Η μόνη δύναμη που πραγματικά βρίσκεται απέναντι σ’ ένα ιδιοτελές και αυτοκαταστροφικό πλέον πολιτικό σύστημα είναι αυτή της αντιπροσωπείας των δανειστών
του Ερμίππου του Καλλιμάχειου
(Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και αστρονόμος, που έζησε το 200 π. Χ.)
Μού αρέσουν πάρα πολύ αυτοί που αναλίσκονται για να γράφουν καλοπροαίρετα για όλα αυτά τα γενναία, εκσυγχρονιστικά και ορθολογικά πράγματα που «πρέπει» να κάνει το πολιτικό σύστημα για το ξεπέρασμα της κρίσης. Τα γράφουν ειδικότερα όταν βρισκόμαστε σε μια σημαντική καμπή της θλιβερής πορείας μας (εκταμίευση δόσεων, ολοκλήρωση ενός ακόμη από τους ελέγχους της ξένης επιτροπείας, αλλαγές κυβερνητικών σχημάτων, κλπ), που λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης και επιτρέπει την ανούσια φιλολογία περί νέας αρχής, χάραξης νέας πορείας, νέου ξεκινήματος και άλλων παιδαριωδών παρόμοιων.
Παρασυρόμενοι από τις δικές τους επιθυμίες και αγαθές προθέσεις, οι καλοί συμπολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το πολιτικό σύστημα αγωνίζεται μεν σκληρά –και θα συνεχίσει να αγωνίζεται–, αλλά το κάνει για το ξεπέρασμα όχι της δικής μας κρίσης αλλά της δικής του. Αγωνίζεται, με άλλα λόγια, για να συνεχίσει να υπάρχει με την σημερινή του μορφή, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι κάθε αλλαγή για το καλό της κοινωνίας και της χώρας θα επιβαρύνει την δική του υπόσταση και θα απομειώσει την δική του εξουσία, οδηγώντας το σταδιακά στην αυτοκατάργηση. Γι αυτό και, όχι μόνον δεν επιδιώκει τέτοιου είδους αλλαγές, αλλά, αντίθετα, τις πολεμάει λυσσαλέα.
Συνιστά, λοιπόν, θεμελιώδη αντίφαση το γεγονός ότι τους έχουμε επιλέξει για να λύσουν τα προβλήματά μας. Επειδή τα προβλήματα αυτά δεν είναι δικά τους. Το αντίθετο, μάλιστα. Τα συμφέροντά μας είναι ολοφάνερα αντικρουόμενα. Την αντίφαση αυτή, όμως, την δημιουργούμε και την διατηρούμε μόνοι μας, επιμένοντας στην ευχάριστη αυταπάτη –ότι θα καταλάβουν επιτέλους, θα αλλάξουν, θα συμμορφωθούν και θα κάνουν αυτό που πρέπει. Θα αυτοκαταργηθούν, επειδή αυτό είναι που πρέπει να γίνει για το καλό μας.
Αυτός είναι και ο λόγος που η μόνη δύναμη που πραγματικά βρίσκεται απέναντι στο πολιτικό σύστημα είναι η αντιπροσωπεία των δανειστών. Ατελώς, βέβαια, και χωρίς αξιόλογες δυνατότητες αφού, αφ’ ενός, δεν διαθέτει, τουλάχιστον προς ώρας, την πολυτέλεια να αφήσει την χώρα να καταρρεύσει και, αφ’ ετέρου, η εικονικά δημοκρατική δομή του πολιτεύματός μας δεν της επιτρέπει άμεσες και αποτελεσματικές παρεμβάσεις στον χειρισμό και στον έλεγχο των εσωτερικών υποθέσεων. Η μάχη των δόσεων, το κακοπαιγμένο αυτό έργο που επαναλαμβάνεται μονότονα σε τακτά χρονικά διαστήματα, είναι απόλυτα ενδεικτική. Είναι όμως μία πίεση ατελής και αναποτελεσματική και λειτουργεί μόνον ως μήνυμα προς εμάς. Αλλά, δυστυχώς, αυτό το μήνυμα είμαστε ανίκανοι να το συλλάβουμε.
Προκύπτει σαφώς ότι το μόνο βέβαιο είναι ότι το παιχνίδι παίζεται μεταξύ δανειστών και πολιτικού συστήματος, με τον ελληνικό λαό στην γωνία και την χώρα σε θέση σκληρής και αυτόβουλης ομηρείας. Και ότι, όταν οι δανειστές αποκτήσουν την πολυτέλεια να εγκαταλείψουν την χώρα, το πολιτικό σύστημα θα καταρρεύσει βίαια, από έλλειψη πόρων, συμπαρασύροντας στην κατάρρευσή του και όλους εμάς, που θα έχουμε συναινέσει ομόθυμα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, αν υπάρχει μία ελπίδα αυτή είναι η διατήρηση της εξάρτησης της υγείας και της ακεραιότητας της ευρωζώνης από το ελληνικό πρόβλημα. Όταν τα δύο αυτά πάψουν να σχετίζονται, το παιχνίδι για εμάς θα έχει τελειώσει οριστικά –και μάλιστα με δραματικό τρόπο. Οι προσευχές αυτών που επιδιώκουν την σωτηρία τους πρέπει λοιπόν να στρέφονται σε αυτή την κατεύθυνση. Όλα τα άλλα είναι ελπίδες μάταιες. Που θα συνεχίσουν, βέβαια, να υπάρχουν. Είναι ανθρώπινο κάτι τέτοιο. Και, μετά, η γνώση είναι κάτι που αποκτάται μόνον με την εμπειρία.
Αθανάσιος Παπανδρόπουλος
