ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ 2

Η αντίστροφη μέτρηση πλησιάζει στο τέλος της. Απομένουν δεκαπέντε μέρες στην Κόστα Ρίκα και μετά πίσω στο υγρό Λονδίνο. Προσπαθώ να μη  σκέπτομαι πως σε δύο εβδομάδες τελειώνουν όλα και η λαχτάρα μου να χαρώ όσο γίνεται περισσότερα, ολοένα και δυναμώνει.

Μιλάω πλέον πολύ καλά ισπανικά και αυτό με βοηθάει να συνεννοούμαι άνετα με την οικογένεια που με φιλοξενεί, αλλά και να βιώσω χωρίς το φράγμα της γλώσσας, την επαφή μου με τους ντόπιους.

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου  2010

Σήμερα, θα επισκεφτώ το γνωστό ηφαίστειο Arenal. Πρόκειται για ένα  ενεργό ηφαίστειο στη βορειοδυτική Κόστα Ρίκα περίπου 90 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Σαν Χοσέ, στην περιοχή της La Fortuna.

Το Arenal έχει τουλάχιστον 1.600 μέτρα ύψος  και είναι ένα από τα λίγα ηφαίστεια με κωνικό σχήμα, ο κρατήρας του οποίου έχει περίμετρο 140 μέτρα. Γεωλογικά το Arenal θεωρείται νεαρό ηφαίστειο, αφού είναι μόλις  7.000 χρόνων!

Το ηφαίστειο παρέμενε αδρανές για εκατοντάδες  χρόνια  καλυμμένο από πυκνή βλάστηση, ενώ ο κρατήρας του εμφάνιζε μικρή μόνο δραστηριότητα με στήλες ατμών.

Ωστόσο το 1968, το Arenal ξέσπασε απροσδόκητα, καταστρέφοντας τη μικρή πόλη  Tabacon, καθώς και όλη την βλάστηση που υπήρχε εκεί γύρω.

Λόγω της έκρηξης δημιουργήθηκαν τρεις κρατήρες στη δυτική πλευρά του, αλλά μόνο ένας από αυτούς εξακολουθεί να υφίσταται σήμερα.

Μέχρι το 2010, θεωρείτο το πλέον ενεργό ηφαίστειο της Κόστα Ρίκα και ένα από τα δέκα πιο ενεργά ηφαίστεια σε όλο τον κόσμο.

Το Arenal, είναι σημαντικός τόπος μελέτης από σεισμολόγους εδώ και πολλά χρόνια και παρόλο που σήμερα, η  δραστηριότητα του είναι λιγότερο επιβλαβείς, μπορεί κάνεις να δει στήλες τέφρας αλλά και λάβα με λαμπρό πορτοκαλί χρώμα να ρέει ακόμα στα πλευρά του, ενώ ξαφνικές εκρήξεις υπάρχουν σε καθημερινή βάση.

(Δυστυχώς, εγώ  κατάφερα να δω μόνο μικρές εκρήξεις αερίων, αλλά καθόλου λάβα…)

Το τέλειο κωνικό σχήμα του ηφαιστείου, προσφέρει εντυπωσιακή θέα όταν βρίσκεται σε ηφαιστειακή δράση και τις νύχτες, όπως μου είπαν οι ντόπιοι,  προσφέρει ένα μαγευτικό θέαμα από λάμψεις με τις μικρές εκρήξεις του.

Γύρω από το Αρενάλ υπάρχουν πάρα πολλές θερμές πηγές και φυσικά δεν παρέλειψα να απολαύσω  θερμά λουτρά μέσα στην ζούγκλα με τις σαύρες και τις μαϊμούδες να με χαζεύουν παραξενεμένες!

Σάββατο 23 Οκτωβρίου  2010

Μαζί με την φίλη μου Σαντέλλε, πήγαμε στην παραλία Jaco. Μία από τις δέκα καλύτερες παραλίες τις χώρας, η οποία βρίσκεται στην κεντρική ακτή της Κόστα Ρίκα και βλέπει τον Ειρηνικό Ωκεανό. Φημίζεται μάλιστα ως ένα από τα πιο γνωστά «καταφύγια» για τους surfers και τους λάτρεις της «χύμα» διασκέδασης!

Το Jaco ήταν κάποτε ένα ήσυχο παραλιακό θέρετρο μέχρι που το ανακάλυψαν οι σέρφερς  για τα εξαιρετικά μεγάλα κύματα του, ιδανικά για αυτό το σπορ. Έτσι άρχισαν να καταφθάνουν στην παραλία πλήθη αθλητών  που αγαπούσαν την σανίδα και ήθελαν η αδρεναλίνη τους να χτυπάει κόκκινο.

Μαζί με τους σέρφερ, ήρθε και η ανάγκη για νυχτερινή ζωή. Τώρα πλέον, το Jaco είναι γνωστό για τα πιο τρελά πάρτι στην παραλία της Κόστα Ρίκα, και βεβαία κορυφαίος προορισμός για τους λάτρεις του κύματος και του γλεντιού.

Εμείς περιοριστήκαμε να θαυμάζουμε τους σέρφερς να διασχίζουν τα κύματα και τιμήσαμε τα μπαρ, πίνοντας μπύρες και χορεύοντας σάλσα με τους άλλους τουρίστες!

Την επόμενη μέρα προσπαθήσαμε να πλατσουρίσουμε στα απόνερα των τεράστιων κυμάτων, διότι για να κολυμπήσει κάνεις ούτε λόγος, μιας και τα κύματα είναι πανύψηλα και τα ρεύματα επικίνδυνα.

Όπως και να έχει η τελευταία εκδρομή στη Κόστα Ρίκα θα μου μείνει αξέχαστη.

Τελευταίο Σαββατοκύριακο στο Σαν Χοσέ. Το πέρασα με φίλους, χορεύοντας, πίνοντας και βιώνοντας στιγμή – στιγμή τον χρόνο που τέλειωνε σ΄αυτό το ταξίδι ζωής. Αργά το βράδυ όταν πακετάριζα, ποτέ άλλοτε ο σάκος μου δεν μου είχε φανεί τόσο βαρύς.

Εβδομάδα 54η –  Απομένουν μερικές ώρες μέχρι προσγειωθώ στο Λονδίνο.

Στο ημερολόγιο μου υπάρχει μια και μοναδική λέξη, «θλίψη».

1 Νοέμβριου 2010

Ώρα 12 μεσημέρι πάτησα το πόδι μου στο Χίθρoου του Λονδίνου. Μετά από ένα χρόνο ταξιδιού σε 11 χώρες, ο απολογισμός μου ήταν πραγματικά πλούσιος:

Επισκέφτηκα 93 πόλεις και χωριά.

Τράβηξα 19.105 φωτογραφίες.

Έκανα 27 πτήσεις.

Συνολικό κόστος για ένα χρόνο 25.000 λίρες Αγγλίας (άξιζε μέχρι και την τελευταία!!)

Βαριά αρρώστια, 1 (μαλάρια, στην Ζιμπάμπουε όπου είδα τον χάρο με τα μάτια μου)

Κρυώματα, 3 (ιδιαίτερα όταν άλλαζε η θερμοκρασία από +40 στους -5),

Χτυπήματα, 1 (πτώση από άλογο στην Νότιο Αφρική)

Κλοπή πορτοφολιού & κάμερας, 1 (Κίνα)

Κλοπή από τον σάκο μου, 1 (Ζιμπάμπουε – μου πήραν τον σουγιά και κάτι πέτρες)

Παρατσούκλια  3, όπως Greek -fro (κατά το Άφρο, επειδή τα μαλλιά μου αγνοούσαν την βαρύτητα και μάκραιναν οριζόντια),  Ε – Υα (από την ταινία Walli-e) και Τίτσε (όπως teacher με κινεζική προφορά !)

Ζευγάρια Αθλητικών  παπουτσιών  που έλιωσα, 4!!

Ελληνικές παρέες που συνάντησα, 5 (στην Ινδία, Καμπότζη, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Κόστα Ρίκα),

Έκλαψα, 3 φορές

Γέλασα, αμέτρητες φορές.

Φίλους που απέκτησα από όλο τον κόσμο, δεκάδες (από Αυστραλία, Ελβετία, Γερμανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Αγγλία, Σουηδία, Ιρλανδία, Ισπανία, Κίνα, Χονγκ Κονγκ, Ταϊλάνδη, Κόστα Ρίκα)

Όμορφες κουβέντες που έκανα με  τους ντόπιους, άπειρες.

Καλύτερο φαγητό, στο  Βιετνάμ.

Χειρότερο φαγητό, στην Κόστα Ρίκα (αν και είχε τα καλύτερα φρούτα)

Καλύτερο κρασί, στην Αυστραλία.

Οι πιο περίεργες γεύσεις, στην Κίνα.

Χώρα  που με απογοήτευσε, η Κίνα.

Χώρα που με εξέπληξε, η Νότιος Αφρική.

Χώρα που σίγουρα θα ξαναπάω, Νέα Ζηλανδία

Σύγχρονα θαύματα του κόσμου που επισκέφτηκα, 2 (Ταζ Μαχαλ,Ινδία – Σινικό Τοίχος , Κίνα)

Φυσικά θαύματα του κόσμου, 1 (Καταρράκτες Βικτώρια, Ζιμπάμπουε),

Καλύτερο Μνημείο, Άνκορ Γατ (Καμπότζη)

Συγκλονιστικά ηλιοβασιλέματα και ανατολές, άπειρα και παντού (ο κόσμος είναι πανέμορφος!!!)

Πιο επικίνδυνοι οδηγοί, στην Ινδία (βγήκε ο χάρος με το τρίκυκλο!!)

Η πιο δύσκολη  επικοινωνία, στην Κίνα, (διότι εκτός από τις μεγάλες πόλεις κανείς δεν μιλάει Αγγλικά!)

Ομορφότερες πόλεις, Χατζού (Κίνα), Χόι Αν (Βιετνάμ), Σιεμ Ριπ (Καμπότζη) ,

Καινούριες λέξεις, γεύσεις και ήχοι, δεκάδες έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου.

Πράγματα που έμαθα:

Να μην εγκαταλείπω.

Ο φόβος μεγαλώνει με την σκέψη, μην σκέπτεσαι – δράσε

Τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι φαίνονται.

Υπάρχει μια πικρή υπερηφάνεια και μια και μια βαθιά νοσταλγία στο να είσαι Έλληνας.

Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα!

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011 – Λονδίνο

Έχουν περάσει 13 μήνες από τότε που επέστεψα. Το πολιτισμικό σοκ με χτύπησε τους πρώτους έξι μήνες (όπως συμβαίνει με τους μακροχρόνιους  ταξιδευτές). Δεν ήξερα που πατώ και που βρίσκομαι. Ήταν σαν να περνούσα μια περίοδο πένθους .

Ήθελα τον χρόνο μου, για να αποχαιρετήσω ένα κομμάτι της ζωής μου που με μάγεψε. Ήθελα τον χρόνο μου, για να συνηθίσω την βαρετή ρουτίνα της καθημερινότητας μου και να σκεφτώ το επόμενο βήμα.

Όταν τελείωσε το πένθος, «ξύπνησα» πιο δυνατή και αποφασιστική.

Τους επόμενους έξι μήνες, άλλαξα δουλειά, άλλαξα ζωή και συνειδητοποίησα ότι επειδή έκανα μια φορά αυτό το ταξίδι, δεν σήμαινε ότι δεν μπορώ να το ξανακάνω!

Kαι τέλος, μέσα από τις φιλόξενες σελίδες που μου εμπιστεύτηκαν τα

«ΕΠΙΚΑΙΡΑ», βρήκα ένα τρόπο να « ξαναταξιδέψω» λέγοντας την γεμάτη εικόνες και χρώματα ιστορία μου, σε όσους ήθελαν να ταξιδέψουν μαζί μου.

Επόμενος Γύρος του Κόσμου το 2015.

1: Σαν Χοσέ, μια πρώην φυλακή στεγάζει το Μουσείο των Παιδιών, ένας χώρος, όπου τα παιδιά μπορούν να μάθουν τα πάντα, διασκεδάζοντας!!

2: Άγρια παραλία στο Χάκο

3/ 16: Έντονα χρώματα παντού και κυρίως στα λουλούδια.

5: Αυτό θα πει παθιασμένος ξυπόλητος σέρφερ μέσα στην μπόρα πάει να βρει το μεγάλο κύμα.

6/ 15: Κρυμμένοι πράσινοι παράδεισοι

7/ 8: Σέρφερς στο Χάκο

10/ 12: Το επιβλητικό κωνικό σχήμα του ηφαιστείου Αρενάλ

11: Συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα στο Χάκο

13: Παρέα με έναν αδέσποτο φιλαράκο στην παραλία

14: Θερμές πηγές μέσα στο πυκνό δάσος

ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ (1)

Βαδίζω προς το τελικό μέρος του ταξιδιού. Μέσα σε έντεκα συναρπαστικούς μήνες γεμάτους περιπέτειες, γνώρισα διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικούς λαούς και νοιώθω πλουσιότερη σε εμπειρίες και γνώσεις.

Τώρα, που κλείνει ο κύκλος, αισθάνομαι την ανάγκη  να ζήσω τις τριάντα μοναδικές μέρες που απομένουν, όσο γίνεται πιο έντονα.

Έτσι, ακολουθώντας  μια απίστευτη κούρσα στον χρόνο –  όπου ο τόπος και ο χώρος άλλαζαν δραματικά από στάση σε στάση- ξεκίνησα για τον τελικό προορισμό μου, την Κόστα Ρίκα.

Όλα άρχισαν την Κυριακή 3 Οκτωβρίου, όταν πήρα την πτήση από το Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας στις 2 το μεσημέρι. Έπειτα από 12 ώρες, έφτασα στο αεροδρόμιο του Λος Αντζελες, όπου είχα τέσσερις ώρες αναμονής.

Αμέσως  μετά, ακολούθησαν τρεις ώρες πτήση για Ντάλας και ξανά μία ώρα αναμονή στο αεροδρόμιο του Ντάλας.

Υπομονή. Από εκεί χρειάστηκαν άλλες τέσσερις ώρες πτήση  και επιτέλους προσγειώνομαι στο αεροδρόμιο του Σαν Χοσέ, στην Κόστα Ρίκα. Το εντυπωσιακό με τον χρόνο στην ταξιδιωτική αυτή κούρσα, είναι το εξής: έπειτα από συνολικά 24 ώρες πτήσεων και αναμονής, η ημερομηνία άφιξης μου στο Σαν Χοσέ  ήταν ξανά. Κυριακή 3 Οκτωβρίου, αλλά στις 7.30 το απόγευμα!!

Η Κόστα Ρίκα είναι μια μικρή, πολύγλωσση, πολυεθνική και

πολυπολιτισμική χώρα στην Κεντρική Αμερική. Συνορεύει με τη Νικαράγουα στα βόρεια, με τον Παναμά προς τα νοτιοανατολικά, τον Ειρηνικό Ωκεανό στα δυτικά και την Καραϊβική Θάλασσα στα ανατολικά.

Κόστα Ρίκα, σημαίνει «Πλούσια Ακτή». Και πραγματικά είναι πλούσια γη, αφού θεωρείται από τους σημαντικότερους τόπους , σε περιβαλλοντολογικά θέματα . Είναι μάλιστα  η μόνη χώρα η οποία πληροί και τα πέντε κριτήρια που καθορίζονται για τη μέτρηση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας . Η  Κόστα Ρίκα επίσης , βρίσκεται στην πρώτη θέση του Happy Planet Index , ενώ  χαρακτηρίζεται η πιο «πράσινη» χώρα στον κόσμο.

Είναι αλήθεια πως μια πλούσια ποικιλία φυτών και ζώων, βρίσκουν καταφύγιο και «σπίτι» στην Κόστα Ρίκα. Και ενώ η χώρα κατέχει μόνο το 0,25% της χερσαίας μάζας του πλανήτη, περιέχει ωστόσο, το 5% της βιοποικιλότητας του πλανήτη. Περίπου το 1/4 της χερσαίας έκτασης της, βρίσκεται σε προστατευμένα εθνικά πάρκα και προστατευόμενες περιοχές.

Δεν είναι τυχαίο ότι το «πράσινο» περιβάλλον της χώρας να βραβεύεται, και το ποσοστό αναλφαβητισμού στην Κόστα Ρίκα είναι μόνο 5%, και είναι από τα χαμηλότερα στον κόσμο. Όταν μάλιστα είχε καταργηθεί ο στρατός το 1949,η παράδοση λέει ότι ειπώθηκε ότι, θα αντικατασταθεί με έναν στρατό  εκπαιδευτικών.

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου  2010

…και ενώ έχω βρικολακιάσει κανονικότατα από τις απίθανες διαφορές της ώρας, ξυπνώ νωρίς το πρωί στο σπίτι που με φιλοξενεί μια οικογένεια Κοσταρικανών.

Εκεί η Πατρίσια (η Μάμα Τίκα, όπως την φωνάζω) με παίρνει από το χέρι και με πηγαίνει στη σχολή όπου θα φοιτήσω για ένα μήνα μαθαίνοντας ισπανικά.

Έδρα μου λοιπόν, για όλο αυτό το διάστημα θα είναι το  Σαν Χοσέ.

Το Σαν Χοσέ που σημαίνει «Άγιος Ιωσήφ», είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Κόστα Ρίκα. Εδώ βρίσκεται η έδρα της εθνικής κυβέρνησης, το κεντρικό σημείο της πολιτικής και οικονομικής δραστηριότητας, καθώς και ο μεγαλύτερος συγκοινωνιακός κόμβος της Κεντρικής Αμερικής. Ο πληθυσμός του Σαν Χοσέ Canton είναι περίπου 366 χιλιάδες και αποτελεί το 1/3  του πληθυσμού της χώρας.

Εκτός από τα μαθήματα ισπανικών που τα λατρεύω, αποφασίζω να δοκιμάσω την χορευτική μου δεινότητα, παρακολουθώντας και μαθήματα  Σάλσα.

Η Salsa είναι μια μορφή χορού με ρίζες στην Κούβα. Θα  μπορούσε να πει κανείς ότι ο χορός αυτός αποτελεί σημείο συνάντησης και συγκερασμού ισπανικών και αφρικανικών πολιτισμών.

Η Salsa είναι χορός που βασίζεται σε αυτοσχεδιασμούς, οι οποίοι εκτελούνται με ένα σύνολο «ρουτίνας» και είναι πολύ σημαντικό να ξέρει ο άντρας να οδηγεί τον χορό.

Κατά συνέπεια, όταν χόρευα με έναν νεαρό Γερμανό μαθητή δίναμε κυριολεκτικά ρεσιτάλ, ενώ όταν χόρευα με ένα σαραντάρη Αμερικανό ψαρά καβουριών του ωκεανού, χτυπάγαμε στις κολόνες, αλλά το γέλιο που ρίχναμε ήταν ατελείωτο!!

Σαββατοκύριακο 9 – 10 Οκτωβρίου  2010

Μικρός που είναι ο Κόσμος. Συνάντησα σήμερα ένα ζευγάρι Αμερικανών ταξιδιωτών με τους οποίους είχαμε βρεθεί πριν από εννέα μήνες σε ένα ψαροχώρι στην Ινδία!

Αφού ανταλλάξαμε ένα σωρό ιστορίες και πληροφορίες, αποφασίσαμε να κάνουμε  παρέα, την πρώτη μας εξόρμηση, στο Monteverde Cloud Forest Preserve.

Πρόκειται για ένα  επίγειο παράδεισο γεμάτο χρώματα και αρώματα, ο οποίος περιλαμβάνει περισσότερα από 10.500 εκτάρια τροπικού δάσους, με εξαιρετικά υψηλή βιοποικιλότητα από σπάνια φυτά -συμπεριλαμβανομένων των  φημισμένων ποικίλων ειδών από ορχιδέες, οι οποίες βρίσκονται σε αυτό το  μοναδικό μέρος –  παράξενα ζώα, πολύχρωμα πουλιά καθώς και  τερατώδη έντομα!

Μέσα σε αυτό το υπέροχο δάσος, έχουν χτίσει κρεμαστές γέφυρες και έχουν χαραχτεί  μονοπάτια, ώστε να μπορεί  ο επισκέπτης, να περπατήσει και να απολαύσει όλη αυτήν την ομορφιά στο κάτω, αλλά και στο πάνω επίπεδο.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου  2010

Το παράξενο της ημέρας είναι η επίσκεψη σε εργοστάσιο παραγωγής καφέ.

Η παραγωγή καφέ στην Κόστα Ρίκα διαδραμάτισε βασικό ρόλο στην ιστορία της χώρας και εξακολουθεί να είναι σημαντική για την  οικονομία της.

Η διαδικασία έχει ως εξής: Οι καρποί του καφέ μαζεύονται από τους εργάτες και μεταφέρονται σε εγκαταστάσεις επεξεργασίας για να πλυθούν και να  καθαριστούν από τον πολτό που υπάρχει γύρω τους. Στην συνεχεία στεγνώνουν στον ήλιο και ταξινομούνται ανάλογα με το μέγεθος και το σχήμα τους.

Ο καφές της Κόστα Ρίκα, έχει μοναδική χαρακτηριστική γεύση και υψηλή περιεκτικότητα σε καφεΐνη και γι αυτό συχνά αναμειγνύεται με κατώτερες  ποικιλίες. Ωστόσο, στο εργοστάσιο είχα την χαρά να δοκιμάσω διάφορες ποικιλίες καφέ, των οποίων το άρωμα και η γεύση ήταν  πραγματικά εκπληκτικά.

Σαββατοκύριακο  16 – 17 Οκτωβρίου  2010

Μαζί με μια Ελβετίδα συμμαθήτρια μου στα ισπανικά, την Σαντελ, πήγαμε διήμερο ταξίδι στο πανέμορφο Τορτουγκέρο (Το όνομα Tortuguero σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει το  “Γεμάτο χελώνες”).

Το Εθνικό Πάρκο Tortuguero είναι αναγνωρισμένη τοποθεσία για την ετήσια ωοτοκία της απειλούμενης με εξαφάνιση θαλάσσιας πράσινης χελώνας, και θεωρείται  η πιο σημαντική περιοχή ωοτοκίας.

Στο πάρκο περιλαμβάνεται επίσης ένας υγρότοπος διεθνούς σημασίας , που δεν μπορεί να επισκεφτεί κανείς, παρά μόνο με βάρκα ή αεροπλάνο. Εμείς επιλέξαμε την διαδρομή με βάρκα και έτσι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την απίστευτη βιολογική ποικιλία της περιοχής.

Το ξενοδοχείο που καταλύσαμε, είχε οικολογικές προδιαγραφές και βρισκόταν ακριβώς, μέσα  στο δάσος, πράγμα που μας διευκόλυνε, στα ενδιάμεσα των απρόβλεπτων τροπικών  βροχών, να εξερευνήσουμε διαφορετικούς βιότοπους, συμπεριλαμβανομένων των τροπικών δασών με τα πολύχρωμα λουλούδια, βάλτους με κροκόδειλους, άγριες παραλίες που βλέπουν την Καραϊβική και λιμνοθάλασσες όπου φωλιάζουν παράξενα πουλιά.

Η ομορφιά του μέρους μας μάγεψε τόσο που την κάναμε κοπάνα από το μάθημα ισπανικών της Δευτέρας, για να απολαύσουμε ακόμα μια μέρα μέσα στον φυσικό αυτό μαγευτικό παράδεισο.

Καινούρια λέξη: «Pura Vida». Είναι η πιο αναγνωρίσιμη φράση, και  σημαίνει καθαρή, αγνή  ζωή, ή την καλή ζωή. Μπορεί να διατυπωθεί ως ερώτηση ή ως απόδειξη της παρουσίας σου. Μια συνιστώμενη απάντηση στο «Πώς είσαι;» θα ήταν «Pura Vida», Όλα Καλά.

Καινούρια γεύση: Εκτός από τον συγκλονιστικό καφέ, το ‘gallo pinto’ είναι το παραδοσιακό φαγητό της  Κόστα Ρίκα, που αποτελείται από  βρασμένο ρύζι και μαύρα φασόλια, τηγανισμένα μαζί… Προσωπικά, θα επιμείνω στον καφέ!

Καινούριος ήχος: Οι ήχοι της νύχτας στη ζούγκλα. Μαϊμούδες που ούρλιαζαν, πρωτάκουστες φωνές πουλιών και ένας θεός ξέρει τι άλλο ήταν εκεί έξω!

1: Καρπός του καφέ

2: Τορτουγκέρο. Στο ξενοδοχείο, δίπλα στη λιμνοθάλασσα η επιγραφή λέει  «προσοχή στους κροκόδειλους»

4: Αράχνη στο μέγεθος της παλάμης μου

6/ 14/ 16: Παραδοσιακές ζωγραφιστές καρότσες, σήμα κατατεθέν της λαϊκής τέχνης της Κόστα Ρίκα.

7: Μπανάνες κρέμονται παντού

8: Χρώμα παντού, ακόμη και στις παράγκες

9:  Άπειρες μαϊμούδες έξω από τα δωμάτια του ξενοδοχείου, παραφυλάνε για να αρπάξουν ότι βρουν.

13: Άγριες παραλίες που βλέπουν τον Ατλαντικό ωκεανό

17/ 18: Παράξενα τροπικά πουλιά

19: Ιγουάνα σε ηλιοθεραπεία

ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ (2)

Μετά από δέκα, πολύ ενδιαφέρουσες, μέρες στο Βόρειο Νησί της Νέας Ζηλανδίας, παρέα με την Ανν – Ιρλανδέζα ομοιοπαθητικό που γνώρισα στο Όκλαντ -παίρνουμε το φέρυ από το Γουέλινγκτον και γεμάτες ενέργεια και ενθουσιασμό ξεκινάμε για το Νότιο Νησί.

Το Νότιο Νησί αν και έχει λιγότερο πληθυσμό, είναι το μεγαλύτερο από τα δύο μεγάλα νησιά που αποτελούν την Νέα  Ζηλανδία.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Ακολουθώντας διαδρομή μέσα από υπέροχα τοπία, φτάνουμε σε ένα χωριό δίπλα από το Εθνικό Πάρκο Abel Tasman. Αφού βόλεψα βιαστικά τον σάκο μου στο χόστελ, ξεκίνησα την πρώτη μου εξερευνητική βόλτα στην παραλία, όπου με περίμενε μια έκπληξη.

Βρέθηκα σε ένα παράξενο κήπο γεμάτο αγάλματα σκαλισμένα σε κορμούς δέντρων που είχε σμιλέψει ο χρόνος τα οποία απεικόνιζαν ήρωες από την πλούσια μυθολογία των Μαορί. Ήταν ένας γοητευτικός χώρος που με κράτησε εκεί μέχρι να βραδιάσει.

Το κρύο ήταν τσουχτερό και μια και ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες στο χόστελ, περάσαμε το βράδυ μαζί με την Ανν, αραχτές μπροστά στο τζάκι λέγοντας διάφορες ιστορίες από τις πατρίδες μας, αγκαλιά με τον πελώριο σκύλο και τον χαδιάρικο γάτο του πανδοχείου .

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Πεζοπορία στο Εθνικό Πάρκο Abel Tasman το οποίο βρίσκεται στο βόρειο άκρο του Νότιου Νησιού της Νέας Ζηλανδίας. Το πάρκο ιδρύθηκε το 1942, και αποτελείται από δάση, λόφους, κοιλάδες, ποτάμια, καταρράκτες και υπέροχες παραλίες. Είναι δηλαδή κομπλέ από πλούσια φυσική ομορφιά!

Αφού ξεπεράσαμε τέσσερις ώρες πεζοπορίας, επιστρέφοντας κατάκοπες στο χόστελ, μας περίμενε ο ιδιοκτήτης με μια  ιδιαίτερη πρόταση. Μας ζήτησε, αν θέλουμε, να φυτέψουμε ένα δέντρο!

Παρά την κούραση μου, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να συνεισφέρω και εγώ στον «κήπο των επισκεπτών» και όταν μια μέρα θα επιστρέψω, θα δω το δέντρο μου, που θα έχει μεγαλώσει.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Μέσα από μια ενδιαφέρουσα διαδρομή ανεβήκαμε στο Χιονισμένο Βουνό, που ήταν όνομα και πράγμα. Δηλαδή πολύ χιόνι!

Εκεί συναντήσαμε τους περίφημους Κέα. Οι Κέα είναι ένα είδος μεγάλου παπαγάλου που βρέθηκε σε δασικές και αλπικές περιοχές στο Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας.

Το χρώμα του είναι συνήθως λαδί με λαμπερό πορτοκαλί κάτω από τις φτερούγες και έχει μεγάλο στενό καμπυλωτό γκρι – καφέ πάνω ράμφος. Ο Κέα είναι ο μοναδικός αλπικός παπαγάλος του κόσμου.

Παμφάγος, στη διατροφή του περιλαμβάνει από κουρούνα, μέχρι ρίζες, φύλλα, μούρα, νέκταρ και έντομα, ενώ έχει αναφερθεί ότι έχει επιτεθεί και σε πρόβατα!

Από το 1986 θεωρείται είδος σε πλήρη προστασία. Οι  Κέα είναι γνωστοί για την ευφυΐα και την περιέργειά τους, που είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή τους στο σκληρό περιβάλλον του βουνού.

Οι Κέα μπορούν  να λύσουν διάφορους γρίφους λογικής, όπως να πιέσουν ή να  τραβήξουν αντικείμενα σε μια συγκεκριμένη σειρά, προκειμένου να πάρουν την τροφή τους, ενώ έχουν την ικανότητα να συνεργαστούν μεταξύ τους, για να επιτύχουν ένα συγκεκριμένο στόχο! Δηλαδή, λειτουργούν κάπως σαν συμμορία!

Οι Κέα, επειδή είναι έξυπνοι και χαριτωμένοι, αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες, που τους αποκαλούν με το παρατσούκλι «κλόουν των βουνών». Συχνά μάλιστα τους χαρακτηρίζουν και «αναιδείς» αφού, το θράσος τους, πραγματικά, δεν έχει όρια.  Δηλαδή, δεν είναι καθόλου παράξενο, ένας παπαγάλος Κέα, να ψάχνει σακίδια, μπότες, ακόμα και αυτοκίνητα, προκαλώντας ζημιές ή, το συνηθέστερο, να κλέβει μικροαντικείμενα.

Η περιέργεια τους είναι τόση, ώστε δεν το έχουν σε τίποτα να ραμφίσουν και να μεταφέρουν μακριά ότι βρουν εκτεθειμένο μπροστά τους: από είδη ρουχισμού, μέχρι πορτοφόλια και διαβατήρια!

Και αφού ζήσαμε την εμπειρία μας με το χιόνι και τους Κέα, είπαμε να διανυκτερεύσουμε σε μια πόλη στους πρόποδες του βουνού.

Και εδώ η θερμοκρασία είναι στους -5C, και εμείς κάναμε ότι θα έκανε ο κάθε λογικός άνθρωπος της περιοχής: βάλαμε τα μαγιό μας, και πήγαμε στις υπαίθριες θερμές πηγές και μουλιάσαμε μέχρι το βράδυ.

Καθώς  βγαίναμε από την μια πηγή για να πάμε στην άλλη, ο αχνός που έβγαινε από το σώμα μας ήταν τόσο πολύς, ώστε… μοιάζαμε μάλλον, με κοτόπουλα στον ατμό!

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα πανέμορφο χιονισμένο πρωινό μας περίμενε όταν ξεκινήσαμε για το Christchurch. Το Christchurch είναι όμορφη περιποιημένη πόλη, η μεγαλύτερη στη Νότιο Νησί της Νέας Ζηλανδίας και η δεύτερη μεγαλύτερη αστική περιοχή της χώρας, μετά από Auckland.

Η πόλη πήρε το όνομά της το 1848 από τον John Robert Godley, ο οποίος είχε φοιτήσει στο πανεπιστήμιο Christ Church της Οξφορδης.

Όταν φτάσαμε το Christchurch είχε ήδη πληγεί από τον πρώτο σεισμό και οι ζημιές στην πόλη ήταν φανερές.

Στη ρεσεψιόν του χόστελ που μείναμε, μόλις έμαθαν ότι είμαι Ελληνίδα, αμέσως με πληροφόρησαν που θα έβρισκα το καλύτερο σουβλάκι στην πόλη! Φυσικά, έτρεξα να το γευτώ και πρέπει να ομολογήσω, ότι το «Σουβλάκι του Δημήτρη», είναι το καλύτερο σουβλάκι που έχω φάει ποτέ!

Όταν επέστρεψα στο Λονδίνο, έψαξα στο ιντερνέτ να βρω την διεύθυνση του , αλλά μετά τους τελευταίους σεισμούς, το μαγαζί θα πρέπει να έχει  μεταφερθεί αλλού…

Δυστυχώς το Christchurch έχει υποστεί τόσες καταστροφές από σεισμούς  τον τελευταίο χρόνο, ώστε  θα του πάρει καιρό να ανακάμψει. Σίγουρα όμως, είναι ένα μέρος που αξίζει να επισκεφτεί κανείς.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου  2010

Φτάσαμε στο εντυπωσιακό Franz Josef Glacier που βρίσκεται στο Westland Poutini Tai National Park στη δυτική ακτή. Μαζί με το Fox Glacier, είναι οι μοναδικές περιοχές που βρίσκονται μέσα στο πράσινο και την βλάστηση από το εύκρατο τροπικό δάσος.

Το Glacier είναι ουσιαστικά ένα παγωμένο ποτάμι, σε διαρκή αργή κίνηση και εξέλιξη, σχηματίζοντας στον πάγο, τούνελ, σπηλιές, λίμνες σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Δεδομένης της συνεχούς κίνησης είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Ο επισκέπτης θα πρέπει να συνοδεύεται από έμπειρους οδηγούς, οι οποίοι ελέγχουν την «κίνηση» του παγωμένου όγκου κάθε πρωί. Η ανάβαση στην περιοχή απαιτεί ειδικό εξοπλισμό, γιατί το το παγωμένο τοπίο αλλάζει σχεδόν καθημερινά με τους παγετώνες σε ασυνήθιστα γρήγορη ροή.

Εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε την ανάβαση με ελικόπτερο, αλλά, για μια ακόμη φορά ο καιρός μας τα χάλασε και έτσι, ως εναλλακτική λύση πήγαμε  – ξανά – στις  θερμές πηγές .

Έχω πλέον αρχίσει να καταλαβαίνω, πως το ταξίδι μου στην Νέα Ζηλανδία αντί να είναι γεμάτο περιπέτειες, είναι γεμάτο χαλάρωση και θερμά λουτρά!

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Φτάσαμε στο Κουίνσταουν, την πρωτεύουσα της  αδρεναλίνης, μια πόλη θέρετρο, χτισμένη γύρω από μια  λίμνη τριγυρισμένη από βουνά, με καταπληκτική θέα, που βρίσκεται στα νότιο-δυτικά του νησιού της Νότιας Νέας Ζηλανδίας.

Έκανα μια βόλτα στην λίμνη, με ένα ατμόπλοιο αντίκα σχεδόν 100 ετών το «TSS Earnslaw», το οποίο καίει ακόμα άνθρακα και χάρηκα με την ψυχή μου υπέροχη θέα. Οι μέρες ηλιόλουστες, αλλά το κρύο τσουχτερό. Έχω εθιστεί πλέον, στην ζεστή σοκολάτα που μου σερβίρουν σε κούπες τεραστίων διαστάσεων!

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου  2010

Τα φιόρδ του Marlborough είναι ένα εκτενές δίκτυο θαλασσινής δαντέλας, μέσα σε κοιλάδες που δημιουργήθηκε από έναν συνδυασμό καθίζησης του εδάφους και ανόδου της στάθμης της θάλασσας στα βόρεια του νησιού της Νότιας Νέας Ζηλανδίας.

Τα φιορδ βρίσκονται στην βόρειο-ανατολικότερο σημείο του νότιου νησιού, με  απότομους δασώδεις λόφους και μικρές ήσυχες παραλίες, οργιώδη βλάστηση, καταρράκτες και ήρεμα νερά που αποτελούν καταφύγιο  δελφινιών, και πιγκουΐνων .

Η φυσική ομορφιά της Νέας Ζηλανδίας είναι ασύγκριτη και είναι μια χώρα που σίγουρα  θα επισκεφτώ ξανά.

Προς το παρόν, αλλάζω ήπειρο, μια και απέχω μόλις ένα μήνα από την ολοκλήρωση  αυτού του μεγάλου ταξιδιού.

Καινούρια λέξη: Ε Νόχο Ρα. Σημαίνει, αντίο στη γλώσσα των Μαορί.

Καινούρια γεύση: Greenshells. Λιχουδιά με μύδια, που υπάρχουν στην Νέα

Ζηλανδία, τα οποία θεωρούνται από τα μεγαλύτερα του είδους, με χαρακτηριστικό το σκούρο καφέ χρώμα και την  πράσινη άκρη τους. Σερβίρονται μαγειρεμένα στον ατμό με κρασί και τζίντζερ .Ονειρική γεύση!!!

Καινούριος ήχος: ¨Η σιωπή που ενώνει¨. Ταξιδεύοντας στα φιόρδ με το φέρρυ, ο καπετάνιος έσβησε την μηχανή και μας ζήτησε να σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε και να μείνουμε σιωπηλοί για πέντε λεπτά. Ήμασταν περίπου 100 άτομα  στο πλοίο και όλοι υπακούσαμε σαν μαθητούδια τον δάσκαλο! Άνθρωποι από όλο τον κόσμο, μοιραστήκαμε την σιωπή σαν κάτι που μας ενώνει, που δεν μας χωρίζει.

Έπειτα από λίγα λεπτά, ο καπετάνιος έσπασε την σιωπή λέγοντας…’ αυτό  μπορεί να βάλει τα πράγματα σε μια άλλη προοπτική’… και είχε δίκιο!

ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ (1)

Γοητευμένη από την πλούσια φύση, αλλά και τους νέους φίλους που γνώρισα στην Αυστραλία, ξεκινάω για μια νέα περιπέτεια στην Νέα Ζηλανδία: την χώρα των Μαορί και των 60 εκατομμυρίων προβάτων!

Η Νέα Ζηλανδία – γνωστή ως  «Αοτεαρόα», που στην γλώσσα των ιθαγενών  Μαορί σημαινει, «Γη του Μακρινού Λευκού Σύννεφου»- είναι νησιωτική χώρα στο νότιο – δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό, η οποία αποτελείται από δύο κύρια τμήματα ξηράς, το Βόρειο και το Νότιο Νησί και από πολυάριθμα μικρότερα.

Επειδή, η Νέα Ζηλανδία, βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση  από τις  άλλες ηπείρους, είναι από τις πιο πρόσφατα αποικισμένες μεγάλες περιοχές της γης.

Με ήπιο θαλάσσιο κλίμα, το έδαφος της Νέας Ζηλανδίας καλύπτεται ως επί το πλείστον από δάση και λιβάδια. Η μεγάλη ποικιλία στην μορφολογία του εδάφους δημιουργεί ένα εξαιρετικά δραματικό τοπίο το οποίο προσφέρει εξαιρετικές ευκαιρίες για υπαίθριες δραστηριότητες, ενώ έχει γίνει χώρος δράσης για μια σειρά από Χολιγουντιανές κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου προϋπολογισμού, όπως «Ο βασιλιάς των δαχτυλιδιών», «Νάρνια» κ.α.

Δεύτερα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Προσγειώνομαι στο Βόρειο Νησί, στο Οκλαντ, την μεγαλύτερη πόλη της Νέας Ζηλανδίας. Σύγχρονη πόλη, οικείο σκηνικό για μια μέρα ξεκούρασης με δυτικού τύπου φαγητό και καταπληκτικό νεοζηλανδέζικο κρασί!

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Το επόμενο πρωί, ξεκίνημα για ένα οδοιπορικό 3 εβδομάδων και στα δυο νησιά. Στην διάρκεια της διαδρομής, γνωρίζω την Ανν – μια καταπληκτική 45αρα Ιρλανδέζα ομοιοπαθητικό στο επάγγελμα – που ταξιδεύει εδώ και 4 μήνες. Αποφασίζουμε να  συνεχίσουμε μαζί το ταξίδι.

Φτάνουμε στη Hahei. Πρώτη μου σκέψη να ακολουθήσω την εκπληκτική πεζοπορία προς το φημισμένο Cathedral Cove.

Πρόκειται για μαγική παραλία με μια σπηλιά, μικρούς καταρράκτες και παράξενους σχηματισμούς  βράχων (Είναι ένα από τα τοπία που εμφανίζονται στην ταινία «Το χρονικό της Ναρνια»).

Το τοπίο με αφήνει άφωνη. Είναι ένα από τα ωραιότερα μέρη που έχω δει.

Αν και Σεπτέμβρης, δεδομένου ότι βρισκόμαστε ‘από κάτω’ έχουμε ακόμα  χειμώνα προς άνοιξη και κάνει πολύ κρύο (3 με 10 C).

Ένα κρύο που το ένοιωσα βαθιά στο πετσί μου εκείνο το απόγευμα γυρνώντας με το μαγιό από την παραλία «του ζεστού νερού» στο Μέρκουρι Μπέι.

Το Μέρκουρι Μπέι, είναι  μια παραλία, όπου όταν κατεβαίνει η παλίρροια, λόγω των υπόγειων θερμών πηγών, μπορείς να σκάψεις στην άμμο και να δημιουργήσεις τα δικά σου, προσωπικά, θερμά λουτρά, κάτι σαν την Αιδηψό αλλά με πιο πολύ κόπο!

Τέταρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Ροτορούα. Πόλη στο κέντρο του Βόρειου  νησιού με βασικό αξιοθέατο τα εντυπωσιακά γεωθερμικά φαινόμενα, όπως πίδακες νερού που εκρήγνυται, καυτές λίμνες, και κοχλάζουσα λάσπη. Στην περιοχή υπάρχουν επίσης και χωριά των Μαορί.

Οι Πολυνήσιοι εγκαταστάθηκαν Νέα Ζηλανδία το 1250-1300 μ.Χ. και  ανέπτυξαν ξεχωριστό πολιτισμό που ονομάστηκε Μαορί. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι άποικοι εμφανίστηκαν το 1642 οδηγημένοι από τον Αμπελ Γιάνσζόουν Τάσμαν.

Σήμερα ο πληθυσμός της χώρας είναι κυρίως ευρωπαϊκής καταγωγής, με τους Μαορί να αποτελούν την μεγαλύτερη μειονότητα (15%).

Οι Μαορί έχουν αναπτύξει  μια μοναδική κουλτούρα με τη δική τους γλώσσα και  πλούσια μυθολογία. Διακρίνονται επίσης στις τέχνες , ενώ έχουν σχηματίσει  μια φυλετική κοινωνία βασισμένη στην κουλτούρα της Πολυνησίας ως προς την οργάνωση  και τα κοινωνικά ήθη και έθιμα.

Την τελευταία 20 ετία, η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον πολιτισμό των Μαορί, έχει αναδείξει τις παραδοσιακές τέχνες τους, όπως χάραξη, ύφανση και τατουάζ οι οποίες έγιναν πλέον ευρύτερα γνωστές στον κόσμο. Όπως , αυτό που λέμε «τράιμπαλ» στα τατουάζ, προέρχεται από τη Νέα Ζηλανδία.

Για παράδειγμα η σπείρα – (Koru): Το σπιράλ σχήμα Koru είναι ένα πολύ δημοφιλές σύμβολο της φυλής Μαορί. Το σχήμα με τη μορφή σπείρας που ξεδιπλώνεται, είναι εμπνευσμένο από τα φύλλα της φτέρης και συμβολίζει το νέο ξεκίνημα στη ζωή.

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου  2010

Μετά από μια ατελείωτη διαδρομή, μέσα από πυκνά δάση φτάσαμε στο Blue Duck Lodge. Μια τεράστια φάρμα με μεγάλες εκτάσεις βοσκότοπων και αμέτρητα πρόβατα περιτριγυρισμένη από το δάσος

Η γεωγραφική απομόνωση της Νέας Ζηλανδίας για 80 εκατομμύρια χρόνια  δημιούργησε  μοναδικά είδη χλωρίδας και πανίδας, τα οποία εξελίχθηκαν από την άγρια  φύση ή από τους οργανισμούς που έφτασαν στην χώρα,  είτε  μέσα από την θάλασσα, είτε μέσα από τον  αέρα.

Στα δάση κυριαρχούσαν τα πουλιά, ενώ η έλλειψη αρπακτικών και θηλαστικών, οδήγησε ορισμένα είδη πτηνών, όπως το Κίουι, να χάσει τα φτερά του. Ωστόσο, πολλά από αυτά τα πτηνά εξαφανίστηκαν μετά την άφιξη των Ευρωπαίων αποίκων οι οποίοι μετέφεραν μαζί τους θηλαστικά και στα δυο νησιά.

Πριν από την άφιξη των αποίκων, περίπου το 80 % της γης κάλυπταν πυκνά δάση. Σήμερα πλέον, μετά την συστηματική αποψίλωση τους ώστε να δημιουργηθούν τόποι κτηνοτροφικής εκμετάλλευσης, το δάσος περιορίστηκε  σημαντικά, καταλαμβάνοντας μόνο το 23% της γης.

Δάση ή γρασίδι, η Νέα Ζηλανδία είναι μια πανέμορφη καταπράσινη χώρα.!

Η βροχή ατελείωτη. Ωστόσο, η  Ανν και εγώ, απτόητες, επιμένουμε να κάνουμε φουλ περιήγηση στις εγκαταστάσεις και την περιοχή γύρω από την φάρμα, καταλήγοντας να βουτηχτούμε μέσα στην λάσπη, από την κορυφή μέχρι τα νύχια! Το βράδυ, το περάσαμε δίπλα στο τζάκι, πίνοντας ζεστή σοκολάτα με τους ιδιοκτήτες της φάρμας να μας λένε ιστορίες για τα ζώα, την φύση και την ζωή!

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου  2010

Ο καιρός συνεχίζει να μην είναι με το μέρος μας, αλλά εμείς έχουμε αποφασίσει να περάσουμε όμορφα έτσι κι αλλιώς!!

Ο σκοπός μας σήμερα, να κάνουμε την περίφημη πεζοπορία του Τονγκαρίρο. Το Tongariro Crossing, είναι ένα από τα πιο θεαματικά κομμάτια της Νέας Ζηλανδίας. Θεωρείται δημοφιλής προορισμός των τουριστών όχι μόνο σαν σημαντικό αξιοθέατο, αλλά και γιατί είναι ένα φυσικό μνημείο.

Η πεζοπορία των 19,4 χιλιομέτρων οδηγεί σε μια περιοχή γνωστή για την άγονη ομορφιά της η οποία θυμίζει σεληνιακό τοπίο, γεννημένο από  ηφαιστειακά ασυνήθιστα γεωλογικά χαρακτηριστικά, και ορατή ηφαιστειακή δραστηριότητα.

Ο καιρός και αυτήν την φορά μας τα χάλασε. Ήταν τόσο άσχημος, ώστε αναγκαστήκαμε να ματαιώσουμε την πεζοπορία. Αυτομάτως, η Νέα Ζηλανδία μπαίνει στη λίστα, του… ‘ΘΑ ΞΑΝΑ- ΕΠΙΣΚΕΦΤΩ’!

Το κρύο και το χιονόνερο, δεν πρόκειται να μας ακινητοποιήσει. Αποφασίζουμε το απόγευμα, να απολαύσουμε υπαίθριο ζεστό Jacuzzi, μαζί με άλλους ταξιδιώτες… ώσπου σε κάποια φάση αρχίζει να αστράφτει και να βροντάει. Αποτέλεσμα, να πεταχτούμε όλοι έξω από το νερό, πριν μας χτυπήσει κεραυνός!

Ο καιρός στη Νέα Ζηλανδία δεν με θέλει καθόλου! Όλο κόντρα μου πάει!

Σαββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Γουέλινκγτον, επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Νέας Ζηλανδίας. Μεγάλη, εντυπωσιακή παραθαλάσσια πόλη, με ένα τεράστιο λιμάνι που σφύζει από ζωή.

Σημαντική εμπειρία, η επίσκεψη στο Μουσείο Εθνικής Ιστορίας «ΤεΠαπα», όπου μπορείς να δεις, από πολιτισμικά εκθέματα των Μαορί, μέχρι το γιγάντιο καλαμάρι! Μπορείς να δεις και να μάθεις τα πάντα για την Νέα Ζηλανδία , παρουσιασμένα με ένα μοντέρνο μοναδικό τρόπο! Εξαιρετικό!

Καινούρια λέξη: Κια Όρα. Στην γλώσσα των Μαορί σημαίνει «Γεια σου» και χρησιμοποιείται γενικότερα στη Νέα Ζηλανδία.

Καινούρια γεύση: Παραδοσιακό φαγητό στο χωριό των Μαορί: κρέας και λαχανικά, μαγειρεμένα σε γεωθερμικούς φυσικούς φούρνους (τρύπες μέσα στη γη!!)

Καινούριος ήχος: Σίγουρα σε ένα σόου, όπου άκουσα παραδοσιακά τραγούδια των Μαορί, τραγουδισμένα από μια γυναίκα με μαγική φωνή!

1: Όκλαντ, άποψη μιας σύγχρονης πόλης

2: Όκλαντ: 17.461 χλμ μακριά από το σπίτι στην Αθήνα!

3: Πανέμορφα τυπικά τοπία της Νέας Ζηλανδίας

4: Θερμές πηγές στο Μέρκουρι Μπέι

5: Χωριό των Μαορί χτισμένο μέσα στις θερμές πηγές.

6: Λεπτομέρεια από εκκλησία σε χωριό των Μαορί

7: Πίδακες καυτού νερού ανατινάζονται από το έδαφος

8: Ορμητικά ποτάμια

9: Σκοποβολή… με τσεκούρι, στη φάρμα της Γκρι Πάπιας!

10: Πριβέ ξενώνας για τους επισκέπτες της φάρμας!

11: ‘Σκληρή’ δουλειά στη φάρμα!

12: Προσοχή Κιούι! (είναι πουλιά που δεν πετάνε)

13: Χαρακτηριστική γκριμάτσα χορευτή Μαορί: η γλώσσα έξω και τα γουρλωτά μάτια, είναι για εκφοβισμό! Παραδοσιακές γκριμάτσες από την εποχή οπού οι φυλές πολεμούσαν μεταξύ τους!

14: Γεωθερμικό φαινόμενο: κοχλάζουσα λάσπη

15: ‘Φούρνος’

16: Θερμή πηγή. Για την ακρίβεια καυτή πηγή, όπου το νερό βράζει κανονικά. Η λευκή λεπτομέρεια αριστερά είναι μια σακούλα με ρύζι!

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 2

Βρισκόμαστε ήδη δύο εβδομάδες στην απέραντη Αυστραλία και το οδοιπορικό μας συνεχίζεται. Συνοδοιπόροι μου ο Ράινα από την Γερμανία και η Νικόλ από την Ελβετία, ταξιδευτές που συνάντησα στο Σίδνεϊ. Η παρέα μας έχει κολλήσει και είμαστε αχώριστοι.

Μέχρι τώρα, γνωρίσαμε το νοτιοανατολικό άκρο της Αυστραλίας, από την Μελβούρνη,  διασχίζοντας τον μεγάλο – πανέμορφο – δρόμο του ωκεανού προς στην Αδελαΐδα. Έχουμε σταματήσει σε όλα τα Εθνικά Πάρκα, έχουμε ανέβει (εγώ βογκώντας) όλες τις βουνοκορφές και έχουμε θαυμάσει όλους του καταρράκτες που συναντήσαμε στην πορεία μας.

Παρασκευή 3 Σεπτέμβρη 2010

Μικρή στάση για ξεκούραση από την οδήγηση στην ατελείωτη ευθεία λεωφόρο, αλλά και για να θαυμάσουμε τις «Λίμνες άλατος» του Γλαντέμπο, μια τεράστια επίπεδη λευκή έκταση… που θυμίζει τοπίο από ταινία επιστημονικής φαντασίας…

Πίσω στο αμάξι με προορισμό το Κούπερ Πέντι. Το Coober Pedy βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Νότιας Αυστραλίας και έχει πληθυσμό 1.916 κατοίκους. Η πόλη συχνά αναφέρεται ως «Η πρωτεύουσα του οπαλίου του κόσμου”, λόγω της ποσότητας των πολύτιμων λίθων που εξορύσσονται εκεί.

Το Coober Pedy είναι επίσης φημισμένο για τις πρωτότυπες κατοικίες του, οι οποίες είναι χτισμένες κάτω από τη γη, λόγω της υψηλής θερμοκρασίας που αναπτύσσεται την ημέρα. Και ενώ βλέπεις στην πόλη μερικά ισόγεια σπίτια στην πραγματικότητα πολλά έχουν άλλα 3 υπόγεια επίπεδα.

Ενδιαφέροντα «αξιοθέατα» στο Coober Pedy, είναι τα ορυχεία, οι υπόγειες εκκλησίες, τα μπαρ και τα κλαμπ!  Αφού λοιπόν, αφήσαμε τα πράγματα μας σε μια σπηλιά – χόστελ, πήγαμε κατευθείαν για φαγητό. Καθίσαμε σε μια πιτσαρία και την προσοχή μου τράβηξε η χαρακτηριστική προφορά που έχουν οι Έλληνες.

Έτσι, ρώτησα τον ιδιοκτήτη από πια περιοχή της Ελλάδας κατάγεται. Εκείνος, συγκινημένος που είμαι από την πατρίδα, με κέρασε μπύρα και με σύστησε σε ένα σωρό άλλους Έλληνες θαμώνες.

Ξαφνικά, από το πουθενά πέρασα μια μοναδική «ελληνική» βραδιά γεμάτη ιστορίες, κουτσομπολιά, την πίκρα τού μετανάστη και την ζεστασιά του Έλληνα! Επέστρεψα στη «σπήλια» μου, με πολύ αλκοόλ στις φλέβες μου και ένα πλατύ χαμόγελο νοσταλγίας.

Σάββατο 4 Σεπτέμβρη 2010

Ο τεράστιος βράχος Uluru είναι η πιο αναγνωρίσιμη «εικόνα» της Αυστραλίας. Πρόκειται για σημαντικότατο κομβικό τουριστικό σημείο και παράλληλα ιερός τόπος των ιθαγενών της Αυστραλιανής ηπείρου. Ο παγκοσμίου φήμης μονόλιθος από ψαμμίτη, έχει 348 μέτρα ύψος, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του όγκου του, βρίσκεται κάτω από την γη.

Η αναρρίχηση στο  Uluru είναι δημοφιλής για τους επισκέπτες, παρά το γεγονός ότι υπήρξαν τουλάχιστον 35 θάνατοι που σχετίζονται με την επικίνδυνη αυτή, ψυχαγωγική  δραστηριότητα.

Οι ιθαγενείς δεν ανεβαίνουν στο Uluru, λόγω της μεγάλης πνευματικής σημασίας που έχει γι΄ αυτούς. Επίσης ζητούν από τους τουρίστες να μην «βεβηλώνουν» την ιερότητα του βράχου κάνοντας αναρρίχηση, ενώ απαγορεύουν την φωτογράφιση ορισμένων τμημάτων του, τα οποία συνδέονται με τις παραδοσιακές πεποιθήσεις τους. Εμείς , σεβόμενοι την επιθυμία των ιθαγενών, αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο του βράχου, πράγμα που μας  πήρε τουλάχιστον 3 ώρες πεζοπορίας !!!

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η «Κατάρα του βράχου». Είναι μια κατάρα για όσους παίρνουν μαζί τους ενθύμιο, ένα κομμάτι του Uluru.

Σε μια γωνιά του «Πολιτιστικού Κέντρου Uluru», υπάρχει ένα ντοσιέ το οποίο, οι Επιμελητές του πάρκου αποκαλούν «Βιβλίο της συγνώμης». Εκεί, είναι καταχωρημένα εκατοντάδες γράμματα από όλο τον κόσμο.

Άνθρωποι οι οποίοι «βούτηξαν» ένα κομμάτι από τον ιερό βράχο, τους βρήκε μεγάλη δυστυχία και στην συνέχεια επέστρεψαν το «λάφυρο» τους, ζητώντας συγγνώμη.

Διάβασα αρκετές από αυτές τις επιστολές και όλες έχουν ένα κοινό σημείο. Γράφουν: «Γοητευμένος από το Uluru,  ήθελα να έχω ένα κομμάτι του μαζί μου. Αντιλαμβάνομαι τώρα ότι ήταν λάθος. Παρακαλώ επιστρέψτε το βράχο στη δικαιωματική θέση του…».

Κάτι ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι, οι περισσότερες  επιστολές που έρχονται από όλο τον κόσμο, έχουν χρωματιστεί στις άκρες τους, με  κόκκινο χρώμα σαν σκουριά, από το κομμάτι του ιερού βράχου που τις συνοδεύει.

Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση αυτό, προφητεία ή πρόληψη, αλλά με γοητεύει η σκέψη πως ο « βράχος» εκδικείται τους κλέφτες!

(Μακάρι να ήταν «τιμωρός» και ο ιερός βράχος της Ακρόπολης. Ίσως, να είχε λιγότερες καταστροφές από τους ιερόσυλους.)

Κυριακή 5 Σεπτέμβρη 2010

Πέρασα δυο μέρες στο Ουλούρου, μιλώντας με πολλούς Αυστραλούς στο Πάρκο και το Πολιτισμικό Κέντρο προσπαθώντας να μάθω περισσότερα για τους αυτόχθονες.

Οι αυτόχθονες ιθαγενείς είναι οι πρώτοι κάτοικοι της αυστραλιανής ηπείρου και των κοντινών νησιών.

Ο πολιτισμός τους, είναι ένας από τους παλαιότερους συνεχείς πολιτισμούς στον πλανήτη. Πρόσφατα, η παρουσία των ιθαγενών στην Αυστραλία χρονολογήθηκε για τουλάχιστον 40.000 χρόνια πριν.

Το κεντρικό σημείο της πολιτιστικής τους παράδοσης είναι η «ενότητα με τη φύση».

Δηλαδή: « Κατανάλωσε όσο χρειάζεσαι και όχι όσο μπορείς», «δείξε σεβασμό στη φύση και το περιβάλλον». Για την παράδοση των Ιθαγενών, η φύση και το τοπίο είναι συγκρίσιμα σε σημασία με τη Βίβλο στο χριστιανικό πολιτισμό.

Ευδιάκριτα βράχια, φαράγγια, ποτάμια, καταρράκτες, νησιά, παραλίες και άλλα φυσικά χαρακτηριστικά – όπως ήλιος, φεγγάρι, και αστέρια, καθώς και τα ζώα – έχουν τις δικές τους ιστορίες για τη δημιουργία και τη διασύνδεση τους. Όλα είναι ιερά.

Το περιβάλλον είναι πλέον η ουσία της Αυστραλίας όμως οι ιθαγενείς το γνώριζαν  και το σέβονταν χιλιάδες χρόνια πριν…

Η Αυστραλία είναι μια από τις χώρες που έχουν αρνητική φήμη στον κόσμο, εξαιτίας της γενοκτονίας που είχε διαπραχθεί, εναντίων των φύλων των ιθαγενών.

Δυστυχώς και σήμερα ακόμα, υπάρχουν πολλά και ποικίλα προβλήματα με τους λίγους εναπομείναντες ιθαγενείς. Κατ ‘αρχάς, υπάρχουν σημαντικά θέματα υγείας και εκπαίδευσης, που αναγνωρίζονται, αλλά δεν αντιμετωπίζονται. Στην κεντρική Αυστραλία ο μέσο όρος θνησιμότητας τους είναι 43 χρονών.

Χρόνια προβλήματα υγείας, συμπεριλαμβανομένων, κατάχρησης αλκοόλ, χρήσης ναρκωτικών, υποσιτισμός, διαβήτης, φυλετική διάκριση, αστυνομική βία βιασμοί και επιθέσεις, είναι θέματα που αντιμετωπίζει ο πληθυσμός των ιθαγενών σε καθημερινή βάση.

Δευτέρα 6 Σεπτέμβρη 2010

Μαγεμένοι από τον μυστικισμό του Ουλούρου, φύγαμε από την περιοχή και μετά από τετράωρη πεζοπορία στο πανέμορφο φαράγγι Kings Canyon, η παρέα μας ολοκλήρωσε το οδοιπορικό της στο Alice Springs, που βρίσκεται στο κέντρο της Αυστραλίας.

Εδώ θα κάνουμε ένα  μεγάλο γλέντι, θα πούμε τα «αντίο» μας και  θα σκορπιστούμε  σε διαφορετικά σημεία του ορίζοντα.

Τρίτη 7 Σεπτέμβρη 2010

Πίσω στο Νότο. Εκεί ,συναντώ τον Στιβ ένα φίλο Αυστραλό συνταξιδιώτη που είχα γνωρίσει στην Ζιμπάμπουε και μαζί πάμε στο Kangaroo Island.

Το «Νησί του καγκουρό» είναι τρίτο σε μέγεθος νησί της Αυστραλίας νοτιοδυτικά της Αδελαΐδας και φημίζεται για το μέλι του και για το αρχαιότερο ιερό των μελισσών στον κόσμο. Όπως δοκιμάζουμε τις διάφορες ποικιλίες κρασιού, εκεί, έκανα δόκιμη σε διάφορες ποικιλίες μελιού!!!

Το Kangaroo Island, είναι επίσης, ένα από τα δημοφιλέστερα τουριστικά αξιοθέατα της Νότιας Αυστραλίας.

Επίκεντρο και μαγνήτης των τουριστών η φυσική ομορφιά του Εθνικού Πάρκου «Flinders Chase», που περιλαμβάνει αξιοσημείωτους βράχους, φάρους (σε ένα από αυτούς, μείναμε μερικές μέρες και πραγματικά, ήταν από τα πιο όμορφα μέρη που έχω μείνει) και πολλαπλά μονοπάτια για περπάτημα όπου καταλήγουν σε καταρράκτες, έρημες παραλίες και σπηλιές με φώκιες!

Αξιοπερίεργο της περιοχής, το φαινόμενο της «Μικρής Σαχάρας», η οποία περιλαμβάνει τεράστιες αμμοθίνες στα νότια παράλια και φυσικά τα άπειρα καγκουρό που χοροπηδάνε τριγύρω σου.

Τα βράδια μέναμε στον φάρο, δίπλα στο τζάκι, με τον αέρα να λυσσομανά έξω, παίζοντας επιτραπέζια με στοίχημα, ο χαμένος να πλύνει τα πιάτα. (Με πολλή χαρά έχω να πω, ότι επί 4 μέρες δεν έπλυνα ούτε πιρούνι!)

Σάββατο 11 Σεπτέμβρη 2010

Τι πιο ωραίο τέλος για τον υπέροχο αυτό μήνα στην Αυστραλία από το να επισκεφτώ την γνωστή κοιλάδα Barossa. Η Barossa Valley είναι μία από τις παλαιότερες περιοχές παραγωγής κρασιού της Αυστραλίας.

Ατελείωτοι αμπελώνες στη μέση των οποίων αναδύονται μικρά οικογενειακά οινοποιία.

Εκεί μπορείς να δοκιμάσεις διάφορες ποικιλίες κρασιού, την καινούρια σοδειά και τα best sellers! Σε κάθε οινοποιείο προσφέρονται για δοκιμή, έως και 4 κρασιά.

Κανονικά πίνεις μια μικρή γουλιά κάνεις τα σχόλια σου, την φτύνεις, πίνεις νερό για να καθαρίσεις την «παλέτα» σου και συνεχίζεις. Εγώ το πήγα διαφορετικά: έπινα το κρασί που μου άρεσε και έφτυνα αυτό που δεν μου άρεσε… Κατά  συνέπεια μετά το έβδομο οινοποιείο μου φαινόντουσαν όλα ιδία!!

Καινούρια λέξη: Brekkie, είναι το πρωινό…

Καινούρια γεύση:  Λουκάνικα από καμήλα και εκπληκτικά μπιφτέκια από Εμού (ένα πουλί που μοιάζει με στρουθοκάμηλο) όλα στα κάρβουνα!

Κρεατοφαγικός παράδεισος! Και φυσικά παγωτό μέλι στο νησί τού καγκουρό!

Καινούριος ήχος: Το αγαπημένο μας τραγούδι «Come To Australia» από τους  Scared Weird Little Guys. Απαριθμεί όλα τα θανατηφόρα έντομα, ζώα, ψάρια και ερπετά που ζουν στην Αυστραλία!!!

1/ 2: Σεληνιακό τοπίο που θυμίζει την ταινία Mad Max στο Κούπερ Πέντι!

3: Ιθαγενής πλανόδιος τραγουδιστής, στο Alice Springs

4: Σπίτια – σπηλιές στο Κούπερ Πέντι

6: Άγρια και έρημα τόπια στον δρόμο του Ωκεανού.

8: Ταΐζοντας τους λαίμαργους πελεκάνους

9/ 10: Ηλιοβασίλεμα και ανατολή από το σαγηνευτικό Ουλούρου

11: Γκλαντέμπο, η λίμνη άλατος

12: Ο φάρος που έμεινα στο Νησί του Καγκουρό

13: οι «Αξιοσημείωτοι Βράχοι» στο Νησί του Καγκουρό είναι σύμπλεγμα παράξενα σχηματισμένων βράχων, στη κορυφή ενός γκρεμού. Μοιάζουν σαν να έχουν τοποθετηθεί εκεί από ένα αόρατο γιγάντιο  καλλιτέχνη!

14: Η Έχιδνα είναι το μόνο θηλαστικό που κάνει αυγά. Είναι εξαιρετικά ντροπαλή και δύσκολα μπορείς να την φωτογραφίσεις!

15: Γυμνό το τοπίο, στη Μικρή Σαχάρα!!

16: Ο Wedge-tailed Eagle είναι ένα είδος αετού που ζει στην Αυστραλία και θεωρείται από τα μεγαλύτερα αρπακτικά πουλιά στον κόσμο, με άνοιγμα φτερών 2.27μ!!!

18: …ο χάρτης ανάποδα!

19: Ταΐζοντας το Τζόι. Πολλά μωρά καγκουρό μένουν ορφανά από τροχαία ατυχήματα…

20: Φώκιες που λιάζονται στο νησί των καγκουρό

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 1

Από την τροπική και γραφική Ταϊλάνδη, πέρασμα στην σύγχρονη και μοντέρνα Αυστραλία. Από τη υγρή ζέστη, τα καταπράσινα πυκνά δάση, το τσίλι και τους… κοριούς, μετά από μερικές ώρες πτήσης προσγειώνομαι στο κρύο, τα βραχώδη τοπία, τα ανοιχτά λιβάδια, στην μεγαλούπολη, πίσω στον δυτικό τρόπο ζωής!

Έχοντας περάσει τους τελευταίους οκτώ μήνες σε ασιατικό έδαφος, αποφασισμένη να ζήσω και να τραφώ με τον ασιατικό τρόπο, νοιώθω πως όλη αυτή η προσπάθεια μου έχει δημιουργήσει ένα δυνατό «σύνδρομο στέρησης» για δυτικό φαγητό… και καλό κρασί!

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Φτάνω λοιπόν στο Σίδνεϊ, την πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της Αυστραλίας. Βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή της Αυστραλίας, προς την πλευρά της θάλασσας της Τασμανίας και ο πληθυσμός του αποτελείται από μια κοσμοπολίτικη γκάμα ανθρώπων από πολλά και διάφορα μέρη του κόσμου.

Το Σίδνεϊ, ιδρύθηκε μόλις το 1788 και ήταν η πρώτη Βρετανική αποικία στην Αυστραλία.

Με το που πάτησα το πόδι μου στην πόλη, πρώτη μου φροντίδα να βρω στέγη. Στην τύχη, επιλέγω ένα φτηνό δωμάτιο στο προάστιο Κιριμπίλλι και φυσικά, βρίσκομαι μπροστά στις ανάλογες εκπλήξεις: το δωμάτιο είναι λίγο μεγαλύτερο από ντουλάπα.

Η τουαλέτα δέκα μέτρα μακριά και πρέπει να πηγαίνω εκεί, διασχίζοντας ένα κήπο… Όμως πέρα από αυτές τις «λεπτομέρειες» η περιοχή είναι  εκπληκτική !

Το Κιριμπίλλι (Kirribilli) είναι ένα από τα μεγαλύτερα προάστια του Σίδνεϊ,

με πολύ ενδιαφέροντα αρχοντικά που χτίστηκαν στη δεκαετία ’40 – ’50 και είναι η περιοχή όπου μένουν πολλοί διακεκριμένοι Αυστραλοί, όπως ο πρωθυπουργός κ.α.

Με ορμητήριο το δωμάτιο – ντουλάπα, έκανα μεγάλους περιπάτους γύρο από το λιμάνι Τζάκσον. Επισκέφτηκα την διάσημη για την αρχιτεκτονική της και όχι μόνο Όπερα του Σίδνεϊ και την χαρακτηριστική Γέφυρα Harbour που κυριαρχεί σε περίοπτη θέση πάνω από την πόλη.

Επί τέσσερις μέρες προσπάθησα να χαρώ όλα εκείνα που μου είχαν λείψει τόσο πολύ από την «δυτική» ζωή μου, επικεντρώνοντας κυρίως το ενδιαφέρον μου στις γαστρονομικές απολαύσεις!

Ανάμεσα σε καφέ και εστιατόρια με μπριζόλες, μπόλικη μπύρα και κρασί, γνώρισα δύο ακόμα, νέους φίλους – ταξιδευτές. Τον βλοσυρό Γερμανό φοιτητή Ράινα και την χαριτωμένη Ελβετίδα οικονομολόγο Νικόλ. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε να ανακαλύψουμε την Αυστραλία!

Τέταρτη 25 Αυγούστου 2011

Επίσκεψη την Καμπέρα, πρωτεύουσα της Αυστραλίας. Βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Αυστραλίας και επιλέχθηκε να γίνει πρωτεύουσα της χώρας το 1908.

Η απόφαση αυτή πάρθηκε – ως συμβιβαστική λύση- για να δοθεί ένα τέλος μεταξύ της αντιπαλότητας του Σίδνεϊ και της Μελβούρνης, (τις μεγαλύτερες πόλεις της Αυστραλίας) οι οποίες διεκδικούσαν για λογαριασμό τους, τον τίτλο της «πρωτεύουσας».

Η Καμπέρα, είναι ίσως η μόνη πόλη της Αυστραλίας, που έχει σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από το μηδέν. Η κατασκευή της άρχισε το 1913 και πραγματικά έχει θαυμάσιο σχεδιασμό. Αυτό βλέπει κάποιος περπατώντας στις λεωφόρους, τα πάρκα της και παρατηρώντας τα διάφορα κτήρια.

Και μετά την πόλη, ώρα να εξερευνήσαμε άλλες περιοχές. Χρειάστηκαν αρκετές ώρες οδήγησης με το αυτοκίνητο, για να φτάσουμε στη χιονισμένη λίμνη Jindabyne. Πρόκειται για τεχνητή λίμνη στο ποτάμι

Snowy River το οποίο βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές των χιονισμένων ορεινών όγκων της Νέας Νότιας Ουαλίας.

Αυτό που θα είχε πολύ ενδιαφέρον – αν υπήρχε καλός καιρός-  θα ήταν να κάναμε καταδύσεις, για να δούμε το χωριό που χρειάστηκε να θαφτεί στον πυθμένα της λίμνης.

Δυστυχώς, είχε τόσο κρύο, ώστε αναγκαστήκαμε να περάσουμε την μέρα μας, δίπλα στο τζάκι, πίνοντας ζεστή σοκολάτα και ακούγοντας ιστορίες για το βυθισμένο χωριό… από τους ντόπιους!!!

Σάββατο 28 Αυγούστου 2011

Μελβούρνη. H δεύτερη πυκνοκατοικημένη πόλη στην Αυστραλίας βρίσκεται σε ένα μεγάλο φυσικό κόλπο, το γνωστό Port Phillip.

Η Μελβούρνη ιδρύθηκε το 1835  και σήμερα, είναι το κέντρο των τεχνών, τού εμπορίου, της βιομηχανίας, της εκπαίδευσης, της ψυχαγωγίας, του αθλητισμού και τού τουρισμού. Πάντως, ο γνωστός ανταγωνισμός με το Σίδνεϊ συνεχίζεται κανονικά!

Επίσης η Μελβούρνη για μας τους Έλληνες είναι – κατά κάποιο τρόπο- «οικεία» πόλη, αφού  φιλοξενεί ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών από την Ελλάδα που άρχισαν να καταφθάνουν εκεί  στα μαύρα χρόνια της δεκαετίας του 1950, μετά την Γερμανική κατοχή…

Σύμφωνα με την απογραφή του 2006, το σύνολο των Αυστραλών πολιτών που έχουν ελληνική καταγωγή, είναι πάνω από 350 χιλιάδες.

Έτσι, καθώς «μυρίζομαι» κάπου, κάτι ελληνικό, παρατώ τα πράγματα μου σε ένα βρωμερό και τρισάθλιο Χόστελ και φεύγω βιαστικά για να περιπλανηθώ, πρώτα στην πελώρια παραλία και αμέσως μετά στην καρδία της πόλης. Απώτερος στόχος μου να βρω… σουβλάκια και Έλληνες!

Αποστολή εξετελέσθη! Η χαρά απερίγραπτη! Επιστροφή στις ρίζες, έστω και για λίγο!

Αφήνοντας πίσω την πόλη, διασχίζουμε καταπράσινα αλλά και… κατάμαυρα δάση. Κουβεντιάζοντας με τους δασοφύλακες έμαθα για τις δασικές πυρκαγιές που εμφανίζονται συχνά στην ύπαιθρο καθώς και σε περιοχές  άγριας φύσης.

Πολλές φορές- όπως μας είπαν – οι πυρκαγιές έχουν ευεργετικά αποτελέσματα για τις ζώνες άγριας φύσης. Μερικά είδη φυτών εξαρτώνται από τις συνέπειες της πυρκαγιάς για την ανάπτυξη και την αναπαραγωγή τους, και στη Αυστραλία, η ελεγχόμενη καύση, είναι σύνηθες φαινόμενο, κάτι που έκαναν άλλωστε, πολλά χρόνια πριν και οι ιθαγενείς. Καίνε δηλαδή, μια δασική έκταση υπό έλεγχο, για να βοηθήσουν την ανάπτυξη του δάσους. (Όχι για να κτίσουν σπίτια!…)

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Οδοιπορικό στον (Great Ocean Road) τον «Δρόμο του Μεγάλου Ωκεανού». Πρόκειται για πανέμορφη παραθαλάσσια λεωφόρο 243 χιλιομέτρων, η οποία απλώνεται δίπλα στην νοτιοανατολική ακτή της Αυστραλίας.

Κατά μήκος αυτού του εκπληκτικού οδοιπορικού, είδα διάφορα αξιοθέατα με υπέροχους σχηματισμούς από την φύση και έμεινα έκπληκτη από τον τρόπο με τον οποίο οι Αυστραλοί αξιοποιούν κάθε φυσική  ομορφιά της χώρας τους, διατηρώντας τον απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον.

Ένα από τα «γλυπτά» της φύσης που θαυμάσαμε, είναι ο «Σχηματισμός των Δώδεκα Αποστόλων», ένα σύμπλεγμα οκτώ ασβεστολιθικών πετρωμάτων τα οποία προεξέχουν από την θάλασσα, στο «Port Campbell National Park».

Αρχικά οι ασβεστόλιθοι ήταν δώδεκα, εξ ου και το όνομα του «γλυπτού». Όμως, εξ αιτίας της διάβρωσης έχουν μείνει -μέχρι σήμερα- μόνο οκτώ. Σε λίγα χρόνια, φοβάμαι, πως το σύμπλεγμα θα λέγεται … «Ο Απόστολος»!

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία συνοδεύει το επίσης εντυπωσιακό φαράγγι

«Loch Ard», που πήρε το όνομά του από το πλοίο «Clipper Loch Ard» το οποίο βυθίστηκε την 1η  του Ιούνη του 1878, πλησιάζοντας στο τέλος του τρίμηνου ταξιδιού του, από την Αγγλία στην Μελβούρνη.

Από τους πενήντα τέσσερις επιβάτες και το πλήρωμα, μόνο δύο επέζησαν:  ο Tom Pearce, μαθητευόμενος του πλοίου, και η Eva Carmichael, μια Ιρλανδή  αριστοκρατικής καταγωγής, η οποία  μετανάστευε με την οικογένειά της στην Αυστραλία. Και οι δύο ήταν 18 ετών.

Σύμφωνα με τα  αρχεία της εποχής, ο Τομ έσωσε την Εύα από το νερό αφού άκουσε τις κραυγές της για βοήθεια. Έπειτα σκαρφάλωσε στο φαράγγι για να ζητήσει βοήθεια από τους χωρικούς της περιοχής.

Μετά τη διάσωση τους και ενώ όλα τα media της εποχής, περίμεναν ένα «ευτυχές τέλος», όμως η Εύα επέστρεψε στην Ιρλανδία, και ο Τομ παρασημοφορήθηκε…

Έτσι το κοινό δεν μπόρεσε να «ζήσει» το πρώτο celebrity παραμύθι που τόσο πολύ επιθυμούσε!

Το οδοιπορικό στην Αυστραλία  συνεχίζεται…

Καινούρια λέξη: «Joey». Τζόι, λένε οι Αυστραλοί τα μωρά των καγκουρό, όσο αυτά μένουν στο μάρσιπο της μητέρας τους. Δεδομένου όμως, ότι το «Τζόι» είναι και όνομα, εγώ νόμιζα ότι έτσι τα «βαφτίζουν».

Καινούρια γεύση: Φιλέτα από καγκουρό! Εξαιρετικά!

Καινούριος ήχος: Φυσικά, το «ντιτζερίντου»  (didgeridoo). Είναι πνευστό όργανο που αναπτύχθηκε από τους ιθαγενείς περίπου 1.500 χρόνια πριν και είναι ακόμα σε ευρεία χρήση σήμερα, τόσο στην Αυστραλία καθώς, και σε όλο τον κόσμο. Περιγράφεται ως μια φυσική ξύλινη τρομπέτα και ο ήχος του είναι μαγευτικός!

2/ 3: Η χαρακτηριστική πρωτότυπη αρχιτεκτονική της Όπερας του Σίδνεϊ

4/ 9: Φιλικοί και εξοικειωμένοι πολύχρωμοι παπαγάλοι παντού στην πόλη και την εξοχή

5/ 6: Επίσκεψη στα εντυπωσιακά ενυδρεία του Σίδνεϊ!! Καρχαρίες και θαλάσσιοι ελέφαντες

7: Χαρακτηριστική τέχνη των ιθαγενών

8: Χαριτωμένα κοάλα παντού στα δέντρα!

10/ 11: Γλυπτά της φύσης, σχηματισμοί από ασβεστόλιθο στο φαράγγι  Loch Ard

12: Νεαρή φάλαινα παίζει στο νερό

13: Ορμητικοί καταρράχτες

14: Προσοχή καγκουρό σε δράση!

15: Καγκουρό σε αδράνεια!

16: Παγωνιά δίπλα στη λίμνη Jindabyne

17: Παραλία στη Μελβούρνη

18: Σε μια ‘πόλη’ με 12 κατοίκους, ένα κατάστημα τα κάνει όλα!

19: Αυτοσχέδια ταχυδρομικά κουτιά

ΤΑΪΛΑΝΔΗ 2

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Επίσκεψη στο Λόπ Μπούρι. Το αξιοθέατο εδώ, δεν είναι ακριβώς οι ναοί, αλλά οι εκατοντάδες μαϊμούδες που ζουν στο κέντρο της πόλης – ειδικά γύρω από τους ναούς Prang Sam Yot και Sarn Phra Karn.

Τις ταΐζουν οι κάτοικοι της περιοχής και επειδή είναι εξοικειωμένες με τους ανθρώπους, κλέβουν ότι μπορούν και ιδιαίτερα τρόφιμα από απρόσεκτους τουρίστες. Φυσικά, εγώ δεν αποτέλεσα εξαίρεση, αν και την γλύτωσα με μικρές απώλειες: μου «βούτηξαν» μόνο, ένα μπουκάλι νερό!

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Ώρα για ξεκούραση στο εξωτικό νησί Ko Sοmet, ένα από τα εκατοντάδες νησιά της Ταϊλάνδης. Βρίσκεται στην ανατολική ακτή, περίπου 220 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Μπανγκόκ και είναι το μεγαλύτερο και δυτικότερο στο σύμπλεγμα νησιών της περιοχής.

Στο παρελθόν, το Ko Sοmet, ονομαζόταν «Νησί του μαγικού κρυστάλλου» εξαιτίας ενός παλιού μύθου, που λέει ότι ήταν καταφύγιο πειρατών που φύλαγαν σε σπηλιές αμύθητους θησαυρούς και πως μέχρι και σήμερα, υπάρχουν θαμμένοι κάπου στο νησί. (Καλά θα ήταν να βρίσκαμε και εμείς κάτι από τους θησαυρούς, αλλά ατυχήσαμε!)

Εξαιρετικό ενδιαφέρον στο νησί παρουσιάζει το «Εθνικό Πάρκο Khao Laem Ya», ο δημοφιλέστερος προορισμός για τους ντόπιους τουρίστες, μιας και βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την Μπαγκονγκ.

Δεδομένου επίσης, ότι το Ko Sοmet είναι υπό την προστασία της Διεύθυνσης Εθνικών Δρυμών της κυβέρνησης της Ταϊλάνδης, έχει γλυτώσει από την «τουριστική ανάπτυξη» αλλά και από την «πλημμύρα» των μεγάλων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων.

Έμεινα σε ένα ψαροχώρι, μισή ώρα με τα πόδια από το πάρκο, όπου το ηλεκτρικό έπεφτε μετά από κάθε τροπική καταιγίδα (δηλαδή καθημερινά).

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Όποτε έσκαγε ήλιος, έτρεχα στην παραλία για μπάνιο, αφού μετά από λίγο- κατά κανόνα – θα ξέσπαγε τροπική καταιγίδα! Ωστόσο, το «πρόγραμμα» του καιρού έκανε και κάποια διαλείμματα, όπως το συγκεκριμένο βράδυ που θα μου μείνει αξέχαστο διότι είχε καθαρό ουρανό.

Έτσι, βρέθηκα καθισμένη στις ξαπλώστρες, στη μέση της παραλίας, δίπλα σε ένα τραπεζάκι χωμένο στην άμμο, να πίνω μπύρες, ακούγοντας παράξενες μουσικές και παίζοντας χαρτιά με δυο Ταϊλανδούς και έναν Άγγλο. Παίζαμε για μπισκότα σοκολάτας! Ηττήθηκα κατά κράτος! Τουλάχιστον μοιράστηκαν τα μπισκότα μαζί μου, αφού με λυπήθηκαν για την παταγώδη ήττα μου! Έπεσε πολύ γέλιο!

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Μετά από μια εβδομάδα χαλάρωσης στο νησί Κο Σομέτ, πάω στο Σουριν. Το Σουριν είναι μια πόλη στη βόρεια Ταϊλάνδη, που φημίζεται για τους πολυάριθμους δυτικούς κατοίκους της.

Έμεινα σε ένα σπίτι μαζί με δυο εθελοντές και εκεί, «βίωσα» τους διάσημους  κοριούς της Ταϊλάνδης!!! Αφού το πρώτο βράδυ έγινα «γεύμα» σε στρατιές πεινασμένων κοριών, αποφάσισα την επομένη να αλλάξω στρώμα, μπας και γλιτώσω. Μάταια ! Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθώ μια ακόμα επιδρομή, «ταΐζοντας» και τους υπόλοιπους πεινασμένους κοριούς. Από το τρίτο βράδυ – και αφού πέταξα και τα δύο στρώματα έξω από το δωμάτιο – κοιμήθηκα στο πάτωμα! Ήταν η μόνη σωτηρία!!!

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Ακολουθώντας μια πανέμορφη διαδρομή μέσα στο πυκνό δάσος, έφτασα στο Κέντρο Βοτανικής Ιατρικής, ένα ξύλινο κτίσμα, πνιγμένο στο πράσινο. Έτσι όπως το αντίκρισα, νόμιζα πως από μέσα του θα ξεπηδήσει η κακιά μάγισσα του παραμυθιού.

Αντιθέτως, με υποδέχτηκαν δυο συμπαθέστατες Ταϊλανδέζες που μου έδειξαν δυο μεγάλα θεραπευτικά μυστικά της Ασίας: 1) πως κατασκευάζεται το Tiger Balm (το βάλσαμο του τίγρη) και 2) πως να κάνω ταϊλανδέζικο μασάζ.

Το Tiger Balm αρχικά αναπτύχθηκε το 1870 από ένα βοτανολόγο. Η ονομασία του, οφείλεται στο γεγονός ,ότι αρχικά περιείχε οστά από τίγρη – συστατικό στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική που χρονολογείται πριν από 1.500 χρόνια για τη θεραπεία του πόνου. Τώρα πλέον αποτελείται αποκλειστικά από φυτικά υλικά (έλαια μέντας, γαρύφαλλου, δυόσμου, κάμφορα, βαζελίνη, και βάση παραφίνης). Θεραπεύει, ημικρανίες ,  τσιμπήματα κουνουπιών, βήχα, πόνο στο στομάχι κ.α.

Μπορώ να πω ότι χρησιμοποίησα το παρασκεύασμα που έφτιαξα μόνη μου, στα τσιμπήματα των κοριών και ήταν αρκετά αποτελεσματικό. Στο τέλος πάντως, χρειάστηκα αντισταμινικά!

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Ξεκούραση και χαλάρωση με απολαυστικότατο δίωρο μασάζ από την κορυφή έως τα νύχια.

Και τώρα, ανανεωμένη, παίρνω τον δρόμο με προορισμό ένα χωριό όπου παρασκευάζουν μετάξι. Στα μεταξουργία του, παρακολούθησα τον τρόπο  κατασκευής και θαύμασα τα πανέμορφα σχεδία και χρώματα του υπέροχου αυτού υφάσματος.

Είδα (και έπιασα) μεταξοσκώληκες, και παρακολούθησα όλη την διαδικασία παρασκευής του μεταξιού, από τις κάμπιες στα κουκούλια, την επεξεργασία, τον χρωματισμό, την ύφανση και φυσικά το τελικό προϊόν.

Εντυπωσιακά επίσης είναι τα κοσμήματα και τα διακοσμητικά που φτιάχνονται  από τα κουκούλια του μεταξοσκώληκα. Είναι συναρπαστικό να δει κανείς, όλη αυτή την διαδικασία!

Δευτέρα 16  Αυγούστου 2010

Επίσκεψη στο Χωριό των Ελεφάντων (Tha Lad), όπου «γνώρισα» τα μόλις 5 μηνών δίδυμα αρσενικά ελεφαντάκια, τα «χαϊδεμένα» του χωριού. Τα ποσοστά διδύμων γεννήσεων παχύδερμων είναι πολύ σπάνια, ενώ και τα ποσοστά επιβίωσης τους, είναι εξαιρετικά χαμηλά. Οπότε, τα χαριτωμένα «μωρά» δικαιολογημένα ήταν το καμάρι του χωριού.

Οι ελέφαντες χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στην Ταϊλάνδη. Είναι κάτι σαν εθνικό σύμβολο, αν και ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί δραματικά από 100.000 στις αρχές του 20ου αιώνα, στον αριθμό των περίπου 4.000, σήμερα. Στο χωριό όπου το κάθε νοικοκυριό έχει τον ελέφαντα του, υπάρχει νεκροταφείο ελεφάντων όπως επίσης και ναός των ελεφάντων!

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Wat Pa Maha Chedi Kaew. Ένα ακόμα πολύ γνωστό αξιοθέατο της Ταϊλάνδης, ο «Ναός των Εκατομμυρίων Μπουκαλιών». Το απόλυτο της ανακύκλωσης!!

Πρόκειται για σύγχρονο αντισυμβατικό βουδιστικό ναό στην περιοχή  Khun Han, χτισμένο με περισσότερα από ένα εκατομμύριο ανακυκλωμένα άδεια μπουκάλια μπύρας, ο οποίος αποτελείται από δυο κεντρικούς ναούς και καταλύματα των μοναχών!

Η κατασκευή ξεκίνησε το 1984. Εκτός από την μοναδικότητα του υλικού, ο ναός είναι εξαιρετικά καλόγουστος και αρχιτεκτονικά ενδιαφέρον!

Μια πολύ όμορφη «τελεία» για το τέλος τον οκτώ μηνών που πέρασα στην μυστηριώδη και παράξενη Ασία. Ανυπομονώ να αλλάξω ήπειρο!

Καινούρια λέξη: «Πρικ Ται Πορν» λέγεται το αλεσμένο πιπέρι!

Καινούρια γεύση: Βατράχια και ακρίδες τηγανητά, παχουλά μυρμήγκια με τσίλλι και lemongrass, πόδια κότας με μπαχαρικά! Σας άνοιξε μήπως η όρεξη;

Καινούριος ήχος: Εκατοντάδες καμπάνες να χτυπάνε ταυτόχρονα στο ναό των «χιλίων καμπανών». Μαγευτικός, παράξενος ήχος.

1: Σακουλες με σαμπουαν!

2: στιγμιότυπο από το καΐκι, πηγαίνοντας στο Κο Σομέτ

3/ 4/ 5: Κο Σομέτ, τροπικός παράδεισος

6: Εδέσματα για… όλα τα γούστα!

7: Μεταξοσκώληκες

8: Μετάξι πάνω στον αργαλειό

9: χειροτεχνήματα από τα κουκούλια

10/ 11: Δα Λαπ, το χωριό των ελεφάντων

12/ 13: Uthumphon Phisai, ερείπια χτισμένα μεταξύ 11ο και 13ο αιώνα.

14: Περιποίηση λουξ, έτσι σερβίρανε το αναψυκτικό!

15/ 16: Λεπτομέρειες από το ναό Wat Pa Maha Chedio Kaew, ο οποιός είναι χτισμένος με μπουκάλια!

18: Λαπ Μπούρι, εκεί που ‘βασιλεύουν’ οι μαϊμούδες!

19: Βουδιστές μοναχοί

ΤΑΪΛΑΝΔΗ (1)

Γοητευμένη από την Ινδοκίνα, περνώ με λεωφορείο τα σύνορα της Καμπότζης, με προορισμό την Ταϊλάνδη. Στη διαδρομή οι βίαιες καταιγίδες εναλλάσσονταν με γλυκές ηλιοφάνειες και το τροπικό τοπίο ήταν σαν μαγική εικόνα.

Μετά από πέντε ώρες διαδρομής, βρίσκομαι στην κοσμοπολίτικη Μπανκόνγκ, την πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Ταϊλάνδης. Κόσμος, βουητό, φώτα, μαγαζιά.

Μια μεγαλούπολη με όλα τα γνώριμα «αξεσουάρ»: ηχορύπανση, μόλυνση, πολυκοσμία και βρώμα! Μεγάλη αντίθεση από τα ήσυχα τροπικά χωριουδάκια που διέσχιζα λίγες ώρες πριν.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Βρίσκομαι στη καρδιά της Μπανκόνγκ και συγκεκριμένα στον δρόμο Κάο Σαν, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί – και όχι αδίκως – ως το κέντρο του «σύμπαντος των ταξιδευτών» (backpackers).

Εδώ συγκεντρώνονται ταξιδευτές από όλα τα μέρη του κόσμου, να ψωνίσουν, να ανταλλάξουν ιστορίες από τις περιπέτειες και τις εμπειρίες τους και να ξαποστάσουν προετοιμάζοντας τους καινούριους προορισμούς τους.

Είναι απίστευτο και μαζί γοητευτικό, που μέσα σε ένα δρόμο, περίπου ενός χιλιομέτρου και μερικούς μικρούς παράδρομους, χώρεσαν όλα όσα έλκουν τους ταξιδιώτες: αμέτρητοι φτηνοί ξενώνες, internet cafe, μπαρ και κλαμπ, εστιατόρια, αίθουσες μασάζ ή «μασάζ», ταξιδιωτικά γραφεία, βιβλιοπωλεία,υπαίθριες αγορές και φυσικά αμέτρητα  μικροσκοπικά τατουάζαδικα.

Και όλα αυτά, μέσα σε ένα υπέροχο κλίμα ευφορίας και ανεμελιάς. Ένα κλίμα του στιλ «ότι να ‘ναι» .

Ενθουσιασμένη, αφήνω τον σάκο μου στο μοντέρνο ξενοδοχείο μου. Βιάζομαι να απολαύσω την μεθυστική ατμόσφαιρα!

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Επίσκεψη στο εντυπωσιακό «Μεγάλο Παλάτι» (Grand Palace). Πρόκειται για συγκρότημα κτιρίων που χρησιμοποιήθηκε ως επίσημη κατοικία των βασιλέων της Ταϊλάνδης, από τον 18ο αιώνα και μετά.

Εκτός από εξαιρετικά μεγάλο, το Παλάτι, είναι και εξαιρετικά χρυσό!! Είναι ολοφάνερο ότι το μήνυμα εδώ, είναι η επίδειξη ατελείωτης πολυτέλειας. Στολισμένο με χρυσό – όπου μπορεί να πάει ο χρυσός – σε τοιχογραφίες και σε αγάλματα, ενώ παντού βλέπεις ημιπολύτιμους λίθους.

Είναι ένας χώρος που ο μινιμαλισμός σίγουρα θα έβαζε τα κλάματα, αλλά και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το «άνωθεν μήνυμα ελήφθει»!!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της «τρελής» πολυτέλειας «Ο Σμαραγδένιος Βούδας», ένα αγαλματίδιο με 45 εκατοστά ύψος περίπου, φτιαγμένο από πράσινο jadeite (το οποίο δεν είναι σμαράγδι) ντυμένο με φύλλα χρυσού, που φυλάσσεται στο Ναό του «Σμαραγδένιου Βούδα», μέσα στο Μεγάλο Παλάτι.

Σύμφωνα με τον μύθο, το αγαλματίδιο φιλοτεχνήθηκε στην Ινδία το 43 π.Χ. Αφού πέρασε από πολλούς ιδιοκτήτες «ταξιδεύοντας» σχεδόν όλη την περιοχή της Ινδοκίνας, το 1779 έφτασε στην Ταϊλάνδη όπου και παρέμεινε.

Το πιο περίεργο της όλης υπόθεσης είναι, ότι το αγαλματίδιο έχει και τις «αλλαξιές» του. Δηλαδή, «ρούχα» από χρυσό που τα «φοράει» σε κάθε αλλαγή εποχής!

Επίσκεψη στο Γατ Φο. Έμεινα πραγματικά με το στόμα ανοιχτό αντικρίζοντας

το εξαιρετικά εντυπωσιακό σε όγκο, επιχρυσωμένο άγαλμα του ανακλινόμενου Βούδα. Ένα άγαλμα, που σου προκαλεί δέος (έχει  46 μέτρα μήκος και 15 μέτρα ύψος) και είχε δημιουργηθεί για να παρουσιάσει το πέρασμα του Βούδα σε Νιρβάνα.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Αφήνω πίσω μου την Μπανκόνγκ με προορισμό την Ayutthaya, την παλιά πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης. Στο δέκατο έκτο αιώνα, περιγράφεται από ξένους εμπόρους, ως μια από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες πόλεις της Ανατολής. Τώρα είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός μιας και διατηρεί πολλά μνημεία από την παλιά της δόξα.

Στην καθιερωμένη πλέον επίσκεψη σε διάφορους ναούς και αρχαία μνημεία, έφτασα στην Wat Mahatat. Αυτός ο αρχαίος ναός χτίστηκε κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα και  καταστράφηκε το 1767, όταν ο στρατός της Βιρμανίας εισέβαλε στην Ayutthaya, την τότε πρωτεύουσα του Σιάμ. Ο ναός υπέστη βανδαλισμούς και πολλά από τα αγάλματα του  Βούδα αποκεφαλίστηκαν.

Εκείνο όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το κεφάλι ενός χαμογελαστού Βούδα, πεσμένο στο χώμα, όπου η ρίζα ενός πελώριου δένδρου είχε -κυριολεκτικά – αγκαλιάσει, χωρίς να κρύψει το γαλήνιο πρόσωπο του. Λες και η φύση έδειχνε τον σεβασμό εκείνο, που δεν μπόρεσαν να δείξουν οι άνθρωποι.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Ο ναός Wat phanan Choeng στη νότια πλευρά της Αγιουτάγια, είναι  από τους παλαιότερους ναούς της περιοχής. Η τεράστια εικόνα του Βούδα γύρω από την οποία κτίστηκε ο ναός πετάχτηκε στο 1324.

Ο κυρίως ναός, μόλις μετά βίας μπορεί να στεγάσει το κολοσσιαίο άγαλμα (19 μέτρα) του Βούδα. Μπαίνοντας στο προαύλιο, αποφάσισα να ακολουθήσω την τοπική παράδοση: Πρώτα, έκανα μια προσευχή κολλώντας στο άγαλμα ενός Βούδα το φύλλο χρυσού που μου είχαν δώσει στην είσοδο του ναού μαζί με μια γιρλάντα μοσχομυριστό γιασεμί, που το άφησα σε άλλο ιερό, στον προθάλαμο του ναού.

Μετά πέρασα στον κεντρικό ναό, όπου στην μέση δέσποζε ένας τεράστιος χρυσός Βούδας, καθισμένος οκλαδόν. Πάντα με γαληνεύει ο τρόπος που αποδίδεται ο Βούδας, με εκείνο το στωικό και γλυκό χαμόγελο. Άναψα ένα κερί.

Πιο εκεί, ένας ντόπιος με παρότρυνε να «δω την τύχη μου». Ο τρόπος έχει ως εξής: λαμβάνεις δοχείο γεμάτο ξυλάκια που προεξέχουν. Εσύ κουνάς το δοχείο μέχρι κάποιο από τα ξυλάκια να πέσει στο πάτωμα. Το ξυλάκι αυτό έχει επάνω του ένα αριθμό. Λαμβάνεις τον αριθμό και παίρνεις το αντίστοιχο χαρτάκι από ένα ταμπλό παραδίπλα.

Μετά κυνηγάς ένα ντόπιο που ξέρει αγγλικά για να σου κάνει την μετάφραση. Σου την κάνει: το μέλλον είναι μαύρο και εσύ είσαι κακός άνθρωπος! Δεν σου αρέσουν αυτά που λέει το χαρτάκι, οπότε το πετάς!

(Στην παραλλαγή της «επιστημονικής» αυτής μεθόδου που έκανα μετά από λίγες μέρες και το μέλλον προβλέφθηκε λαμπρό, το χαρτάκι παραμένει ακόμα, στο ημερολόγιο μου!)

Ένα πλήθος πιστών στεκόταν μπροστά στον καθιστό Βούδα και πετούσαν στην τεράστια αγκαλιά του, σαν να τον έραιναν, ρολά από πορτοκαλί τουλπάνι.

Ιερείς τα έπιαναν και τα πέταγαν ξετυλίγοντας τα, ακόμη πιο ψιλά, πάνω από τον ώμο του Βούδα, ντύνοντας σιγά – σιγά, με μια ιδιότυπη «ενδυμασία» το πελώριο άγαλμα.

Η έξοδος είχε φράξει από πολυάριθμο πλήθος πιστών. Στην προσπάθεια μου να βγω, βρέθηκα ξαφνικά κάτω από  ένα τουλπάνι που είχε γυρίσει πίσω σε μας, από την αγκαλιά του αγάλματος.

Και καθώς μας σκέπαζε το «ένδυμα» του Βούδα, καθώς είμαστε όλοι καλυμμένοι  κάτω από το πορτοκαλί λεπτό ύφασμα,  θυμήθηκα στιγμές  κατάνυξης στη Ελλάδα, όταν ακολουθούσαμε τον Επιτάφιο με το κερί. Όλοι- Ένα. Πόσο ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι τελικά….

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Διαδρομή μέσα σε εκπληκτικά καταπράσινα τοπία, οργιώδη βλάστηση, καταρράκτες, θερμές πηγές και μαϊμούδες παντού. Έφτασα στο Πάτσονγκ. Μικρή πόλη, καθόλου τουριστική. Το βράδυ περιπλανήθηκα στην αγορά. Έφαγα ένα περίεργο γλυκό με ριζάλευρο, ζάχαρη, αυγό, γάλα και από πάνω… ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμύδι!!!

Απορώ ποιος το σκέφτηκε και σε τι κατάσταση ήταν, όταν το σκέφτηκε!

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Πατσόνγκ. Το απίθανο της ημέρας: το δίωρο μασάζ από την κορυφή ως τα νύχια. Μεταξύ, ζουλήγματος, τραβήγματος και τσιμπήματος… βρήκα τη Νιρβάνα!

Καινούρια λέξη: «Μι φεντ κέινπι πορντ», βασική φράση όπου σημαίνει «όχι πολύ πικάντικο παρακαλώ» και το «μι» που είναι αρνητικό μόριο, το οποίο κάνει τη διαφορά στη φράση!

Καινούργια γεύση: Αυθεντικό «Παντ τάι» όπου είναι νούντλς με λαχανικά, κρέας η ψάρι και πράσινο κάρυ με ρύζι και πολύ τσίλλι!

Καινούριος ήχος: κυκλοφορία, tuk-tuks (τρίκυκλα), πλήθη της πόλης, αγορές και οι έμποροι της αγοράς, υπαίθρια εστιατόρια, μουσικοί του δρόμου, γέλια πολλά και η αίσθηση ευφορίας!

1/ 22: Πάτσονγκ, διασχίζοντας το τροπικό δάσος, μαϊμού, πορτοκαλί μανιτάρια

2/ 4/ 8/ 17/ 20: Μπανκόνγκ, μεγάλο παλάτι, όταν αναφέρομαι σε ‘πολύ’ χρυσό, κυριολεκτώ!

3/ 7/ 9: Αγιούταγια, ερείπια και βανδαλισμένοι ναοί

6/ 23: Λεπτομέρειες από την πολυφορτωμένη αλλά εξαιρετικά περίτεχνη, διακόσμηση

10: τεράστιος ξαπλωμένος Βούδας

11/ 12/ 15/ 16/ 19: Ο ναός Wat phanan Choeng

14: Μπανκόνγκ, τουκ-τουκ, τρίκυκλα ταξί

18: Πλωτή καντίνα φαγητού

21: Καφέ σε ένα βαν

24: Εναλλακτικό μέσο μεταφοράς!

KAMΠOTZH

Αφού εγκατέλειψα την Κίνα «τρέχοντας» αφήνοντας πίσω μου άγχος και κούραση, έφτασα στο Βιετνάμ το οποίο πραγματικά μου άφησε γλυκές εντυπώσεις. Ταξίδεψα διασχίζοντας το, από το Βορρά μέχρι τον Νότο και έφυγα γοητευμένη από την φυσική ομορφιά της χώρας και την αυθεντικότητα των ανθρώπων.

Ώρα να μπω στο λεωφορείο και να περάσω στην γειτονική  Καμπότζη, μια χώρα που μου επιφύλασσε μαγεία και φρίκη ταυτόχρονα.

Στα σύνορα, ευχάριστη έκπληξη, η ζωντανή ατμόσφαιρα με τους θορυβώδεις μικροπωλητές και τον συνωστισμό γύρω απ’ τα μικρομάγαζα.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2010

Πρώτη στάση στην Πνομ Πενχ, την πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Καμπότζης, κτισμένη δίπλα στον ποταμό Μεκόνγκ. Μια πόλη τακτοποιημένη και καθαρή αλλά καθόλου βαρετή καθώς τα ιστορικά μνημεία είναι πανταχού παρόντα!

Το υπέροχο Βασιλικό Παλάτι και η εντυπωσιακή Ασημένια Παγόδα, που φιλοξενούν αγαλματίδια του Βούδα διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους, είναι δύο από αυτά τα μνημεία. Η Ασημένια Παγόδα πήρε το όνομα της από τα ασημένια πλακάκια που διακοσμούν το δάπεδό της και αριθμούν πέντε χιλιάδες! Ένα μοναδικό θέαμα.

Το δε Βασιλικό Παλάτι, που κτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, είναι σίγουρα παραφορτωμένο για την δική μου αισθητική. Όμως, τα πολλά και έντονα χρώματά του, το χρυσό στοιχείο που κυριαρχεί στις άπειρες διακοσμητικές λεπτομέρειες αλλά και οι εξαιρετικά προσεγμένοι κήποι του, κάνει την επίσκεψη κάθε ξένου, σχεδόν επιτακτική.

Το ίδιο βράδυ, σε ένα μπαρ είχα την ευκαιρία μετά από 9 ολόκληρους μήνες -με εξαίρεση μία σύντομη και αναπάντεχη συνάντηση στα Ιμαλάια τον Δεκέμβρη – να συναντήσω και να μιλήσω με Έλληνες!

Καθώς έπινα το  ποτό μου, ακούω ελληνικά! Δίπλα μου καθόταν η Μαρία, μια 45χρονη δυναμική δικηγόρος με την γλυκύτατη 20χρονη κόρη της Έλενα, φοιτήτρια ιατρικής. Ήταν μόνιμοι κάτοικοι Λονδίνου, αλλά φυσικά έκαναν πλάκα και κουτσομπολιό, με αυθεντικό ελληνικό τρόπο!!

Μπήκα στην κουβέντα τους. Ενθουσιασμός. Ομολογώ ότι κι εγώ ξαφνιάστηκα με την τεράστια χαρά, έως και ανακούφιση -θα την έλεγα-  που ένιωσα συνομιλώντας με «συμπατριώτες» τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα!

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Μετά το Μουσείο Πολέμου στο Βιετνάμ ακόμα μια συνάντηση με το απάνθρωπο πρόσωπο των απολυταρχικών καθεστώτων, η επίσκεψη στο «Μουσείο Γενοκτονίας» Τουολ Σλενγκ .

Πρόκειται για σχολείο που το τυραννικό καθεστώς της Καμπότζης είχε μετατρέψει σε φυλακές, οι οποίες έμειναν στην παγκόσμια ιστορική μνήμη για την φρίκη που έζησαν πίσω από τους τοίχους τους, αμέτρητα θύματα της  δικτατορίας του Πόλ Πότ.

Η Πνομ Πενχ, έπεσε στα χέρια των Ερυθρών Χμέρ στις 17 Απριλίου 1975. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους της, ανεξαρτήτως τάξης, οικονομικής κατάστασης ή μορφωτικού επιπέδου, απομακρύνονται βίαια από τις εστίες τους και εξαναγκάζονται να δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες σε  ατέλειωτα χωράφια, στο «αναπτυξιακό πρόγραμμα» του καθεστώτος Πόλ Πότ «Καινούργιος Ανθρώπους».

Το καθεστώς Πολ Ποτ επέβαλε την επιστροφή στην αγροτική οικονομία και κάτω από αυτό το «σύνθημα» δολοφονήθηκαν αμέτρητοι πολίτες που το καθεστώς θεωρούσε «τεμπέληδες», όπως ονόμαζε τους μορφωμένους ή απλά και χωρίς πολλές εξηγήσεις «πολιτικούς εχθρούς».

Όπως μας εξήγησαν, εξέταζαν τα χέρια τον κρατουμένων και αν δεν είχαν ρόζους εργατικών χεριών, τους θεωρούσαν μορφωμένους και άρα επικίνδυνους για το νέο κράτος.

Άλλο αποφασιστικό κριτήριο ήταν το χρώμα του δέρματος. Αν κάποιος δεν ήταν ηλιοκαμένος, θεωρούσαν ότι δεν δούλευε στα χωράφια, επομένως ήταν «τεμπέλης».

Στο πρώην γυμνάσιο Tuol Sleng, όπου δημιουργήθηκε το «Μουσείο

Γενοκτονίας» βρίσκει κανείς τις οι φρικτές συσκευές βασανιστηρίων καθώς και φωτογραφίες των θυμάτων της εφιαλτικής περιόδου των Ερυθρών Χμέρ.

Και ενώ ο οδηγός, σε μια συγκλονιστική ξενάγηση, μας περιέγραφε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα μελανότερα σημεία της πρόσφατης ιστορίας της Καμπότζης, αντίκρισα μια εικόνα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ: Στον μικρό κήπο στο κέντρο των φυλακών, κάτω από ένα δέντρο, ένας ηλικιωμένος άντρας, κυρτωμένος, μιλούσε στους επισκέπτες για τις δικές του αναμνήσεις από την κτηνωδία!

Ήταν ο μοναδικός επιζών από τα φρικτά βασανιστήρια και παρόλο που τον άφησαν ανάπηρο στην όραση και στην ακοή, παρ΄ όλο που ακρωτηρίασαν τρία δάκτυλα από τα χέρια του, παρ όλο που σχεδόν διέλυσαν το σώμα του, εκείνος επιστρέφει σαν φάντασμα κάθε μέρα στο Μουσείο, στον τόπο του μαρτυρίου του, για να πει την ιστορία του. Για να μην ξεχάσουν ποτέ, ότι συνέβη τότε.

Μουδιασμένη ακολούθησα την ξενάγηση στα «Χωράφια του Θανάτου» με τους ομαδικούς τάφους, τα γνωστά ChoeungEk (The Killing Fields), 15 χιλιόμετρα μακριά από την Πνομ Πενχ στα οποία οι Ερυθροί Χμερ, εκτελούσαν τους κρατουμένους από το Tuol Sleng και τους παράχωναν πρόχειρα σε ρηχά κοιλώματα του εδάφους.

Στα «Χωράφια του Θανάτου» – μνημείο σήμερα αφιερωμένο στα θύματα της θηριωδίας του καθεστώτος- με περίμεναν ακόμα πιο τραγικές εικόνες και περιγραφές.

Καθώς περπατούσαμε στα μονοπάτια, μια ξαφνική τροπική μπόρα αποκαλύπτει γύρω μας ανθρώπινα οστά στα οποία εμείς, χωρίς να έχουμε ιδέα περπατούσαμε πάνω μόλις πριν. Είναι αμέτρητοι οι μαρτυρικοί νεκροί και δεν θα μπορέσουν ποτέ να τους ξεθάψουν όλους.

Δευτέρα 19 Ιουλίου 20101

Με λεωφορείο προς το Σιεμ Ριπ( Siem Reap). Στην διάρκεια της διαδρομής, παρατηρώ την πλούσια βλάστηση και την γοητεία του τροπικού κλίματος, με τις καταιγίδες που εναλλάσσονται αδιάκοπα με ένα λαμπρό ήλιο και απειλητικά σύννεφα. Σε μια στάση του λεωφορείου, δοκιμάζω άλλο ένα μοναδικό έδεσμα: ταραντούλες τηγανητές! Δεν θα μου λείψει αυτή η λιχουδιά σπίτι στα σίγουρα.

Άφιξη στο Σιεμ Ριπ, δημοφιλής τουριστικός προορισμός με μεγάλο αριθμό ξενοδοχείων και εστιατόριων.

Η αρχιτεκτονική που το χαρακτηρίζει, έχει έντονες αποικιοκρατικές και κινεζικές επιρροές, στην Παλιά Γαλλική συνοικία και γύρω από την Παλιά Αγορά.

Στην πόλη, υπάρχουν παραδοσιακές χορευτικές παραστάσεις Apsara, αρκετά εντυπωσιακές, μαγαζιά με χειροποίητα είδη από μετάξι, παραδοσιακά κοσμήματα, καλλωπιστικά προϊόντα, αλλά και μαγαζάκια για ένα καλό μασάζ, στοιχείο ενσωματωμένο εντελώς στην κουλτούρα αυτών των λαών.

Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να δοκιμάσω το φημισμένο μασάζ κεφαλιού και ποδιών που διαρκεί πάνω από μια ώρα και σε κάνει να αισθάνεσαι αναγεννημένος. Αυτά μαζί με περιποίηση νυχιών στο υπέρογκο ποσό των πέντε δολαρίων!

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Όλη την ημέρα την πέρασα στην περιοχή Ανγκόρ (Angkor) η οποία είναι γνωστή για τους πολυάριθμους ναούς της. Πάνω από χίλιοι ναοί βρίσκονται μέσα στη ζούγκλα και μπορείς να δεις, απομεινάρια ερειπίων από τούβλα κατάσπαρτα σε ορυζώνες, μέχρι τον υπέροχο ναό Angkor Wat που θεωρείται το μεγαλύτερο ενιαίο θρησκευτικό μνημείο στον κόσμο.

Πολλοί από τους ναούς στο Angkor έχουν αποκατασταθεί. Ο πιο εντυπωσιακός, είναι ο ναός Prohm, όπου τα δέντρα της ζούγκλας, τον «αγκαλιάζουν» σχεδόν ολόκληρο, δημιουργώντας μια μυστικιστική αίσθηση.

Αν μάλιστα έχεις την τύχη να μην υπάρχουν πλήθη τουριστών γύρω σου, τότε μπορείς για λίγο να ονειρευτείς ότι είσαι ο Ιντιάνα Τζόουνς στο κυνήγι του θησαυρού!

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στην «γνωριμία» μου, με το μεγαλύτερο θρησκευτικό κτήριο στον κόσμο, τον φημισμένο ναό Ανγκορ Γατ, ο οποίος έχει γίνει σύμβολο της Καμπότζης και κύριος πόλος έλξης της χώρας για τους επισκέπτες.

Μπρος σ΄ αυτόν τον απίστευτο κτιριακό όγκο δεν χάνεις μόνο τα λόγια σου, αλλά και την ανθρώπινη κλίμακα. Νιώθεις μικροσκοπικός και γεμάτος δέος.

Αλλάζοντας εντελώς τοπίο πήγα «στα σπίτια που πλέουν». Το πλωτό χωριό που βρίσκεται στην λίμνη Τόνλε Σαπ έχει σπίτια, εκκλησίες, σχολεία, μαγαζιά, μέχρι και γήπεδο μπάσκετ! Άνθρωπος και νερό σε πλήρη αρμονία.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Στο δρόμο για το Μπατταμπάνγκ, πήγαμε σε ένα ορφανοτροφείο – από τα πολλά που υπάρχουν στην Καμπότζη – όπου τα παιδιά διδάσκονται πολλές και διάφορες τέχνες για να δουλέψουν σύντομα.

Το Battambang είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην Καμπότζη η οποία ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα και είναι γνωστή κι αυτή για τα ιστορικά μνημεία της.

Εκεί έκανα την πιο παράδοξη βόλτα της ζωής μου. Πήρα τον «σιδηρόδρομο» – δηλαδή ανέβηκα σε μερικές σανίδες με μια μηχανή πάνω σε ένα μονόγραμμο σιδηρόδρομο για να πάω μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω!

Στη διάρκεια της διαδρομής συναντήσαμε στον ίδιο σιδηρόδρομο με εμάς , άλλο «βαγόνι» προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εμείς που ήμασταν λιγότεροι επιβάτες «χάσαμε» κι έτσι αποβιβαστήκαμε, αποσυναρμολογήσαμε το όχημα, τους αφήσαμε να περάσουν και έπειτα πάλι το ξανασυναρμολογήσαμε και συνεχίσαμε με τον «συρμό» μας.

Επόμενος προορισμός, πέρασμα με λεωφορείο στην Ταϊλάνδη.

Καινούρια λέξη : «Καπ Κουν Καπ» είναι το «ευχαριστώ» για τις γυναίκες και «Καπ Κουν Κραπ» είναι το «ευχαριστώ» για τους άντρες!

Καινούργια γεύση: «Αμόκ». Πρόκειται για παραδοσιακό φαγητό της Καμπότζης, που μαγειρεύεται με ψάρι στον αχνό και γάλα καρύδας. Επίσης γλυκά από ζαχαροκάλαμο, με εξαιρετική γεύση.

Καινούριος ήχος: Παραδοσιακή μουσική από ξυλόφωνο και ένα είδος βιολιού με δυο χορδές. Ήχος ντελικάτος με ενδιαφέρον όχι όμως τόσο, που να θέλω και το CD!

1/ 2/ 15/ 17/ 19/ 21: Υπέροχοι ναοί στο Άνκορ

3: Δωμάτιο βασανισμού στο «Μουσείο Γενοκτονίας» Τούολ Σλενγκ

4: Ψαρεύοντας δίπλα στο πλωτό χωριό

5: Επίσκεψη στο ορφανοτροφείο

6: Εντυπωσιακό κτήριο στο Εθνικό Μουσείο, στο Πνομ Πενχ

7/ 10: Λεπτομέρειες από το πλωτό χωριό

8: Ταραντούλες τηγανίτες, η αλήθεια είναι ότι δεν ζήτησα την συνταγή!

9: Ένα από τα πολλά κτήρια στο παλάτι

11: Πανέμορφη χορεύτρια παραδοσιακών χορών επί το έργο

13: Χρωματίζοντας το μετάξι

14: Μνημείο από ανθρώπινα κρανία, ευρήματα των ανασκαφών στα ‘πεδία θανάτου’ τα γνωστά ChoeungEk (The Killing Fields)

16: Νεκροταφείο με περίτεχνους τάφους

18/ 20: Μονόδρομος σιδηρόδρομος

BIETNAM

Μάταια έψαξα να βρω στην καθημερινή ζωή, ψήγματα από την Κίνα εκείνη, που ένα χρόνο πριν είχα διαβάσει στα βιβλία μου.

Καιρός να αναζητήσω κάτι διαφορετικό και ελπίζω κάτι πιο αυθεντικό. Νέος προορισμός: Βιετνάμ!

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Είμαι μεταξύ πτήσεων σε ένα άδειο αεροδρόμιο κάπου στην Κίνα. Όλα τα φώτα σβησμένα, ενώ σε μια αίθουσα κάποια τηλεόραση παίζει τον τελικό Κυπέλλου. Δεν υπάρχει κανείς και τίποτα. Σκοτάδι. Όλα κλειστά.

Αφού είδα τον αγώνα, προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά είναι αδύνατον στις άβολες σκληρές καρέκλες.

Παρηγορούμαι στην σκέψη πως είναι η τελευταία ταλαιπωρία μου σε κινέζικο έδαφος και περιμένω όσο μπορώ πιο ήρεμα την πτήση μου! Και επιτέλους, πετώ μακριά από την Κίνα.

Προσγειώνομαι  στην πρωτεύουσα του Βιετνάμ, το Ανόι. Κάνω το λάθος να μείνω σε ένα νεανικό Χόστελ, με θορυβώδεις νεαρούς από όλα τα μέρη της γης, αφού το Βιετνάμ όντας εξαιρετικά φτηνό και σχετικά ασφαλές μέρος, είναι αγαπημένος προορισμός, νεαρών κυρίως ταξιδευτών. Στόχος πρώτος: να βρω άμεσα ξενοδοχείο και την ησυχία μου!

Περιπλανήθηκα στην παλιά πόλη που διατηρεί ακόμα σχεδόν αναλλοίωτη  την αυθεντική ρυμοτομία και αρχιτεκτονική της και «χάθηκα» στα σοκάκια και τις αγορές, τα μαγαζιά με τα μετάξια μα πάνω από όλα με εντυπωσίασαν οι ατελείωτες μικρές γκαλερί, γεμάτες παραδοσιακή αλλά και μοντέρνα τέχνη.

Ξεκουράζομαι δοκιμάζοντας νοστιμότατα Pho, (νούντλς) σε ένα παραδοσιακό μαγαζάκι. Είχε μικροσκοπικά τραπεζάκια έξω κλείνοντας το πεζοδρόμιο τελείως παράνομα, όπως ακριβώς και στην Αθήνα.

Επιστρέφω στο Χόστελ μουσκεμένη μέχρι το κόκαλο από μια ξαφνική τρελή μπόρα, απόλυτα φυσικό και συχνό φαινόμενο στο Βιετνάμ. Βολεύομαι πρόχειρα στην γωνιά μου και βάζω να δω ένα παράνομο C.D. (Sex & The city 2) που αγόρασα από πλανόδιο πωλητή, όπως ακριβώς και στην Αθήνα.

Σε αυτή τη φάση πρέπει να παραδεχτώ ότι το να μοιράζομαι ένα δωμάτιο με  άλλα εννέα άτομα δεν είναι ότι το καλύτερο (αν και είναι το οικονομικότερο). Σίγουρα, δεν μου αρέσουν τα Χόστελ –  χίλιες φορές το ξενοδοχείο.

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Κατευθύνομαι προς το Χάλονγκ Μπέι. Στη διαδρομή διασχίζω ατελείωτους ορυζώνες που μοιάζουν σαν τετράγωνες καταπράσινες λίμνες και εκεί βλέπω «ζωντανή» την χαρακτηριστική εικόνα των αγροτών να είναι μέχρι τα γόνατα μέσα στο νερό και να μαζεύουν το ρύζι φορώντας τα τυπικά κωνικά καπέλα.

Το Χάλονγκ Μπέι, εξαιρετικά τουριστικό αλλά πανέμορφο, είναι ένας κόλπος που φιλοξενεί 1960 καταπράσινα από βλάστηση νησάκια διαφόρων σχημάτων και μεγεθών. Εξαιτίας του ιδιαίτερου πετρώματος της περιοχής, σχηματίζονται πολλές σπηλιές κάνοντας το τοπίο πραγματικά μαγικό.

Οι κρουαζιέρες γίνονται με παραδοσιακά ξύλινα καραβάκια, όπου η φιλοξενία και περιποίηση είναι εξαιρετικές.

Παραδεισένια πράσινα νερά, σπηλιές, βουτιές από το κατάστρωμα.  Εκπληκτικό γεύμα με θαλασσινά. Απόλυτη αντίθεση από το χόστελ που έμεινα χθες!

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Η κρουαζιέρα – όσο και να ευχόμουν το αντίθετο – ολοκληρώθηκε! Επιστροφή στο Ανόι. Το βράδυ πήγα να παρακολουθήσω ένα μοναδικό θέαμα: «Κουκλοθέατρο στο νερό». Πρόκειται για περίτεχνες μαριονέτες που χόρευαν στο νερό.

Είναι μια παράδοση η οποία χρονολογείται από τον 11ο αιώνα μ.Χ., και προέρχεται από τα χωριά του Ερυθρού  ποταμού. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται μέσα σε πισίνα.

Μια μεγάλη ράβδος υποστηρίζει την μαριονέτα κάτω από το νερό και χρησιμοποιείται από το κουκλοπαίκτες, οι οποίοι είναι συνήθως κρυμμένοι πίσω από το σκηνικό, μέσα στο νερό. Οι μαριονέτες φαίνεται να κινούνται πάνω στο νερό. Γοητευτικό θέαμα.

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Εγερτήριο στις 6 π.μ. και γραμμή για το Χίουε, μια πόλη στο κεντρικό Βιετνάμ, γνωστή για τα μνημεία της.

Καθώς  περιπλανιόμουν στην πόλη, τυχαία βρέθηκα σε ένα ήσυχο δρομάκι, απομονωμένο από το τουριστικό σκηνικό, το οποίο ευωδίαζε από αμέτρητα  μυρωδάτα ξυλάκια που είχαν ανάψει οι ντόπιοι, αφιέρωμα μαζί με κάνιστρα γεμάτα φρούτα σε κάποιους θεούς. Δεν κατάφερα να μάθω τι γιορτή γινόταν, ένοιωσα όμως πολύ όμορφα μέσα αυτήν την γλυκιά γαλήνη.

Νομίζω ότι εκείνη ακριβώς την στιγμή συνειδητοποίησα πως θα συνεχίσω το ταξίδι, μόνη.

Πίσω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και μέσα από το Ιντερνέτ η αναγκαία μου επαφή με τον «έξω κόσμο».

Το μασάζ, σε αυτές τις χώρες είναι παράδοση και όχι άδικα, «μυθοποιημένη» από τους Ευρωπαίους. Με μόνο 7 ευρώ και για μια ολόκληρη ώρα, δοκίμασα και εγώ την ξεχωριστή αίσθηση να νοιώθω πως «αιωρούμαι σε ένα σώμα χωρίς βάρος».

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Επισκέφτηκα τάφους και μνημεία. Αυτό που μου έμεινε πιο πολύ είναι το μοναστήρι από όπου προήλθε ο Thich Quang Duc, ο μοναχός ο οποίος  αυτοπυρπολήθηκε στη Σαϊγκόν το 1963 διαμαρτυρόμενος για τις διώξεις τον βουδιστών μοναχών.

Εκεί ήταν εκτεθειμένο ακόμα και το αυτοκίνητο που  χρησιμοποίησε και βέβαια ,η διάσημη φωτογραφία του Μάλκομ Μπράουν, η οποία συγκλόνισε τον κόσμο…

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι, ότι ο μοναχός που μου έκανε την ξενάγηση, μου είπε ότι το σώμα του μονάχου Thich Quang Duc, αποτεφρώθηκε ξανά, αλλά η καρδιά του παρέμεινε άθικτη! Δεν κάηκε και θεωρείται σύμβολο συμπόνιας.

Όπως και να έγινε, η σκέψη της αυτοθυσίας σε συνδυασμό με μια καρδία που αντιστάθηκε στη φωτιά με συγκίνησαν αφάνταστα.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Χόι Αν, γραφική πόλη στα παράλια του Κεντρικού Βιετνάμ. Χαρακτηριστικό στην πόλη, τα αμέτρητα ραφτάδικα. Μπαίνεις σε ένα από τα μικροσκοπικά μαγαζάκια, διαλέγεις και ευγενικοί ράφτες σου παίρνουν τα μέτρα και ράβουν επί τόπου το ρούχο που ζήτησες.

Και επειδή οι κακές καταναλωτικές συνήθειες δύσκολα αποβάλλονται, παρήγγειλα τρία φορέματα και δυο παραδοσιακές στολές, που ούτε καν έχω φορέσει ακόμα.

Στο Βιετνάμ, όλοι κυκλοφορούν με ποδήλατο. Το ίδιο και εγώ.

Είναι αλήθεια πως με το ποδήλατο μπορείς να δεις πολλά πράγματα. Τριγυρίζοντας βρέθηκα σε μια παραλιακή παράγκα όπου γεύτηκα φρεσκότατο ψαρί, χαλάρωσα δίπλα στο κύμα και απήλαυσα ένα πύρινο ηλιοβασίλεμα.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Χο Τσι Μινχ (πρώην Σάιγκον). Είναι η μεγαλύτερη (πάνω από 9 εκατομμύρια  κατοίκους) και πιο μοντέρνα πόλη στο Βιετνάμ.

Επίσκεψη στο Μουσείο Πολέμου του Βιετνάμ. Οι τραγικές μνήμες «ζωντανεύουν» την φρίκη του πολέμου, μέσα από συγκλονιστικές φωτογραφίες και ντοκουμέντα.

«Σκληρή μνήμη» από τρία βάζα με ανθρώπινα έμβρυα αποκρουστικά παραμορφωμένα από την έκθεση σε διοξίνες.

Καινούρια λέξη: «Καμ Ον Μπαν» που σημαίνει «ευχαριστώ». Είναι η πρώτη λέξη που φροντίζω να μαθαίνω σε κάθε νέο μου προορισμό.

Καινούρια γεύση: Επίσκεψη στις αγορές και μαθήματα μαγειρικής με δασκάλα μου, μια συμπαθέστατη Βιετναμέζα , την Βίνα, η οποία μου έδειχνε πώς να ψωνίζω. Η Βίνα, συνήθιζε να «μιλάει» στα υλικά πριν τα χρησιμοποιήσει!!!

Μαγείρεψα 4 παραδοσιακά πιάτα: φιλέτο τόνου ψημένο σε φύλλα μπανάνας, σαλάτα από πράσινη παπάγια, σούπα με ανανά και κοτόπουλο και τα καλύτερα spring rolls που έχω φάει ποτέ. Τα κατάφερα!! Και τα καταβρόχθισα όλα!!

Καινούριος ήχος: Ο γλυκός ήχος από φλάουτο που έπαιζε ένας αιωνόβιος παππούς, αλλά και οι τοπικοί ήχοι οι οποίοι συνόδευαν πανέμορφα κορίτσια που χόρευαν παραδοσιακούς χορούς.

1/ 2: Χαρακτηριστικά Βιετναμέζικα φανάρια

3: Πολεμικό Μουσείο

4: Μεταφέροντας τις βαλίτσες με το ποδήλατο

5/ 6/ 7/ 8: Μαγευτικό Halong bay

9: Μοναδικό κουκλοθέατρο στο νερό

10: Το δέντρο του Βούδα

11: Το αυτοκίνητο του Thich Quang Duc

12/ 13/ 14/ 15/ 16: Γραφικό Χόι Αν

17: χαλάσματα ναών

18/ 19: Πανέμορφες χορεύτριες παραδοσιακών χορών

20: Μαγειρεύοντας με φύλλα μπανάνας

21: Ηλιοβασίλεμα στο Χόι Αν