστροφο.
Η οικονομία βρίσκεται σε φάση στασιμοχρεοκοπίας και επί της ουσίας τρώμε τις σάρκες μας, ενώ μπροστά μας υπάρχει η τεράστια απειλή του ιδιωτικού χρέους. Τα «κόκκινα» δάνεια ανέρχονται σε 115 δισ. ευρώ, οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις προς την Εφορία στα 89 δισ. ευρώ και προς τα ασφαλιστικά ταμεία στα 16 δισ. ευρώ. Συνολικά, πάνω από το 80% των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων χρωστούν είτε προς τις Τράπεζες, είτε προς το Δημόσιο 220 δισ. ευρώ! Το ιδιωτικό χρέος απειλεί να τινάξει στον αέρα τους στόχους που θέτει η κυβέρνηση στα δημοσιονομικά, για τους οποίους εγκαλεί τους εταίρους-δανειστές, οι οποίοι όπως χαρακτηριστικά λέει «θέλουν αίμα», αλλά η ίδια δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει το μείγμα της πολιτικής γιατί θα αναγκαστεί να συγκρουστεί με το… πελατολόγιό της. Για να είμαστε δίκαιοι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν να επιδείξουν κάτι εντυπωσιακό ως προς την αλλαγή του στάτους κβο στο Δημόσιο, αλλά σήμερα τα πράγματα έχουν ξεφύγει εντελώς. Αν μη τι άλλο είναι παρήγορο ότι επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης ξεκόλλησε και το θέμα της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ. Κάτι είναι κι αυτό…
Το μεγάλο λάθος των εταίρων-δανειστών είναι ότι δεν επέμειναν από την πρώτη στιγμή στην άμεση εφαρμογή δομικών αλλαγών στην οικονομία και άφησαν τις ελληνικές κυβερνήσεις (λιγότερο ή περισσότερο…) να προστατεύουν την πελατεία του δημόσιου τομέα. Εάν από το 2010 είχαν επιταχυνθεί οι ιδιωτικοποιήσεις, είχαν γίνει απολύσεις στον δημόσιο τομέα και είχαν απελευθερωθεί αγορές και επαγγέλματα, τότε η οικονομία θα βρισκόταν σήμερα σε σαφώς καλύτερη κατάσταση και με σαφώς καλύτερη προοπτική. Η… εύκολη λύση για τις κυβερνήσεις ήταν η παρέμβαση σε δημοσιονομικό επίπεδο μέσω των συνεχών μειώσεων μισθών και συντάξεων και της συνεχούς αύξησης της φορολογίας. Δεν ήθελαν δώσουν «γροθιά στο μαχαίρι» και άφησαν να σέρνεται μια… άρρωστη κατάσταση στον δημόσιο τομέα, ο οποίος σημειωτέον χρεοκόπησε και οδηγηθήκαμε σε πρόγραμμα διάσωσης. Τώρα όμως, φαίνεται ότι έχουμε φτάσει στο σημείο εκείνο όπου κόβεται μυϊκός ιστός στην πραγματική οικονομία με ότι αυτό συνεπάγεται για την ευστάθεια των δημοσιονομικών και μακροοικονομικών στοιχείων.
Οι εταίροι-δανειστές ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τον εκτροχιασμό των προγραμμάτων διάσωσης, γιατί δεν επέβαλαν με αυστηρό τρόπο την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων από την πρώτη κιόλας στιγμή. Εμπιστεύτηκαν τις ελληνικές αρχές και εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι είμαστε και αναξιόπιστοι και αναποτελεσματικοί αλλά και κουτοπονηρούληδες. Οι ιδιωτικοποιήσεις καθυστερούν και μέσα σε ένα διαρκώς επιδεινούμενο κλίμα οδηγούν σε χαμηλότερα τιμήματα. Η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα με την αξιολόγηση και την πλήρη ανατροπή των μισθολογικών δεδομένων επίσης καρκινοβατούν. Επιπλέον, ο εκσυγχρονισμός του Κράτους μέσω του δραστικού περιορισμού της γραφειοκρατίας θα οδηγούσε σε κατάργηση χιλιάδων θέσεων εργασίας, κάτι, που ειδικά η σημερινή κυβέρνηση δεν επιθυμεί… Από την άλλη, τα «κόκκινα» δάνεια που θα μπορούσαν να προσελκύσουν ξένα επενδυτικά κεφάλαια εξακολουθούν να αποτελούν σημείο αντιπαραθέσεων με προοπτική αποδοχής όμως από την πλευρά της κυβέρνησης της… χειρότερης λύσης. Και φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει το μείζον εθνικό θέμα του Ασφαλιστικού, για το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει λύση μέσα από τους… φόρους. Τελικώς και μειώσεις στις συντάξεις θα γίνουν και οι φόροι που επιβάλλονται θα είναι δυσβάστακτοι, κάτι που θα γίνει πιο αντιληπτό την επόμενη χρονιά.
Η επιχειρηματικότητα βρίσκεται στην πίεση ή υπό διωγμό και με δεδομένη την αδυναμία της οικονομίας να δημιουργήσει υγιείς θέσεις εργασίας είναι νομοτελειακό ότι θα ακολουθήσουν και άλλες μειώσεις υφιστάμενων συντάξεων ελλείψει εργαζομένων-χρηματοδοτών. Και επιπλέον, επειδή δεν έχουν γίνει δομικές αλλαγές στην οικονομία (οι οποίες φυσικά απαιτούν και έναν εύλογο χρόνο ωρίμανσης για να αποδώσουν) όλα θα οδηγηθούν εκ νέου σε αδιέξοδο. Η χώρα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη, αλλά το κλίμα βαίνει διαρκώς επιδεινούμενο. Άρα, η συσσώρευση πρόσθετου κόστους δημιουργεί επιπλέον βάρος στο άμεσο και απώτερο μέλλον. Δεν ξέρουμε εάν έχουν συνειδητοποιήσει οι κυβερνώντες τις παραμέτρους που συνθέτουν τον χωρόχρονο. Δεν ξέρουμε εάν οι ατάκες του στυλ «την 1η Μαίου έρχεται η ανάσταση της οικονομίας» ή «την 1η Μαίου βγαίνουμε από το Μνημόνιο» αποτελούν κάτι που πιστεύουν ή κάτι που αποτελεί… ξηρά τροφή για το εκλογικό τους ακροατήριο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση στασιμοχρεοκοπίας, βαδίζει χωρίς σχέδιο και στη βάση ερασιτεχνισμών, με διογκωμένο το πρόβλημα στο Προσφυγικό-Μεταναστευτικό και την κοινωνία στα κάγκελα. Ο λογαριασμός, λόγω των ιδεοληψιών και του πολιτικού αμοραλισμού είναι… τσουχτερός και «φουσκώνει» συνεχώς, προκαλώντας μεγαλύτερη ζημία στην οικονομία αλλά και τα συμφέροντα της χώρας…
ΛΟΥΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ-ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
E-MAIL: loukas1972@gmail.com
Facebook: Λουκάς Γεωργιάδης, Louk Georgiadis
Twitter: LoukGeorgiadis
