Πολλά ερωτηματικά εγείρονται με την μεταβίβαση του 26,6% του Αερολιμένα «Ελ. Βενιζέλος» που κατείχε η Hochtief Aerport, αρχικά σε Ισπανική εταιρία και στη συνέχεια σε fund, που ελέγχει συνταξιοδοτικό ταμείο του Καναδά. Μετά την μεταβίβαση αυτή τι θα γίνει με το Management; Θα το κρατήσουν οι Γερμανοί;
Το ελληνικό δημόσιο έχει το 55%, αλλά μέσω της σύμβασης έχει παραχωρήσει το Management στην Hochfiet που διαθέτει τώρα μέσω της Hochtief Aerport Capital μόνο το 13,4%. Τώρα που δεν κατέχει το 40% αλλά το 13,4% η εν λόγω εταιρία, πως θα διατηρήσει το Management;
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο μυστήριο γύρω από αυτή την περίεργη σύμβαση. Η εταιρία που ανέλαβε την ανέγερση του αεροδρομίου και την εκμετάλλευση του έργου παρακρατούσε ΦΠΑ, χωρίς να το αποδίδει στο δημόσιο. Με τροποποιητικές συμβάσεις, που έγιναν επί κυβερνήσεων Σημίτη, απηλλάγη των υποχρεώσεων αυτών η Hochfiet. Για τα έτη 1998-2009 το ΦΠΑ που δεν αποδόθηκε στο δημόσιο ήταν 44 εκατομμύρια ευρώ και με τις προσαυξήσεις έφτασε τα 163 εκατομμύρια ευρώ.
Τα ελληνικά δικαστήρια στα οποία κατέφυγε το δημόσιο καταδίκασαν την εταιρία διαχείρισης του Αεροδρομίου. Η τελευταία κατέφυγε στα αγγλικά δικαστήρια που κατά την σύμβαση δικάζουν τις διαφορές με το ελληνικό δημόσιο και δικαιώθηκε. Όπως όλα δείχνουν κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Επίσης ο Περιφερειακός Διοικητής Αττικής, που διορίσθηκε από την παρούσα κυβέρνηση, ο κ. Καλογερόπουλος, απεφάνθη ότι το Αεροδρόμιο δεν πρέπει να πληρώνει τέλη καθαριότητος και φωτισμού στο Δήμο Σπάτων-Αρτέμιδος.
Παρά τις εν λόγω απαλλαγές το «Ελ. Βενιζέλος» παραμένει το ακριβότερο αεροδρόμιο της Ευρώπης. Γεγονός που έχει σημαντικές επιπτώσεις στον τουρισμό της Αττικής μια και οι αεροπορικές εταιρίες χαμηλού κόστους, λόγω αυτού του γεγονότος, προτιμούν άλλους προορισμούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι τα τελευταία χρόνια έχουν κλείσει στην Αθήνα δεκάδες ξενοδοχεία αποδεικνύοντας ότι το κόστος είναι ένας σημαντικός παράγοντας που κάνει πολλούς επισκέπτες να αποφεύγουν την Αθήνα.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά το υπουργείο Ανάπτυξης βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για την αναθεώρηση της σύμβασης παραχώρησης που λήγει το 2026. Το ερώτημα είναι με ποιους άραγε διαπραγματεύεται; Με τους Γερμανούς με τους Ισπανούς ή με τους Καναδούς. Και γιατί με την αναθεώρηση της σύμβασης το 13,3% να διατηρήσει το Management; Το 55% με τη λήξη της τριακοπενταετίας δεν ανακτά αυτοδικαίως το δικαίωμα να ελέγχει τη διοίκηση του Αεροδρομίου; Ήδη δεν είναι καιρός να αναθεωρηθεί το αποικιακό άρθρο που απαγορεύει να υπάρχει άλλο αεροδρόμιο πλην εκείνων για στρατιωτική χρήση σε ακτίνα 70 χιλιομέτρων;
Αν η ανοησία και τα οικονομικά συμφέροντα εκλείψουν, το Ελληνικό μπορεί να ξαναγίνει Αεροδρόμιο και εν όψει της αξιοποίησης του παραλιακού μετώπου μπορεί να φιλοξενήσει τα τζετ των VIP και τα ελαφρά ιδιωτικά αεροσκάφη με την χρησιμοποίηση του κτιρίου του Ανατολικού Αεροδρομίου για την επίγεια εξυπηρέτησή τους. Τα κτίρια της παλιάς Ολυμπιακής θα μπορούσαν να δοθούν για εκμετάλλευση σε ιδιώτη με την Μαρίνα και το αντίστοιχο κομμάτι της παραλιακής αφού ενοποιηθούν με την υπογειοποίηση της Λεωφόρου Ποσειδώνος σε αυτό το σημείο.
Τέλος οι παλιές στρατιωτικές βάσεις Ελληνική και Αμερικανική θα μπορούσαν να γίνουν πάρκο, ικανοποιώντας έτσι και το σχετικό αίτημα των κατοίκων. Η πολλαπλή χρήση θα απέφερε πολλαπλό όφελος, για τους κατοίκους, τους επιχειρηματίες και το δημόσιο. Τα περί πάρκου 5.000 στρεμμάτων, αλλά και τα περί ολικής ανοικοδόμησης είναι ανοησίες ανθρώπων που δεν σκέπτονται, ότι το πρώτο είναι ανέφικτο για λόγους κόστους και το δεύτερο εξ ίσου ανέφικτο μια και στην εποχή της κρίσης ποιος τρελός θα κτίσει 5.000 στρέμματα.
Ο συνδυασμός ενός αεροδρομίου ειδικής χρήσης με την Μαρίνα, κάποιες πολυτελείς κατοικίες και πεντάστερες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις με την αξιοποίηση της θέσης δίπλα στη θάλασσα και του παραλιακού μετώπου ευρύτερα είναι εφικτοί στόχοι. Δυστυχώς οι πολιτικοί μας περί άλλα τυρβάζουν αντί να προκρίνουν λύσεις απλές, οικονομικές, εφικτές και επωφελείς για τους πολίτες και την κοινωνία ευρύτερα.
Orgi.gr
