Αυτός ο καθημερινός σχεδόν βομβαρδισμός των πολιτών για θέματα διαφθοράς κινδυνεύει να γίνει μία απλή πλέον συνήθεια της σημερινής πολιτικής συγκυρίας. Και αντί ο αγώνας εναντίον της διαφθοράς στο δημόσιο βίο να είχε αναχθεί σε κύριο συστατικό του, κάτι που θα συνιστούσε παράλληλα και αυτονόητα και προστασία του ίδιου του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, κινδυνεύει να γίνει μία απλή «συνήθεια» αναφοράς, αφού την ίδια στιγμή όσοι είχαν εθισθεί σ’ αυτήν συνεχίζουν να εργάζονται με τους ίδιους ρυθμούς, αν λάβουμε υπ’ όψιν τις αναφορές των επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης.
Μάλιστα, φαίνεται να είναι τόση η βεβαιότητα της Πολιτείας για το ακατανίκητο του «δράκου» της διαφθοράς, καθώς κάθε λίγο συνιστά και μία νέα αρχή και υπηρεσία εναντίον της ή διορίζει «συντονιστές» των προηγουμένων. Να θυμηθούμε μερικές μόνο από αυτές των τελευταίων χρόνων;
Είδαμε οικονομικούς εισαγγελείς και μετά από αυτούς συντονιστή κατά της διαφθοράς. Προηγουμένως είχαμε το ΣΔΟΕ, αλλά, επειδή πολλά στελέχη του φαίνεται να είχαν γλυκαθεί από το …μέλι, έβαλαν και ειδικό σώμα αδιαφθόρων. Παράλληλα έβαλαν και ειδικό σώμα στην Αστυνομία και συνέστησαν ειδικές υπηρεσίες στην αρμόδια Γ.Γ. Εσόδων.
Από υπηρεσίες σίγουρα δεν πρόκειται να πλήξουμε. Αυτό που λείπει είναι η αποτελεσματικότητα. Και το κακό για τους πολίτες αυτής της χώρας, που πληρώνουν από τους μισθούς και τις συντάξεις τους την ανικανότητα του κράτους να πατάξει τη διαφθορά, είναι ότι μάλλον θα συνεχίσει να βλέπει για πολύ ακόμα τη σύσταση υπηρεσιών, επιτροπών κλπ αρχών, καθώς και τους διορισμούς ειδικών δικαστών, συντονιστών γι’ αυτούς κλπ. Εκείνο που θα έπρεπε να καταλάβουν στο Κοινοβούλιο και φαίνεται ότι τους διαφεύγει, ελπίζουμε ασυναίσθητα…, είναι ότι τη διαφθορά την ενισχύει η πολυνομία και η ασάφεια στη διατύπωση των νόμων.
Αν σκεφθούμε ότι μετά τη Μεταπολίτευση παρήχθησαν πάνω από 4.500 νομοθετήματα μπορούμε να αναλογισθούμε πόσοι νομομαθείς και ειδικοί υπάλληλοι απαιτούνται για να τα ερμηνεύσουν, ενώ για τον ίδιο σκοπό ασφαλώς θα έχει εκδοθεί ανάλογος αριθμός ερμηνευτικών εγκυκλίων και θα έχουν υποβληθεί ισάριθμα ερωτήματα ευθυνόφοβων ή και σαστισμένων λειτουργών του κράτους.
Ποίος πολίτης πχ μπορεί να διαβάσει (δεν λέμε να καταλάβει, γιατί θα είναι άθλος) ένα νομοθέτημα για τη Δασική νομοθεσία ή για τη Φορολογική ή την Πολεοδομική; Και γιατί γίνεται αυτό; Μα είναι απλό. Για να εμπλέκεται ο πολίτης σε δυσεπίλυτα και δυσερμήνευτα προβλήματα και να αναγκάζεται να απευθυνθεί στους παντογνώστες υπαλλήλους ή ειδικούς, που θα του λύσουν τα προβλήματα με το αζημίωτο βέβαια.
Αν δεν κάνει κάτι τέτοιο τότε θα δει το πρόβλημά του να μην λύνεται ή να περνούν τα χρόνια, να ξοδεύει περιουσίες σε δικηγόρους, εμπειρογνώμονες, λογιστές ή συμβούλους και, στο τέλος, αν δεν υποκύψει στο τέρας της Διαφθοράς και να αποδεχθεί ότι απλά έχασε χρόνο με τη συνήθη οδό, να διαπιστώνει ότι θα του είχε κοστίσει πολύ λιγότερο αν δεν επέμενε στη διαφάνεια και την ομαλή λειτουργία των θεσμών.
Ας μην κοροϊδεύουν, λοιπόν, εαυτούς και αλλήλους οι υπουργοί και οι βουλευτές μας θεσπίζοντας κάθε τρεις και λίγο νέες αρχές και βάζοντας πάνω από αυτές εισαγγελείς, συντονιστές και αδιάφθορους. Γιατί καλοί είναι όλοι αυτοί, αλλά εξαρτώνται από μία σειρά κατωτέρων παραγόντων εθισμένων σε τέτοιο βαθμό στον «πατροπαράδοτο» τρόπο επίλυσης προβλημάτων με τη Δημόσια Διοίκηση, ώστε, ένα κεφάλι από τη διαφθορά θα κόβουν δέκα θα φυτρώνουν σε ένα κράτος-Λερναία Ύδρα, που δύσκολα αλλάζει και δυσκολότερα διορθώνεται!
Άρα δεν υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει. Και είναι η πολιτική εκείνη που θα οδηγήσει σε μία Βουλή, η οποία θα νομοθετεί με σαφήνεια και απλότητα και της οποίας η νομοθεσία δεν θα έχει ανάγκη ειδικών ή «ειδικών» για να ερμηνευθεί, άρα και των αναγκαίων ποσοτήτων… λαδιού για να κινηθεί αποτελεσματικά.
Μάνος Καλλίγερος
