Τις τελευταίες ημέρες στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης, που παρακολουθούμε από τα ΜΜΕ, βρίσκονται οι πολύωρες συσκέψεις με θέμα τις αποχωρήσεις από το Δημόσιο, των επιόρκων, των κοπανατζήδων και των τεμπέληδων αλλά όσων έχουν καταλάβει θέσεις χρησιμοποιώντας πλαστά πιστοποιητικά. Το θέμα δεν είναι σημερινό. Έχει τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, εδώ και πολλούς μήνες. Παρ όλα αυτά, το σύστημα κάλυψης και συνενοχής δεν μπόρεσε ακόμη να καταγράψει τον αριθμό αυτών των ανθρώπων.
Παράλληλα οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, που έχουν στηθεί, εμποδίζουν να καταστεί τελεσίδικη μια υπόθεση. Υπάρχουν τρεις βαθμοί για την κρίση ενός επίορκου. Το πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό, το δευτεροβάθμιο και τέλος το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αν σκεφθεί κανείς ότι για να συνεδριάσουν τα πειθαρχικά όργανα χρειάζονται πολλοί μήνες και για να εξετασθεί μια υπόθεση από το ΣτΕ αρκετά χρόνια αντιλαμβάνεται κανείς ότι για να καταστεί τελεσίδικη μια υπόθεση, χρειάζεται το λιγότερο μια πενταετία.
Στο διάστημα αυτό μέχρι τώρα, οι κάθε μορφής επίορκοι, έπαιρναν κανονικά το μισθό τους ή μέρος αυτού, ανάλογα με την περίπτωση και οι περισσότεροι εξακολουθούσαν να βρίσκονται αμετακίνητοι στις θέσεις τους. Για παράδειγμα ο γιατρός στη Ζάκυνθο που έδινε πλαστά πιστοποιητικά τυφλών για να παίρνουν επιδόματα, ενώ παράλληλα δούλευαν ως οδηγοί ταξί, τόσο τυφλοί ήταν οι άνθρωποι, συνταξιοδοτήθηκε χωρίς να καταστεί τελεσίδικη η πειθαρχική δίωξη του. Αποτέλεσμα το δημόσιο να ζημιωθεί με εκατοντάδες εκατομμύρια και για τον επίορκο δεν υπήρξε καμιά πειθαρχική δίωξη.
Τώρα βεβαίως, υπό την πίεση της τρόικα, τι ντροπή για το πολιτικό σύστημα, αποφασίστηκε το αυτονόητο, δηλ. να καταργηθούν τα δευτεροβάθμια Πειθαρχικά και να διακόπτεται η μισθοδοσία των επιόρκων, αν βεβαίως κατηγορούνται για πράξη κακουργηματικού περιεχομένου ταυτόχρονα με την παραπομπή τους στο Πειθαρχικό. Ένα ακόμη τραγελαφικό είναι και το γεγονός ότι ο αρμόδιος υπουργός Δημόσιας Διοίκησης έμαθε από τον Ελεγκτή Δημόσιας Διοίκησης και όχι από τους συναδέλφους του υπουργούς, ποιοι και πόσοι έχουν παραπεμφθεί στα Πειθαρχικά Συμβούλια. Και χρειάστηκαν οι έφοδοι των Ελεγκτών στα υπουργεία για να εντοπισθούν κάποιοι από τους κοπανατζήδες.
Αλήθεια οι προϊστάμενοι τους δεν τους είχαν εντοπίσει και γιατί δεν τους είχαν αναφέρει έως τώρα. Κατά τα άλλα έχουν θέσεις ευθύνης και παίρνουν τα επιδόματά τους και τις προαγωγές τους. Ούτε γάτα ούτε ζημιά που λένε κι ας ήταν υπηρεσίες ολόκληρες με κενά γραφεία. Πέρα από όλα αυτά, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και γίναμε όλοι αψευδείς μάρτυρες ενός δημοσίου, υπερφορτωμένου, δυσλειτουργικού, με συμπτώματα διαφθοράς, όχι σποραδικά αλλά συχνά και πυκνά που έτειναν να γίνουν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Πόσο καλύτερα λειτουργούσε το δημόσιο των 950.000 υπαλλήλων του 2009, σε σχέση με αυτό των 250.000 του 1980; Είχαμε άραγε χειρότερη δημόσια εκπαίδευση; Τότε τα φροντιστήρια, φαινόμενο ελληνικό, ήταν η εξαίρεση και σε αυτά λέγαμε πήγαιναν οι σκράπες, ενώ κάτι ανάλογο συνέβαινε με τα ιδιωτικά σχολεία στα οποία κατέφευγαν οι κακοί μαθητές. Σήμερα τα φροντιστήρια είναι παράλληλα σχολεία και στα ιδιωτικά πηγαίνουν καλοί συνήθως μαθητές για να μάθουν γράμματα.
Τότε στις τάξεις των πενήντα και πλέον μαθητών, οι νέοι μάθαιναν γράμματα. Σήμερα στις τάξεις των 25 μαθητών τα παιδιά έχουν λεξιλόγιο πεντακοσίων λέξεων και για να δώσουν στα Πανεπιστήμια χωρίς βάση, που ακούστηκε αυτό, ξημεροβραδιάζονται για αρκετά χρόνια στα φροντιστήρια. Τότε στα ΑΕΙ έμπαινε ένας στους τέσσερεις και σήμερα τρεις στους τέσσερεις. Αλλά και στο θέμα της υγείας, πέρα από την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης και της τεχνολογίας γύρω από αυτήν, πόσο καλύτερη έγινε αυτά τα τριάντα και πλέον χρόνια. Τα ράντζα υπάρχουν ακόμα, μια βόλτα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα και οι ουρές για μια θέση στην ιατρική περίθαλψη είναι ατελείωτες.
Και για να έρθουμε στην ασφάλεια. Πόσο ποιό ασφαλής νιώθει ένας πολίτης σήμερα σε σχέση με το παρελθόν. Τότε το καλοκαίρι κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα. Το κλειδί του σπιτιού ήταν στη γλάστρα δίπλα στην πόρτα. Σήμερα έχουμε θεόκλειστα παράθυρα και πόρτες ασφαλείας. Θα πει κανείς, ότι τώρα έχουμε και τους μετανάστες. Ποιός άραγε άφησε ανοιχτά και αφύλακτα τα σύνορα, για να καταντήσει η χώρα μας ξέφραγο αμπέλι;
Είχαμε ασφάλεια στην καθημερινότητά μας, σοβαρή φύλαξη των συνόρων, παιδεία καλύτερη και υγεία με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Κι όλα αυτά με 250.000 αντί των 950.000 Δημοσίων υπαλλήλων.
Η αλήθεια των αριθμών και της πραγματικότητας που έχουν ζήσει οι παλιότεροι, δεν αμφισβητείται. Τώρα μας ενοχλεί, που έρχονται τρίτοι και μας λένε, ότι πρέπει να διορθώσουμε την Δημόσια Διοίκηση, που είναι ο μεγάλος ασθενής, να περιορίσουμε την γραφειοκρατία, να κτυπήσουμε την διαφθορά, να φτιάξουμε κτηματολόγιο, να διαχειριστούμε τα σκουπίδια μας και να βάλουμε μια τάξη στα του οίκου μας. Τι ντροπή κι οι υπεύθυνοι γι αυτήν την κατάντια επιμένουν να θέλουν την εξουσία για να ... διορθώσουν αυτά τα άθλια που οι ίδιοι έπραξαν...
orgi.gr
