Μέχρι προ εβδομάδων ακόμη, ο Ευ. Βενιζέλος ήταν ένας ακραιφνής σοσιαλδημοκράτης ο οποίος διατυμπάνιζε την επιθυμία του να συνενώσει τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού τη λαϊκή ετυμηγορία. Εδώ και μερικές ημέρες άλλαξε όραμα και ρότα, για να γίνει ένα είδος «πρωθυπουργού αντ’ αυτού» με αυξημένο μετοχικό κεφάλαιο στην κυβερνητική εξουσία.
Τον καταλαβαίνει κανείς. Κληρονόμος ενός κόμματος που ιστορικά δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης, ο κ. Βενιζέλος ήταν υποχρεωμένος ν’ αναζητήσει σωσίβιο σε ένα πολιτικό γάμο. Θα προτιμούσε, ίσως, να στραφεί προς τα αριστερά.
Αλλά ο Φώτης Κουβέλης δήλωνε, και πριν από τα γνωστά γεγονότα, απρόθυμος γαμπρός. Ενώ στα δεξιά, οι περιστάσεις τα έφεραν έτσι ώστε να υπάρχει μια πρόθυμη νύφη με προίκα. Χωρίς πολλά-πολλά, ο Ευ. Βενιζέλος συγχώνευσε το ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. του Αντ. Σαμαρά. Και σ’ όποιον αρέσει!
Η αλήθεια είναι ότι ο πληθωρικός νυν αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης μόνο κατ’ όνομα δικομματικής, λειτουργούσε πάντοτε ως προνομιακός συνομιλητής του συστήματος προκειμένου να διατηρεί κάποιο ρόλο, κάποια θέση στο σκηνικό. Μέχρι προχθές, οι υπηρεσίες τις οποίες προσέφερε αποσκοπούσαν στη συμπίεση του ΣΥΡΙΖΑ σε ποσοστά που να μην του επιτρέπουν φιλοδοξίες εξουσίας.
Από χθες, ποζάρει ως διασώστης της κυβέρνησης Σαμαρά και εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας με όρους καθεστηκυίας τάξης. Είναι ένας ρόλος που πολύ του πάει, από μια θέση που πολύ του αρέσει.
Ο καιροσκοπισμός είναι κανόνας στην πολιτική, με όποια ηθικά προτάγματα ή ρητορικές αξίες και αν ενδύεται. Κερδοσκόποι της λαϊκής ψήφου είναι στο κάτω-κάτω οι πολιτικοί. Μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον κ. Βενιζέλο επειδή προσπαθεί να επιβιώσει;
Μπορεί να του προσάψει ότι συνομιλεί προνομιακά με το σύστημα αφού ο λαϊκός παράγοντας έχει αποδειχθεί κουφός στα κελεύσματά του; Υπήρξε σκιώδης ως κομματικό ηγέτης. Λογικό είναι να ελπίζει ότι η αμφίεση ενός… πρωθυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ θα του προσδώσει πολιτική υπόσταση.
Πόσο καιρό να υπολογίζει άραγε ότι διαθέτει για να επιδείξει την αναμφισβήτητη εξυπνάδα του από τη νέα αυτή θέση; Το πρόβλημα του Ευ. Βενιζέλου ήταν πάντοτε ότι η διανοητική του ευφυία ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την πολιτική του ευφυία.
Εξάλλου, είναι αναμφισβήτητα ικανός ρήτορας αλλά αμφίβολης ικανότητας διαχειριστής. Διαθέτει όμως έναντι του Αντ. Σαμαρά ένα μεγάλο πλεονέκτημα: δεν έχει πλέον τίποτε να χάσει. Ήταν χαμένος από χέρι ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Όλο και κάτι μπορεί να ελπίζει ως αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης, έστω και βραχύβιας.
Έχει λοιπόν κάθε λόγο να αισθάνεται μακάριος τω πνεύματι, ακόμα κι αν δεν ελπίζει ότι θα κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών. Χαλάλι του.
Αλέξανδρος Βέλιος
