Σε μετωπική σύγκρουση κυβέρνησης – αντιπολίτευσης εξελίσσεται η προαναγγελθείσα για την Δευτέρα απεργία μακράς διαρκείας καθηγητών και δασκάλων. Μπορεί τα αιτήματα των λειτουργών στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης να είναι πολλά, όμως δεν κυριαρχούν τα οικονομικά, αλλά η κινητικότητα και ο νέος νόμος για τις εξετάσεις στα λύκεια που ψηφίστηκε εσπευσμένα την περασμένη Δευτέρα από την Βουλή.
Θύματα αυτής της διαμάχης, όπως πάντα οι μαθητές και οι γονείς, που καταταλαιπωρούνται και πληρώνουν το 18% του οικογενειακού τους προϋπολογισμού, για φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Αυτό που κάνει εντύπωση σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη, που δεν έχει ποδοσφαιροποιήσει την πολιτική ζωή, είναι η αδυναμία των πολιτικών δυνάμεων να συμφωνήσουν σε κάποιες αλλαγές, που θα αναβαθμίζουν την παρεχόμενη εκπαίδευση στη χώρα μας από τα δημόσια σχολεία. Τόσο άραγε δύσκολο είναι να βρεθεί ένας κοινός τόπος, στο κρίσιμο θέμα, της Παιδείας;
Είναι τραγικό την ώρα, που η ανεργία κτυπάει όλα τα ρεκόρ, 27.9%, που μεταφράζεται σε 1.403.000 ανθρώπους, με πρωτοφανές ρεκόρ στους νέους, που έφτασαν στο 58,8%, τα κόμματα να παίζουν τα πολιτικά τους παιχνίδια στην πλάτη των μαθητών. Είναι τραγικό αυτές τις κρίσιμες ώρες να ακούμε τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να καλεί τους μαθητές να στηρίξουν τον αγώνα των καθηγητών, δηλ. με απλά λόγια να κάνουν καταλήψεις των σχολείων και να απέχουν από τα μαθήματα τους.
Μπορεί δύο πρόσφατες δημοσκοπήσεις να έδωσαν ένα μικρό προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως αυτό δεν νομιμοποιεί τον Α.Τσίπρα και το κόμμα του να ζητάει πρωί μεσημέρι και βράδυ εκλογές, όταν η κοινοβουλευτική διαδικασία θέλει την κυβερνητική θητεία με ορίζοντα τετραετίας. Δυστυχώς δεν διαβάζουν τα άλλα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, όπως αυτό που θέλει το 60% των πολιτών να τάσσεται εναντίον μιας πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης.
Αντί να ακούμε εποικοδομητικές προτάσεις από την αντιπολίτευση, για τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, ακούμε «όχι σε όλα». Δηλαδή στην ουσία κι ας μην το λένε επίσημα, επιθυμούν να μην αλλάξει τίποτα, λες και όλα στην παιδεία, την υγεία και τη δημόσια διοίκηση είναι ρόδινα.
Και βεβαίως πολλές αλλαγές δεν είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Είναι πρόχειρες , αποσπασματικές και επιδερμικές και δεν λύνουν στην ουσία τα προβλήματα. Εδώ είναι ο ουσιαστικός ρόλος της αντιπολίτευσης. Να επισημάνει, να ασκήσει κριτική, αλλά και να κάνει σοβαρές προτάσεις και με αυτές να πείσει τους πολίτες ότι αξίζει να της δώσουν την ευκαιρία να τις υλοποιήσει.
Με τις άναρθρες κραυγές, που ακούμε στα τηλεπαράθυρα, ουδέν προσφέρουν στην κατεύθυνση της επίλυσης των προβλημάτων. Απλά ποδοσφαιροποιούν την πολιτική ζωή και απομακρύνουν τους σκεπτόμενους πολίτες από κάθε ενασχόληση τους με τα κοινά, όπως τους πραγματικούς φιλάθλους από τα γήπεδα.
Και αλλοίμονο αν επικρατήσει η αντίστοιχη βαρβαρότητα των φανατικών του ποδοσφαίρου, στην πολιτική μας ζωή…
Τάσος Παπαδόπουλος
