Εκ των πραγμάτων τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων είναι μισοάδεια ή μισογεμάτα ποτήρια—ανάλογα με το πώς θέλει να τα βλέπει κάθε κόμμα. Αλλά, οι δύο πρώτες δημοσκοπήσεις της νέας πολιτικής και ποδοσφαιρικής σεζόν (PUBLICISSUE και PULSE) αποκαλύπτουν πόσο άδειο είναι συνολικά το ποτήρι του πολιτικού μας σκηνικού.
Το ποιο από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα προηγείται έχει ασφαλώς τη σημασία του— στην ψυχολογία, στην παράσταση νίκης. Πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει, όμως, το γεγονός ότι τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ λιμνάζουν λίγο κάτω, λίγο πάνω από το 20%. Αντιμετωπίζουν τη συντριπτική απαισιοδοξία που εκφράζουν οι τέσσερις στους πέντε πολίτες, καθηλώνονται από την έκδηλη δυσπιστία του εκλογικού σώματος ως προς την ικανότητά τους να δείξουν την έξοδο από την κρίση.
Η ΝΔ εκπροσωπεί, υποτίθεται, τον μονόδρομο της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας με τις ευλογίες του γερμανικού παράγοντα, που ενσωματώνει σήμερα ό,τι έχει απομείνει από την ευρωπαϊκή δυναμική. Κι ωστόσο δεν πείθει. Κυβερνά φθειρόμενη, ακόμα κι όταν επιχειρεί δειλά μεταρρυθμίσεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, που στις εκλογές του 2012 εκτινάχθηκε καρπωνόμενος την αντιμνημονιακή αγανάκτηση του κόσμου, δεν καταφέρνει να εκπροσωπήσει την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Η ΝΔ βάσισε την εκλογή της στον φόβο, ο ΣΥΡΙΖΑ χτύπησε τη φλέβα της οργής. Σήμερα η κοινωνική πλειοψηφία αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτε χειρότερο να φοβηθεί, αλλά μοιάζει να μην έχει πια τη δύναμη ούτε να οργιστεί. Είναι, ως εκ τούτου, δύο κόμματα εξουσίας χωρίς πειθώ, χωρίς δυναμική.
Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε έχει μια συγκεκριμένη συνταγή αλλαγής για την Ελλάδα. Είναι άκρως επώδυνη, και δεν έχει καν αποδειχθεί αποτελεσματική. Η νυν κυβέρνηση σύρεται από τη γερμανική πολιτική με στόχο τις δόσεις των δανεικών—αλλά κατά τρόπο ασύνταχτο και ερασιτεχνικό. Η νυν αξιωματική αντιπολίτευση αναζητεί λόγο ύπαρξης σε αποσπασματικές κινητοποιήσεις που ευαγγελίζονται την ακινησία, χωρίς εναλλακτική πρόταση ουσίας. Η μεν καταγγέλλει την ανικανότητα, η δε την αναξιοπιστία της άλλης. Και οι δύο έχουν δίκιο! Αλλά, ενώ αλληλοφαγώνονται με τον τρόπο αυτό, δεν παχαίνουν.
Βαθαίνει έτσι αυτό που ο Αντ. Σαμαράς, την εποχή που είχε την πολυτέλεια να καταγγέλλει, αποκαλούσε εθνική κατάθλιψη. Αυτή κυριαρχεί σήμερα. Και μετατρέπεται με γεωμετρική πρόοδο σε αντισυστημική απέχθεια, σε λαϊκή μοχθηρία κατά του αδιέξοδου συστήματος, η οποία στρέφει τον κόσμο μαζικά προς τη Χρυσή Αυγή. Το δικό της είναι το μοναδικό ποτήρι που εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις να γεμίζει διαρκώς.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι στις επόμενες εκλογές, οψέποτε (με πιθανότερο χρονοδιάγραμμα τον Μάιο…), πολύ δύσκολα θα προκύψει βιώσιμος κυβερνητικός συνασπισμός. Και με τη Χρυσή Αυγή σε ρόλο ουσιαστικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, το πολιτικό σκηνικό θα είναι σκηνικό ανωμαλίας. Στην καθ΄ημάς Ανατολή πράγματι η κρίση προσέλαβε τη μορφή μιας ενδημικής αρρώστειας, που δεν παίρνει γιατρειά. Οι τυχόν υγιείς δυνάμεις πάντως λάμπουν διά της απουσίας τους.
Αλέξανδρος Βέλιος
